Η σκληρή πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από τους αριθμούς και τα ποσοστά των στατιστικών μελετών
Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται δύο ολόκληροι μήνες από τότε που ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες. Στο διάστημα αυτό η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν σταμάτησαν να ανταλλάσσουν βαριές κατηγορίες και να επιδίδονται σε έναν ανελέητο πόλεμο εντυπώσεων, με τους μεν να προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα αποκατάστασης της νομιμότητας και της διαφάνειας στο χώρο των ΜΜΕ και τους δε να αντικρούουν αυτή την επιχειρηματολογία, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση ότι προσπαθεί να ελέγξει την ενημέρωση και τη δικαστική εξουσία προκειμένου να υλοποιηθεί στην πράξη ο νόμος Παππά. Στο ίδιο διάστημα η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να ματώνει, αδιαφορώντας για την εξελισσόμενη σύγκρουση κορυφής του πολιτικού κατεστημένου της χώρας.
Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του τόπου μας, η ανεργία, εξακολουθεί και τρώει τις σάρκες της κοινωνίας με τους νέους να παραμένουν τα μεγαλύτερα θύματα της έλλειψης ευκαιριών απασχόλησης και κατά συνέπεια να τίθενται στο περιθώριο στην πιο παραγωγική και δημιουργική φάση της ζωής τους. Τα ποσοστά ανεργίας των νέων συνεχίζουν και ξεπερνούν το 50%, ενώ όσοι εξ αυτών καταφέρνουν και βρίσκουν δουλειά αμείβονται με ψίχουλα, στην κυριολεξία. Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν στοιχεία για τη γενιά των 100 ευρώ, των νέων εργαζομένων δηλαδή που απασχολούνται σε δουλειές του ποδαριού από μερικές ώρες την ημέρα έως και λίγες ημέρες την εβδομάδα, προκειμένου να λάβουν έναν μισθό – πραγματικό φιλοδώρημα. Σχεδόν 127.000 νέοι στην χώρα μας υποτίθεται πως απασχολούνται υπό το συγκεκριμένο εργασιακό καθεστώς, ενώ πάνω από 340.000 δεν λαμβάνουν περισσότερα από 400 ευρώ το μήνα μεικτά!
Απέναντι σε αυτόν τον εφιάλτη η πολιτεία αντιτάσσει τα προγράμματα ολιγόμηνης απασχόλησης που απλά ανακυκλώνουν το πρόβλημα και έχουν αξία μόνο για τους κυβερνώντες, καθώς συμβάλλουν καθοριστικά στην προπαγανδιστική προσπάθειά τους να παρουσιάσουν μια πλασματική εικόνα για υποτιθέμενη μείωση της ανεργίας, σε στατιστικό όμως επίπεδο. Η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από τους αριθμούς και τα ποσοστά των στατιστικών μελετών. Αυτή η πραγματικότητα θέλει το πλέον ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας μας να παραμένει παροπλισμένο, παρά το γεγονός ότι διαθέτει γνώσεις, ικανότητες και κατάρτιση. Οι χιλιάδες απόφοιτοι πτυχιούχοι των πανεπιστημίων μοιράζουν φυλλάδια ή σερβίρουν καφέδες και αυτό αν είναι τυχεροί και βρουν μια αντίστοιχη δουλειά. Οι περισσότεροι εξ αυτών φυτοζωούν με τις συντάξεις και τις πενιχρές αποδοχές των γονιών τους, με το μυαλό στο εξωτερικό. Εκεί όπου αναζήτησαν και βρήκαν μια καλύτερη ζωή περισσότεροι από 400.000 νέοι επιστήμονες. Σε χώρες όπου το πολιτικό προσωπικό ασκεί διοίκηση για το καλό των πολιτών και όχι για τις εντυπώσεις. Εκεί όπου υπάρχει σχεδιασμός με ρεαλιστικό περιεχόμενο, έτσι ώστε να αξιοποιούνται οι νέοι και να μην εξωθούνται στη μετανάστευση. Εκεί όπου τα ΜΜΕ δεν αντιμετωπίζονται από την εξουσία ως λάφυρα και δεν αποτελούν πεδίο μικροκομματικής, ανούσιας αντιπαράθεσης, αλλά ασκούν το ρόλο τους με σεβασμό στην κοινωνία και τους κανόνες της δεοντολογίας και της δημοκρατίας.
