Λακκουβομανία

λακκουβομανία-502835

Για μια ακόμη φορά περπατώ με άφατη αγαλλίαση στο Βόλο. Οι λακκούβες που τόσον καιρό χάσκουν κάτω από τα πόδια μου αποκαλύπτουν τα σκουπίδια που έχουν συγκεντρώσει στον πυθμένα τους, ενώ παντού τριγύρω περνούν σακατεμένα αμάξια, σαν ζώα πληγωμένα σε ερημικό τοπίο.
Καθώς ταξινομώ μες στο μυαλό μου τις λακκούβες της οδού Γαλλίας (ορισμένες τις αναγνωρίζω από το μέγεθος, άλλες από το σχήμα τους, πολλές από μία λεπτομέρεια καθώς τις κοιτάζω ανάποδα ή από αφύσικες γωνίες) αναρωτιέμαι, όπως έχω αναρωτηθεί τόσα πολλά χρόνια στο παρελθόν, γιατί αγαπάω τόσο τις λακκούβες ενώ ξέρω ότι με βασανίζουν. Λέω μέσα μου πως κάθε φορά που κλείνει μια λακκούβα, διαπιστώνω πάντα ότι αυτή ακριβώς είναι η λακκούβα που μου λείπει. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως όλες οι λακκούβες (εκτός από εξαιρέσεις) έχουν και κάτι που με ενδιαφέρει, ότι υπάρχει λόγος που δεν θέλω να στερηθώ καμιά κι ότι αυτός ο λόγος με δένει με την πόλη. Ένα στραμπούληγμα, ένα νυχτερινό χειμωνιάτικο παραπάτημα μέσα στον παγωμένο βούρκο κι ένα σωρό απίθανα παθήματα είναι ό,τι μου συνέβη και θα μου συμβεί και στο μέλλον.
Ωστόσο ξέρω ότι ο κύριος λόγος που δε λέω να πάψω να αγαπώ αυτό το ολοένα αυξανόμενο πλήθος τους είναι μία μορφή ηδυπαθούς παραίτησης. Τόσοι και τόσοι δήμαρχοι περάσαν δίχως να γίνει τίποτα. Απελπίστηκα ότι θα γίνει κι έφτασα να λατρεύω τη θέα των ρυπαρών μας δρόμων, όπου συνωστίζονται λίγο πολύ οικείες τρύπες. Αντλώ ανείπωτη χαρά από το να ξέρω πως περιβάλλομαι από ένα είδος απογραφής του παρελθόντος, που παράλληλα παρέχει εγγυήσεις για το μέλλον. Μου αρέσει να ανακαλύπτω σε σχεδόν ξεχασμένες γούρνες το είδος του ανθρώπου που ήμουν κάποτε -μισοξεχασμένες τούμπες, βραδινές εξόδους, παρέες που διαλύθηκαν. Όσο περισσότερο ερειπώνεται ο Βόλος, τόσο περισσότερο θέλω να προστατέψω μια παρακαταθήκη από υφές, φωνές, οσμές, βαθιά μες στις λακκούβες φυλαγμένες. Η λακκουβομανία μου έχει γίνει για μένα το παν, με κρατά σφιχτά αγκαλιασμένο με την πραγματικότητα.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου