Η κυβέρνηση και, ειδικότερα, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, στην απέλπιδα προσπάθεια τους να αποτρέψουν την έξοδο των αγροτών στις εθνικές οδούς, καλούν τον αγροτικό κόσμο να αναλογιστεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία και να αξιολογήσει αναλόγως τη στάση του, να αναστείλει με άλλα λόγια τις κινητοποιήσεις και να απαλλάξει τους κυβερνώντες από ένα επιπλέον πονοκέφαλο, ενόψει μάλιστα και της ολοκλήρωσης των διαπραγματεύσεων για τη δεύτερη αξιολόγηση. Οι αγρότες όμως, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, και μάλιστα από εκείνα τα κομμάτια που δοκιμάζονται ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση, βγαίνουν ξανά στους δρόμους αναλογιζόμενοι αυτό ακριβώς: την κατάσταση της κοινωνίας μετά από επτά χρόνια σκληρών μνημονιακών πολιτικών δίχως το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα.
Δηλαδή τι ακριβώς έπρεπε να κάνει ο αγροτικός κόσμος, στον οποίο το τρίτο μνημόνιο πέρασε τη σφικτή θηλιά του ασφαλιστικού και του φορολογικού; Να υπομείνει στωικά και χωρίς την παραμικρή αντίδραση την υλοποίηση ενός καταστροφικού σχεδιασμού; Με αυτό τον τρόπο αντέδρασαν πάνω κάτω οι υπόλοιπες παραγωγικές και οικονομικές τάξεις, οι οποίες με εξαίρεση το χρονικό διάστημα από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 2016, όταν και δημιούργησαν ένα συμπαγές μέτωπο και ξεσηκώθηκαν κατά των επίμαχων νόμων Κατρούγκαλου, στη συνέχεια επέστρεψαν στην παθητική στάση, και τώρα που έφτασε η ώρα της υλοποίησης των συγκεκριμένων νομοθετημάτων, καλούνται να πληρώσουν πανάκριβα το μάρμαρο.
Απολύτως δικαιολογημένα λοιπόν ξεσηκώνονται οι αγρότες και ετοιμάζονται να σχηματίσουν μπλόκα με τα τρακτέρ τους κατά μήκος της εθνικής οδού, και όχι μόνο. Ασφαλιστικό και φορολογικό αφαιρούν από το πενιχρό εισόδημα τους ένα επιπλέον ποσοστό, άνω του 25% ενώ η κατακόρυφη αύξηση του κόστους παραγωγής στον πρωτογενή τομέα θα δώσει τη χαριστική βολή στους μικρομεσαίους αγρότες. Κατά συνέπεια ο αγώνας αποτελεί μονόδρομη επιλογή, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα είναι ενωτικός και συμπαγής. Σε αυτό το θέμα ωστόσο επαναλαμβάνονται φέτος τα λάθη προηγούμενων αγροτικών κινητοποιήσεων, με τα μπλόκα να αποκτούν ξανά κομματική και ιδεολογική απόχρωση.
Αυτό το φαινόμενο, που διχάζει χρόνια τώρα το αγροτικό κίνημα, αποτελεί -και στον φετινό κύκλο των αγροτικών κινητοποιήσεων- το μεγαλύτερο αγκάθι στις τάξεις των ανθρώπων του πρωτογενή τομέα. Προτού ακόμη βγουν τα τρακτέρ στους δρόμους, έχουν δημιουργηθεί στρατόπεδα «κόκκινων» και «γαλάζιων» αγροτών, με την κυβέρνηση να τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση, καθώς αν υπάρχει ένας τρόπος ώστε να εκφυλιστεί ένας αγώνας προτού αυτός ξεκινήσει, είναι να μπουν στη μέση τα κόμματα.
