Η τραγωδία του Περιφερειακού είναι για μας όλους περιγραφή ή υπομνηματισμός εκείνης της άλλης, της κολοσσιαίας τραγωδίας, που λαμβάνει χώρα αδιάλειπτα από άκρου εις άκρον της επικράτειας τις τελευταίες δεκαετίες. Ο χρόνος περάτωσής του και τα εμπόδια που συναντά δημιουργούν την ίδια εντύπωση, ότι δηλαδή μετέχοντας στο δράμα ως κομπάρσοι, βιώνουμε τις τραγικές συνέπειες των αποφάσεων των πρωταγωνιστών.
Για μας η πολιτική σκηνή της χώρας είναι γεμάτη από κακόβουλους άνδρες που σκαρώνουν βρωμοδουλειές. Το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ του Περιφερειακού κατά το οποίο οι εργαζόμενοι προσφεύγουν στα δικαστήρια για την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους, η εργολήπτρια εταιρία δεν προσκομίζει -παρά τα συμφωνηθέντα- τις εξοφλητικές καταστάσεις των εργαζομένων στην Επιθεώρηση Εργασίας και οι έχοντες την πολιτική ευθύνη σφυρίζουν αδιάφορα, είναι εντυπωσιακό, γιατί δείχνει με μεγάλη ενάργεια ότι όσοι μας κυβερνούν -ντόπιοι και… Αθηναίοι- δεν ανταποκρίνονται ούτε κατά διάνοια στην ποιότητα των στοιχειωδών αναγκών της κοινωνίας και του τόπου.
Μετά από όλα αυτά το αδιέξοδο για τον Περιφερειακό συνεχίζεται. Το Εργατικό Κέντρο Βόλου, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα, υποστηρίζει ότι το έργο δεν θα τελειώσει. Παραπονιέται και αυτό από μακριά και στέλνει -όπως οι ντόπιοι πολιτικάντηδες- παράπονα και υπομνήματα στην κυβέρνηση, πιστεύοντας πως η τελευταία θα γίνει για το έργο του Περιφερειακού πηγή της ίδιας εξαίσιας λευτεριάς που αισθάνονται οι κατατρεγμένοι των τηλεοπτικών σειρών όταν ανακαλύπτουν μια διέξοδο στα προβλήματα˙ αντί όμως η κυβέρνηση να σώσει τον Περιφερειακό, στέλνει εδώ και χρόνια καθησυχαστικά μηνύματα, τα οποία όλοι στη Μαγνησία μάλλον λαμβάνουν τοις μετρητοίς, αφού δεν εξεγείρονται ούτε διεκδικούν.
Μιας και λοιπόν δεν απομένει τίποτα, το μόνο που μας σώζει είναι να πιστέψουμε στη… μαγεία και να είμαστε σίγουροι πως θα βρεθεί η λύση. Γιατί θα ’ρθεί η μέρα που μπορεί να μας δοθούν για την πόλη μας… τρεις ευχές κι η μια, ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι για τον Περιφερειακό. Κι ευθύς να ολοκληρωθεί ως δια μαγείας.
