Το πολιτικό προσωπικό της Μαγνησίας επιχείρησε να αναδείξει την άποψη πως ο Περιφερειακός του Βόλου αποτελεί περιουσία ολόκληρης της περιοχής. Πέτυχε τουλάχιστον ως προς ένα: από πολιτική λαφυραγωγία η περαίωση ενός μικρομεσαίου έργου έγινε χόμπι των εργολάβων, αρχικά στην εποχή του Μπαλάφα που έτρεφε αγάπη για το ελληνικό δημόσιο, και στη συνέχεια με τους επόμενους.
Σε όλο αυτό το διάστημα οι αναβολές του έργου έγιναν μόδα. Τα συμφέροντα -μικρά και μεγάλα- ανθούσαν. Ο εμπαιγμός του κόσμου επίσης. Οι υπεύθυνοι για τον Περιφερειακό λοιδωρούσαν κατά τρόπο υπεροπτικό την ιδέα ενός δρόμου αντάξιου του Βόλου, κατασκευάζοντας μέσα στην πόλη έναν δακτύλιο που δεν έχει τίποτε να πει μήτε στη φαντασία μήτε στην καρδιά. Όταν πολλά χρόνια αργότερα δόθηκε ένα μέρος του στην κυκλοφορία, έκπληκτοι ανακαλύψαμε μια συλλογή ελλείψεων και κακοτεχνιών, μαζεμένων ανόητα μέσα σε λιγοστά χιλιόμετρα. Η αρνητική κριτική της κοινωνίας και του Τύπου αγνοήθηκε περίτρανα από τον επίσημο και τον ιδιωτικό κύκλο που κράταγε την τύχη του Περιφερειακού στα χέρια του.
Το αίμα στην άσφαλτο έγινε αμέσως ένα από τα πλέον πολυάριθμα αναγνωριστικά σημάδια του δρόμου. Οι διασταυρώσεις, τα αρρύθμιστα φανάρια, τα νερά, αποτελούσαν σύμβολο πολιτικής καταξίωσης κάποιων που σχεδίασαν και που πληρώθηκαν πολιτικά αδρά για να αφήσουν ημιτελές αυτό το έκτρωμα. Μπορούμε να φανταστούμε έναν από τους πλέον περιβόητους βουλευτές ή δημάρχους, αν προτιμάτε, να βγάζει από τα ασφυκτικά γεμάτα συρτάρια του τον κατάλογο με τις ψήφους που θα τρυγούσε εξ αιτίας των ανέξοδων υποσχέσεών του για τον Περιφερειακό.
Ορισμένες εκφάνσεις φυσικά του ανοσιουργήματος ήταν ιδιαίτερα θλιβερές εξαιτίας των προσωπικών δραμάτων που δημιουργούσαν και η αξία τους εκτιμιόταν από τους κρατούντες σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές. Παράδειγμα, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, που στην πλειονότητά τους βίωναν το πλήρες αδιέξοδο.
Έτσι ήταν στα χρόνια που περάσαν τα πράγματα με τον Περιφερειακό. Σήμερα που μιλάμε δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Περιφερειακός
