Οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν να δουλέψουν χρόνια ολόκληρα και επιβιώνουν υποτυπωδώς, είτε μέσα από κάποια προγράμματα του ΟΑΕΔ, είτε από περιστασιακές εργασίες
Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε βεβαίως και η τελευταία φορά που διαπιστώνεται ότι τα στελέχη μιας κυβέρνησης είναι εντελώς ξεκομμένα από την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και σίγουρα πολύ πιο δύσκολη, σε σχέση με την αντίστοιχη των βουλευτών και των λοιπών αξιωματούχων του πολιτικού μας συστήματος. Κατά συνέπεια, δεν εκπλήσσει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας, την ανεργία, η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου, που δεν κρύβει την ενόχληση της για τη στάση της αντιπολίτευσης, η οποία, σύμφωνα με την ίδια, κινδυνολογεί και χρησιμοποιεί επιλεκτικά τα στοιχεία της ανεργίας για να δημιουργήσει αναστάτωση και απελπισία στον κόσμο. Αν η αναπληρώτρια υπουργός είχε επαφή με την πραγματικότητα και πλήρη συναίσθηση των ολέθριων συνεπειών στον ευαίσθητο τομέα της απασχόλησης από την πολιτική που ασκεί και η παρούσα κυβέρνηση, θα ήταν τουλάχιστον πιο προσεκτική και πιο φειδωλή στους χαρακτηρισμούς της.
Εξάλλου πρόκειται για ένα ζήτημα που δεν προσφέρεται για την άσκηση μικροπολιτικής, ενώ και ο κόσμος αντιλαμβάνεται με χαρακτηριστική ευκολία πότε προσπαθεί να τον χειραγωγήσει ένα πολιτικό πρόσωπο, όταν αναφέρεται στο συγκεκριμένο ευαίσθητο θέμα. Αν ανήκει στην κυβερνητική πλειοψηφία και μιλάει για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, καταλαβαίνει ότι υφίσταται έναν ξεδιάντροπο εμπαιγμό, ενώ όταν ανήκει στην αντιπολίτευση και καταστροφολογεί, χρησιμοποιώντας στατιστικά στοιχειά, τα οποία αποτυπώνουν μια ξεκάθαρη πραγματικότητα, μπορεί ο κάθε πολίτης να διακρίνει τη σκοπιμότητα της συγκεκριμένης τακτικής.
Στην Ελλάδα, όπου το ζήτημα της ανεργίας που απασχολεί πάνω από ένα εκατομμύριο συνανθρώπους μας, ακόμη και ο πλέον καλόπιστος μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα στις παραπάνω περιπτώσεις και, σίγουρα, δεν χρειάζεται κάποιον πολιτικάντη με παχυλό τραπεζικό λογαριασμό να του προκαλέσει πανικό. Ο άνεργος και η οικογένεια του που στερείται ακόμη και τα πλέον απαραίτητα, ζουν καθημερινά σε κατάσταση πανικού και απελπισίας.
Οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν να δουλέψουν χρόνια ολόκληρα και επιβιώνουν υποτυπωδώς, είτε μέσα από κάποια προγράμματα του ΟΑΕΔ, είτε από περιστασιακές εργασίες, είτε χάρις τα εισοδήματα των στενών συγγενικών τους προσώπων, νιώθουν διαρκώς στο πετσί τους τι σημαίνει να ξυπνάς το πρωί και να μην υπάρχει για σένα ελπίδα και προοπτική. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι δεν περιμένουν κανένα κυβερνητικό στέλεχος είτε της παρούσας κυβέρνησης, είτε αυτών που προηγήθηκαν να τους καθησυχάσουν, ότι σύντομα θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, όπου θα βρουν αποκούμπι όσοι βρίσκονται στο περιθώριο της παραγωγικής διαδικασίας.
Όσοι δε είναι σε μικρή ηλικία εγκαταλείπουν τη χώρα κατά εκατοντάδες κάθε μήνα, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό. Εκεί όπου υπάρχουν ευκαιρίες εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς. Εκεί όπου υφίσταται κρατικός σχεδιασμός για την τόνωση της απασχόλησης, μέσω υγιών μορφών οικονομικής ανάταξης. Εκεί όπου το πολιτικό προσωπικό δεν παίζει με την αγωνία του κοσμάκη για ψηφοθηρικούς λόγους. Η Ελλάδα απέχει έτη φωτός από αυτή την πραγματικότητα, και το μόνο σίγουρο είναι ότι με κυβερνητικά στελέχη όπως η παρούσα αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας που αιθεροβατεί καθώς και με αντιπολιτευόμενους βουλευτές που επιχειρούν να αξιοποιήσουν τα δραματικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για μικροκομματικούς σκοπούς, δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει σελίδα.
