Για το δράμα χιλιάδων ανέργων, το λεγόμενο κοινωνικό κράτος συνεχίζει και βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, μαζεύοντας ωστόσο φόρους με εμμονική διάθεση
Μερικές φορές θα ήταν προτιμότερο να μη δημοσιοποιούνταν τα αποτελέσματα ερευνών με ευρύτατο κοινωνικό ενδιαφέρον. Έτσι η κοινή γνώμη θα απέφευγε την εξαγωγή δυσάρεστων και απογοητευτικών συμπερασμάτων αναφορικά σε ζητήματα που επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητα μας. Αυτές οι έρευνες μάς προσγειώνουν ανώμαλα και μας αναγκάζουν να διαπιστώσουμε ποσό πολύ απέχει η χώρα μας από άλλα ευρωπαϊκά κράτη σε τομείς όπως η αναλογική σχέση φόρων και κοινωνικών υπηρεσιών. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια κατά εξήντα ολόκληρες ημέρες, το χρονικό διάστημα που εργάζονται οι πολίτες για λογαριασμό του κράτους. Για να πληρώνουν δηλαδή τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους τους καθώς και για να είναι συνεπείς ως προς τις υποχρεώσεις τους στο ασφαλιστικό σύστημα. Συνολικά οι Έλληνες εργάζονται επτά μήνες τον χρόνο για την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία και στη συνέχεια δουλεύουν για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.
Το ίδιο χρονικό διάστημα, όπως προκύπτει από την επίμαχη έρευνα, δουλεύουν για το δικό τους κράτος οι εργαζόμενοι άλλων ευρωπαϊκών χώρων, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, όπου ωστόσο το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών απέχει έτη φωτός από το αντίστοιχο των ελληνικών κρατικών δομών. Η σύγκριση αφορά στις κοινωνικές παροχές και το επίπεδο εξυπηρέτησης των πολιτών. Στην Ελλάδα δεν λειτουργούν ούτε τα κεντρικά συστήματα κλιματισμού σε αρκετές δημόσιες υπηρεσίες, με αποτέλεσμα οι πολίτες να ψήνονται στις ουρές της αναμονής προκειμένου να τακτοποιήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις ή απλά για να εξεταστούν από κάποιο γιατρό.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι παραπάνω από άδικο να καταλήγει στα ταμεία του κράτους το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος ενός εργαζόμενου, ο οποίος θα πρέπει να δουλεύει 203 ημέρες τον χρόνο για να «ταΐσει» ένα αναποτελεσματικό, δυσλειτουργικό και απαρχαιωμένο δημόσιο σύστημα. Ένα σύστημα που έχει μόνο απαιτήσεις από τους πολίτες, τους οποίους αντί να τους εξυπηρετεί τους «στήνει στον τοίχο», όταν δεν μπορούν να είναι συνεπείς ως προς τις υποχρεώσεις τους. Αν δηλαδή στο επτάμηνο που πρέπει να δουλεύουν για το κράτος δεν καταφέρουν να εξοφλήσουν τους φόρους και τις ασφαλιστικές τους εισφορές, οι μηχανισμοί αναγκαστικής είσπραξης θα τεθούν σε ισχύ και οι κατασχέσεις θα «στραγγίξουν» τους τραπεζικούς λογαριασμούς των οφειλετών.
Αυτά βέβαια ισχύουν για τους μισθωτούς και των συνταξιούχους, γιατί για τους ελεύθερους επαγγελματίες το κράτος αποτελεί στην ουσία «μεγαλομέτοχο» (χωρίς υποχρεώσεις, αλλά μόνο με δικαιώματα), της κάθε μικρής, μεσαίας ή μεγαλύτερης ιδιωτικής επιχείρησης. Αν υπολογίσουμε ότι βάσει του νέου ασφαλιστικού νόμου και του καινούργιου φορολογικού συστήματος, για κάθε 100 ευρώ που κερδίζει ένας επαγγελματίας τα 80 καταλήγουν στο κράτος είτε μέσω των φόρων, είτε μέσω των ασφαλιστικών εισφορών, τότε εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι της ιδιωτικής οικονομίας πρέπει να δουλεύουν σχεδόν δέκα μήνες τον χρόνο για το κράτος, σε σχέση με τους μισθωτούς που υποχρεώνονται, επί της ουσίας, να δουλεύουν από την αρχή του χρόνου μέχρι τα τέλη Ιουλίου για να εκπληρώνουν τις δικές τους οικονομικές υποχρεώσεις προς τον αδηφάγο κρατικό μηχανισμό.
Και όλα αυτά για όσους έχουν ακόμη δουλειά και δεν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ανεργίας. Οι 100άδες χιλιάδες άνεργοι που είναι στο περιθώριο της απασχόλησης ή που βρίσκουν περιστασιακές δουλειές με εξευτελιστικούς μισθούς, έχουν σαν πρώτη προτεραιότητα την επιβίωση. Για το δικό τους δράμα, το λεγόμενο κοινωνικό κράτος συνεχίζει και βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, μαζεύοντας ωστόσο φόρους με εμμονική διάθεση. Αυτοί οι φόροι καταλήγουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, διευρύνοντας την υπερφορολόγηση, αφήνοντας μετέωρους όσους έχουν άμεση ανάγκη από τη στήριξη της πολιτείας και αναγκάζοντας όλους τους υπόλοιπους να δουλεύουν για το κράτος, χωρίς να βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ.
