Η αερορύπανση στο Βόλο δεν είναι καινοφανές έγκλημα. Η ιστορία της ανάγεται στις απαρχές εκφυλισμού του πολιτικού συστήματος της χώρας και αναμφίβολα μπορεί να ανιχνευτεί σε ακόμα προγενέστερες εποχές, όταν ο όρος «κονόμα» ή λαφυραγωγία, αν προτιμάτε, είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα.
Έκτοτε μάταια ωρύεται ο Τύπος, μάταια οι Βολιώτες διαμαρτύρονται και δυσανασχετούν. Οι ρυπαίνοντες και όσοι τους καλύπτουν συνεχίζουν με ανεπανάληπτο ζήλο το θεάρεστο έργο τους. Κι αναρωτιέσαι: Είναι δυνατόν από την προηγούμενη Τετάρτη η ρύπανση του αέρα να έχει χτυπήσει κόκκινο και οι αρμόδιοι να σφυρίζουν αδιάφορα; Πού είναι η Νομαρχία; Μα πουθενά. Έχει… χαλάσει ο σταθμός μετρήσεως των ρύπων! Πού είναι ο Δήμος; Πουθενά. Είναι πολύ απασχολημένος με το να μας κόβει πρόστιμα για το… κάπνισμα! Κι αφού δε νοιάζονται Δήμος και Νομαρχία για τη δημόσια υγεία, πού είναι ο Εισαγγελέας; Πουθενά. Στην Ελληνική Δικαιοσύνη δεν μερίμνησαν να αυτοκαταγγελθούν οι ρύποι, παίρνοντας επιτέλους αριθμό πρωτοκόλλου για τακτική δικάσιμο!
Ξεχειλίζει η οργή μας για τους καρκίνους και τις λοιμώξεις του αναπνευστικού που θερίζουν. Αλλά η λαχτάρα των «βρωμιάρηδων» να αποκτήσουν περισσότερα κέρδη, είναι ένα είδος πλεονεξίας που καμιά οργή δύναται να πτοήσει. Περιπλανιόμαστε μες στο θολό τοπίο, έχοντας δημιουργήσει με την αέρια βρωμιά μια σχέση πολύ προσωπική, κατά την οποία συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις: τα μάτια ψαρεύουν τη θολούρα πάνω από το κεφάλι μας, στα αφτιά αντηχούν βουίσματα που προκαλεί η ζάλη, η μύτη εισπνέει τη γνώριμη οσμή κάπνας, τσιμεντόσκονης και διαφόρων οξειδίων και διοξειδίων, η αφή ψαύει την τραχιά επιφάνεια του δέρματός μας˙ ακόμα και η γεύση καθίσταται ταυτόσημη με μια αίσθηση δηλητηριασμού. Και όλα αυτά χωρίς να γίνει λόγος για τους θανατηφόρους ρύπους, αυτούς που δεν τους νιώθουμε, δεν τους καταλαβαίνουμε. Καταλήγουμε να αισθανόμαστε αβοήθητοι και μόνοι, εγκαταλελειμμένοι μέσα σ’ αυτή την πόλη να πεθάνουμε μια ώρα αρχύτερα.
