Τον καιρό του Γεωργίου Σουρή (τέλος 19ου – αρχές 20ου αιώνα) συνηθιζόταν οι πολίτες να χρησιμοποιούν τη σάτιρα ως εργαλείο κατά των δεινών που επισώρευαν στο κεφάλι τους οι τότε πολιτικοί. Το κράτος είχε χρεοκοπήσει, ανεργία και φτώχεια επικρατούσαν. Και διαφθορά. Και κάποιοι δημαγωγοί, που εκμαύλιζαν το λαό με ψεύτικες υποσχέσεις για να του καθίσουν στο σβέρκο και να πλουτίσουν εις βάρος του.
Έγραφε τότε ο Σουρής: «Ποιος είδε κράτος λιγοστό / σ’ όλη τη γη μοναδικό / εκατό να εξοδεύει / και πενήντα να μαζεύει; / Να τρέφει όλους τους αργούς / να ’χει επτά πρωθυπουργούς / ταμείο χωρίς χρήματα / και δόξης τόσα μνήματα; / Να ’χει κλητήρες για φρουρά / και να σε κλέβουν φανερά / κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε / τον κλέφτη να γυρεύουνε;». Υπάρχει κάποια διαφορά τού τότε με το τώρα στο επίπεδο του κράτους; Στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;
Η σάτιρα του Σουρή δεν είναι ένα συνηθισμένο εργαλείο ακόμα και σήμερα. Βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε χορτάσει από τέτοιου είδους ηγέτες κι ότι ήρθε η στιγμή το ήθος, η εντιμότητα, η ανιδιοτέλεια να επιβραβευτούν. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να ζούμε μια κατάσταση όπου «κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια / κλέφτες χωρίς μια πήχη γη και κλέφτες με παλάτια / ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί / ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή».
Εξαιρετικά επίκαιρο. Κι εξαιρετικά επίκαιρη η παράσταση της «Πειραματικής Σκηνής» στο Αχίλλειον με το έργο του Σουρή που έρχεται να καταδείξει ότι για εκείνους που όλο έπαρση μιλάνε για το μέλλον, ενώ έχουν αποδειχθεί ολετήρες μας, είναι αδύνατον να πιστέψει κάποιος ότι μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο από όσα έχουν κάνει και φτάσαμε ως εδώ. Και κάτι διαφορετικό από την εποχή του Σουρή. Η «Πειραματική Σκηνή» χορηγεί για την παράσταση δωρεάν εισιτήρια σε ανέργους. Δείγμα κοινωνικής αλληλεγγύης. Ευτυχώς…
