Το πιο σημαντικό είναι το κοινωνικό πρόβλημα που θα προκύψει, σε περίπτωση που απολυθούν τελικά οι 15.000 συμβασιούχοι
Όσο περνούν οι ημέρες και αυξάνεται η διάρκεια των κινητοποιήσεων στους δήμους για το θέμα των συμβασιούχων υπαλλήλων, οι οποίοι απασχολούνται κυρίως στον τομέα της Καθαριότητας, τόσο εδραιώνεται η εκτίμηση ότι ο αγώνας αυτών των ανθρώπων θα είναι μοναχικός. Οι μόνιμοι συνάδελφοί τους, με εξαίρεση την πρώτη ημέρα των κινητοποιήσεων συμβολικού χαρακτήρα με αποκλεισμούς στα αμαξοστάσια του Δήμου Βόλου, όπου υπήρξε μαζική συμμετοχή στην κατάληψη, απέχουν από τις κινητοποιήσεις ακόμη και όταν εξελίσσονται 24ωρες απεργίες με πανελλαδική εμβέλεια. Κάποιοι τους χρεώνουν έλλειμμα συναδελφικής αλληλεγγύης και αδιαφορία για την αγωνία του διπλανού που κινδυνεύει με απόλυση.
Από την άλλη μεριά, οι μόνιμοι δημοτικοί υπάλληλοι έχουν περιορισμένα περιθώρια οικονομικών αντοχών και η απώλεια έστω και ενός μεροκάματου στοιχίζει στις οικογένειές τους. Βέβαια η μη συμμετοχή τους στο αγωνιστικό πλαίσιο που έχει χαράξει η ομοσπονδία του κλάδου, προκειμένου να πιέσει τη κυβέρνηση για την επίλυση του προβλήματος με τους συμβασιούχους, θα έχει άμεσες συνέπειες και στις δικές τους εργασιακές συνθήκες, εφόσον χαθεί ο αγώνας ενάντια στην απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου περί αντισυνταγματικότητας των ανανεώσεων των συμβάσεων στους δήμους.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, οι συμβασιούχοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι πέραν της σχεδόν ανύπαρκτης στήριξης από το μόνιμο προσωπικό, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις κυβερνητικές παλινωδίες που μπορεί να εξασφαλίζουν στο αρμόδιο υπουργείο κάποια χρονικά περιθώρια για την αναζήτηση πρόχειρων λύσεων, ωστόσο όλοι γνωρίζουν ότι πολύ δύσκολα θα βρεθεί τρόπος ώστε να μην εφαρμοστεί ή να παρακαμφθεί η επίμαχη δικαστική απόφαση. Το ιδανικό για την κυβέρνηση θα ήταν να συνεχίσει να κρατά σε καθεστώς ομηρίας τους συμβασιούχους και να χρησιμοποιεί τους ίδιους και τις οικογένειες τους για ψηφοθηρικούς λόγους, όταν θα προκηρυχθούν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές. Αυτή η τακτική, εξάλλου, χρησιμοποιήθηκε από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, που θεώρησαν ότι με τη συνεχή ανανέωση των συμβάσεων χιλιάδων εργαζομένων, παρότι αυτό δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα, θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια σταθερή δεξαμενή ψήφων ώστε να παραμείνουν στην εξουσία.
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Από τη μια υπάρχει μια ξεκάθαρη δικαστική απόφαση και από την άλλη ένα εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα που δύσκολα θα αντιμετωπιστεί με πολιτικές κουτοπονηριές. Δεν είναι μόνο οι σωροί των σκουπιδιών που πνίγουν τις μεγάλες ελληνικές πόλεις (στο Βόλον θα συναντήσουμε το φαινόμενο πιθανότατα από την επόμενη εβδομάδα). Το πιο σημαντικό είναι το κοινωνικό πρόβλημα που θα προκύψει, σε περίπτωση που απολυθούν τελικά οι 15.000 συμβασιούχοι και δεν δρομολογηθούν πολιτικές αποφάσεις για την κάλυψη αυτών των κενών με μόνιμο προσωπικό.
