Τα δημόσια νοσοκομεία, που δέχονται το κύριο βάρος στον τομέα της παροχής υπηρεσιών υγείας, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν υπό την πίεση του διαρκώς αυξανόμενου όγκου δουλειάς και της συνεχιζόμενης μείωσης του προσωπικού τους
Η διαφαινόμενη αναστολή λειτουργίας του Γαστρεντερολογικού ιατρείου του Νοσοκομείου Βόλου, μετά και την αποκάλυψη του «Ταχυδρόμου» για τη μία και μοναδική επικουρική γιατρό που μάλλον δεν θα ανανεώσει τη σύμβασή της, καταδεικνύει για άλλη μια φορά τα εκρηκτικά προβλήματα της δημόσιας υγείας στη χώρα μας, όπου βασικές ιατρικές υπηρεσίες βρίσκονται «στον αέρα» και οι ασθενείς είτε υποβάλλονται σε απίστευτη ταλαιπωρία, αναγκαζόμενοι να μεταβούν σε νοσοκομεία μακριά από τον τόπο τους, είτε επιβαρύνονται οικονομικά, αναζητώντας τις ιατρικές υπηρεσίες ιδιωτών γιατρών. Αντιμέτωποι με αυτά τα δύο ενδεχόμενα, είναι πολύ πιθανό να βρεθούν από το επόμενο διάστημα οι συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν γαστρεντερολογικά προβλήματα και μέχρι σήμερα εξυπηρετούνται, έστω και μετ’ εμποδίων, στο «Αχιλλοπούλειο».
Το συγκεκριμένο «έργο» το έχει ξαναζήσει η τοπική κοινωνία, όταν πριν από λίγα χρόνια η εναπομείνασα γαστρεντερολόγος που κόντευε να πάθει υπερκόπωση από τις εξαντλητικές εφημερίες τα βρόντηξε κάτω και αναζήτησε την τύχη της στον ιδιωτικό τομέα. Τώρα η ιστορία πάει να επαναληφθεί επειδή δεν προκηρύσσονται μόνιμες θέσεις «μάχιμου» ιατρικού προσωπικού, έτσι ώστε οι επικουρικοί γιατροί και οι μόνιμοι συνάδελφοί τους που έχουν απομείνει στα δημόσια νοσοκομεία να πάρουν κάποιες ανάσες. Η βασική διεκδίκηση των συνδικαλιστών του κλάδου για μόνιμες προσλήψεις στη δημόσια υγεία προσκρούουν στην απροθυμία της κεντρικής εξουσίας να στελεχώσει τα νοσοκομεία με μόνιμο προσωπικό, ενώ και οι μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας μας για συγκεκριμένο αριθμό προσλήψεων στο δημόσιο εξακολουθούν και αποτελούν τεράστια τροχοπέδη.
Τα δημόσια νοσοκομεία, που δέχονται το κύριο βάρος στον τομέα της παροχής υπηρεσιών υγείας, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν υπό την πίεση του διαρκώς αυξανόμενου όγκου δουλειάς και της συνεχιζόμενης μείωσης του προσωπικού τους, είτε αυτό είναι ιατρικό είτε νοσηλευτικό. Οι όποιες προσλήψεις γίνονται αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό, ενώ οι επικουρικοί γιατροί, είτε δεν επαρκούν να καλύψουν τις ανάγκες των νοσοκομείων, είτε εξαντλούνται μετά από λίγο καιρό και αποχωρούν, αναζητώντας την τύχη τους στον ιδιωτικό τομέα, ή μεταναστεύοντας σε άλλες χώρες, όπου η δημόσια υγεία αποτελεί κυρίαρχη προτεραιότητα της κεντρικής εξουσίας. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, εξακολουθεί και αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα και αδιαφορία από τους ασκούντες την εξουσία, που από τη μια επιδίδονται σε επικοινωνιακές προσπάθειες ώστε να παρουσιαστεί μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα και από την άλλη επιχειρούν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
