Το αρνητικό κλίμα τροφοδοτείται ακόμη περισσότερο από τη γενικότερη εκτίμηση ότι «τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, και κατά συνέπεια, δεν υπάρχει λόγος να αντισταθεί ο λαός»
Στον περσινό εορτασμό τη Εργατικής Πρωτομαγιάς, οι εργαζόμενοι, τα σωματεία και τα συνδικάτα κλήθηκαν να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα κατά του νομοθετικού τερατουργήματος Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό. Η συμμετοχή τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν στον Βόλο ήταν τουλάχιστον απογοητευτική. Φέτος ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς συμπίπτει με τα υπό ψήφιση αντιλαϊκά μέτρα της περαιτέρω μείωσης του αφορολογήτου και των νέων περικοπών στις συντάξεις. Πολύ περισσότερο φέτος που η Εργατική Πρωτομαγιά έρχεται μετά από Σαββατοκύριακο, οι προσδοκίες των διοργανωτών των δυο ξεχωριστών εκδηλώσεων που θα γίνουν στον Βόλο είναι κάτι παραπάνω από περιορισμένες αναφορικά στη συμμετοχή του κόσμου.
Στον περσινό εορτασμό της κορυφαίας επετείου του εργατικού κινήματος, η συμμετοχή του κόσμου ήταν αντιστρόφως ανάλογη της κρισιμότητας των περιστάσεων. Το ίδιο αναμένεται να επαναληφθεί και φέτος, που θα έχει προηγηθεί Σαββατοκύριακο και οι περισσότεροι θα προτιμήσουν να εκδράμουν, εκμεταλλευόμενοι το τριήμερο που τους χαρίζει το ημερολόγιο, αντί να παραστούν στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τα θύματα των αγώνων ενάντια στη καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Από τη μια η γενικότερη παραίτηση της κοινωνίας από κάθε μορφής διεκδίκηση, η οποία θα μπορούσε να βάλει φραγμό στον αντιλαϊκό κατήφορο των μέτρων που λαμβάνονται την τελευταία επταετία στη χώρα μας, από την άλλη η στάση των εκπροσώπων του συνδικαλιστικού κινήματος, που αδυνατούν να τα βρουν και να καταλήξουν σε ένα κοινό πλαίσιο διεκδίκησης αιτημάτων, έχουν συντελέσει στο να διαμορφωθεί το καθεστώς που όλοι βιώνουμε όταν προκηρύσσονται απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι διοργανωτές τους ξέρουν πλέον πολύ καλά ότι δεν μπορούν να έχουν μεγάλες προσδοκίες αναφορικά στη συμμετοχή του κόσμου σε αυτές τις κινητοποιήσεις, από τη στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι κρατούν μια αδιάλλακτη στάση ως προς τη χάραξη ενός ενιαίου μετώπου διεκδίκησης.
Αυτό το αρνητικό κλίμα τροφοδοτείται ακόμη περισσότερο από τη γενικότερη εκτίμηση ότι «τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, και κατά συνέπεια, δεν υπάρχει λόγος να αντισταθεί ο λαός». Φανταστείτε να επικρατούσε αυτή η λογική στα τέλη του 19ου αιώνα στο Σικάγο, όπου ξεσηκώθηκαν οι εργάτες και κατάφεραν με τον αγώνα τους να διασφαλίσουν το δικαίωμα στην οκτάωρη εργασία. Φανταστείτε να αδιαφορούσαν οι καπνεργάτες που ξεσηκώθηκαν στη Θεσσαλονίκη το 1936 και έχυσαν το αίμα τους, παρά την προσπάθεια εκφοβισμού και το κλίμα τρομοκρατίας που είχε καλλιεργηθεί εκείνη την περίοδο. Φανταστείτε να έπρεπε να παλέψουν οι σημερινές γενιές των εργαζομένων και των συνδικαλιστών για την κατοχύρωση δικαιωμάτων που κερδήθηκαν τότε με αίμα και απειλούνται σήμερα από τα μνημόνια. Φανταστείτε να έπρεπε να δώσουν αυτό τον αγώνα χάνοντας ένα ολόκληρο εορταστικό τριήμερο!
