Στις διαδηλώσεις που οργάνωνε η κυβέρνηση του Περόν στην Αργεντινή κατά τη δεκαετία του 1950 εναντίον των διαφωνούντων διανοουμένων υπήρχε το σύνθημα «ναι στα παπούτσια, όχι στα βιβλία». Η ανταπάντηση «ναι στα παπούτσια, ναι και στα βιβλία» δεν έπεισε τον πολύ κόσμο.
Από τότε πέρασαν κοντά 60 χρόνια. Αν προσαρμόσουμε στα καθ’ ημάς το παλιό εκείνο σύνθημα των διαφωνούντων με αφορμή τα όσα δήλωσε στην ΕΡΑ ο υπεύθυνος Προγράμματος Αδέσποτων Ζώων του Δήμου Βόλου Θωμάς Πρασσάς, θα μπορούσαμε άραγε να πούμε «ναι στα δεσποζόμενα σκυλιά, ναι και στα αδέσποτα»;
Πολύ φοβάμαι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η διπλή κατάφαση δεν ταιριάζει. Και τούτο γιατί, όπως δήλωσε ο κ. Πρασσάς, στο Βόλο υπάρχουν σήμερα περίπου 1.200 αδέσποτα επί συνόλου 5.000 σε όλη τη Μαγνησία! Καμιά δωδεκαριά είναι επιθετικά και δεν υπάρχει γι’ αυτά κανενός είδους μέριμνα, διότι η νομοθεσία απαγορεύει τον εγκλεισμό των ζώων, χωρίς όμως να μας λέει τι να κάνουμε για την περίπτωση σκυλιών που δυνητικά μπορούν να χιμήξουν σ’ ένα παιδί που γυρνάει από το σχολείο. Ο Δήμος Βόλου σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τα επιθετικά σκυλιά φιλοξενούνται για λίγες μέρες στο Κυνοκομείο, περιθάλπονται κι αφήνονται ελεύθερα. Και ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει!
Η πραγματικότητα -η σκληρή, αναγκαία πραγματικότητα- θα πρέπει να πάψει να συγκρούεται με τρόπο τελεσίδικο με τον ονειρικό κόσμο όπου όλα τα όντα κυκλοφορούν ελεύθερα. Με αυτή τη δικαιολογία η τεχνητή διχοτόμηση ανάμεσα στο δικαίωμα του παιδιού να γυρίσει από το σχολείο στο σπίτι του με ασφάλεια και στη δυνατότητα του επιθετικού σκυλιού να το κατασπαράξει… ελεύθερα, ενθαρρύνεται ενεργά και εξ αντικειμένου. Οι Δημοτικές Αρχές του τόπου θα ήθελαν να ξεχάσουμε τους τρόπους που στα πολιτισμένα κράτη έχουν δώσει λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα, γι’ αυτό και αφήνουν να εννοηθεί πως είναι πολυτέλειες. Τι απάντηση όμως θα σας έδιναν, αν το παιδί που επιστρέφει από σχολείο, είναι το δικό σας παιδί;
