Η Ν.Δ. ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
«Δε βρίσκεται ένας χριστιανός να πάρει το κεφάλι μου;» θα μπορούσε να αναφωνήσει ο Αντώνης Σαμαράς, ως άλλος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βέβαιος για το χαμό του, βλέποντας τα νομοσχέδια που ετοιμάζει ο Τσίπρας και το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης που δίνει 42% στη νέα κυβέρνηση και 18% στο κόμμα του!
Όπως η πρώτη κριτική στην ηγετική ομάδα του δεξιού αστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας είναι αναγκαστικά επηρεασμένη από τον ταξικό προσανατολισμό του κόμματος που το υποχρεώνει να πολιτεύεται υπέρ των συμφερόντων των λίγων και ισχυρών, έχει απόλυτο δίκιο ο Σαμαράς να αισθάνεται εγκαταλελειμμένος από την ξένη και την ντόπια ολιγαρχία, που τόσο καλά και με τόση συνέπεια υπηρέτησε κι αυτός και η κυβέρνησή του. Δε χρειάζεται να εισχωρήσουμε βαθύτερα στο κομμάτι τούτο των αιτιών καταβαράθρωσης της Νέας Δημοκρατίας, όπου ο Σαμαράς και οι συν αυτώ κριτικάρουν τα μέχρι πρότινος ολιγαρχικά στηρίγματά τους από την άποψη του υπηρέτη που εκτέλεσε πιστά όλες τις εντολές τους, επειδή αυτό που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι η κριτική από την άποψη του συμφέροντος της χώρας και του λαού.
Από την άποψη του λαού όλες οι εξηγήσεις για τη νέα δημοσκοπική καταβαράθρωση της Νέας Δημοκρατίας έχουν ως προϋπόθεση την ταξική της θέση στο πλευρό της ολιγαρχίας. Αυτή η βασική αιτία, που ισχύει ως ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο για όλες τις κυβερνήσεις τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, είναι που οδηγεί το λαό στη ριζοσπαστικοποίηση, στην απεξάρτηση από τα παλιά, δοκιμασμένα με οδυνηρό τρόπο, πολιτικά πλαίσια της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας. Επειδή ο Σαμαράς και η ηγετική ομάδα τής ΝΔ αναλύει κάτω από το πρίσμα των συμφερόντων της ολιγαρχίας τις συνθήκες που οδηγούν το κόμμα του στον κατηφορικό δρόμο που πρώτο χάραξε το ΠΑΣΟΚ, αδυνατεί να συλλάβει πως τα συμπεράσματα με βάση τα οποία χαράσσει την (εξόχως αμυντική) πολιτική του εξακολουθούν να βασίζονται στον προαιώνιο ταξικό προσανατολισμό της δεξιάς παράταξης, κι επομένως η πολιτική πρακτική που εκπονεί συγκρούεται σφοδρά στην παρούσα στιγμή με τη βούληση ενός ριζοσπαστικοποιημένου λαού και οδηγεί το κόμμα του σε αλλεπάλληλους γύρους απώλειας δυνάμεων κατά τα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η μεγάλη κατρακύλα που προαλείφεται σε τούτη τη συγκυρία για τη Νέα Δημοκρατία, είτε αρχηγός της είναι ο Σαμαράς είτε οποιοσδήποτε άλλος. Η πολιτική τής ΝΔ έχει για το λαό την ίδια σημασία που έχει και η πολιτική της Μέρκελ. Από αυτό το δόκανο καμιά ηγετική ομάδα της δεξιάς παράταξης δεν μπορεί να ξεφύγει χωρίς η παράταξη να πάψει να είναι δεξιά. Αν μάλιστα η ηγετική ομάδα Σαμαρά δεν συλλάβει ότι τα νομοσχέδια που φέρνει στη Βουλή η νέα κυβέρνηση από την άποψη του λαϊκού συμφέροντος είναι κατά πολύ καλύτερα από όσα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θέσπισε, παρά τα καταπολεμάει με απόψεις παρόμοιες με αυτές του Σόιμπλε, η μεγάλη κατρακύλα τής ΝΔ θα συντελεστεί σε συντομότερο χρόνο, εξέλιξη που αντιστοιχεί στην ιστορικά δικαιωμένη άποψη ότι σε περιόδους κρίσης ο λαός εγκαταλείπει μαζικά τα δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά πολιτικά σχήματα.
Η πολιτική που προτείνει η ηγετική ομάδα Σαμαρά και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αποδέχεται τη σχέση του λαού μας με την ξένη και την ντόπια ολιγαρχία ως λογική και ανθρώπινη. Κινείται επομένως μέσα σε μια συνεχή αντίφαση προς έναν βασικό όρο που θέτει ο λαός σε κάθε πολιτικό κόμμα προκειμένου να υπάρχει: Την αταλάντευτη εξυπηρέτηση του συμφέροντος της χώρας και του λαού. Ο Σαμαράς ερμηνεύει από την άποψη της ολιγαρχίας αυτό το συμφέρον και με βάση την άποψη της ολιγαρχίας προτείνει λύσεις, γι’ αυτό και σκοντάφτει τούτη την εποχή στο βασικό όρο που συνειδητά πλέον του θέτει ο ριζοσπαστικοποιημένος λαός. Είναι φανερό. Σε τούτη τη συγκυρία μόνος ένας δρόμος απομένει στη δεξιά παράταξη, όποιος κι αν είναι στη ηγεσία της. Ο μεγάλος κατήφορος.
