Το να αναλύσουμε ενδελεχώς τι συμβαίνει στο μυαλό κάποιου που κατεβαίνει τα σκαλιά της κατακόμβης του Αγίου Νικολάου για να φάει δωρεάν ένα πιάτο φαΐ και να επιζήσει για μια ακόμα ημέρα θα αποτελούσε τον κολοφώνα των επιτευγμάτων των ψυχολόγων, διότι θα χρειάζονταν να λάβουν υπόψη τεράστιο αριθμό από τις πλέον πολυσύνθετες διεργασίες του νου.
Απέχουμε πολύ από μια τέτοια απάντηση. Ξέρουμε φυσικά πως ό,τι και αν συμβαίνει στο μυαλό του, είναι άσχημο και δυσάρεστο. Δεν ξέρουμε όμως όλοι ότι τον τελευταίο καιρό πλήθυναν πολύ οι άποροι στο Βόλο, δεν ξέρουμε ότι σε σχέση με πέρυσι φέτος στο «Δος ημίν» του Αγίου Νικολάου σχεδόν διπλασιάστηκαν οι προσφερόμενες μερίδες φαγητού και από 120 της αντίστοιχης περυσινής περιόδου τώρα διανέμονται 200. Οι υπεύθυνοι του ναού διαπιστώνουν ότι η τάση είναι αυξητική και εκτιμούν ότι αυτό οφείλεται στην οικονομική κρίση. Διαπιστώνουν επίσης πως το φαινόμενο αφορά σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, νέους και γέρους, γυναίκες και άντρες που ακόμα έχουν δουλειά μα δεν τα βγάζουν πέρα, σε ανέργους, σε μετανάστες. Η διαδικασία -λένε- να ζητήσει ένα πιάτο φαΐ κάποιος άνθρωπος που μέχρι τώρα ήταν αυτάρκης και αυτοδύναμος είναι σήμερα πιθανή για τον καθένα. Αλήθεια, γνωρίζουμε ότι η πιθανότητα να βρεθούμε εμείς στη θέση του είναι κάτι που πλέον δεν εξαρτάται από εμάς;
Ο φόβος που εκφράζουν οι οικονομολόγοι είναι πως τα συμπεράσματά τους για το αμέσως προσεχές μέλλον ίσως θέσουν υπό ακόμα μεγαλύτερη αμφισβήτηση την κοινωνική συνοχή, την οποία οι ίδιοι θεωρούν απαραίτητη προκειμένου να βγούμε από την κρίση. Κάποτε όμως πρέπει να καταστούν ορατά όσα εκείνοι υπονοούν με σκιές και ενδείξεις, έτσι ώστε να αναδειχτεί πέρα από κάθε αμφισβήτηση και να θεραπευτεί η αιτία η οποία δημιουργεί πολίτες που συρρέουν στο «Δος ημίν». Αλλά ώσπου να συμβεί αυτό, καλά που υπάρχουν και τα «Δος ημίν»: μερικοί άνθρωποι ξεχνούν την πείνα τους για μια μέρα… Λίγο δεν είναι…
