ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ
Να πέρασε, άραγε, από το μυαλό των κυβερνητικών στελεχών και των βουλευτών τού ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που δι’ ανατάσεως της χειρός ενέκριναν τη συμφωνία της νέας κυβέρνησης με τη γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση των ολιγαρχών, έστω για μια στιγμή, η μάνα απ’ τη Χαλκίδα που μαζί με το γιο της αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεχε άλλη εξαθλίωση;
Η εξαιρετικά σπουδαία πολιτική στάση της νέας κυβέρνησης και της πλειοψηφίας των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που ένα μήνα μετά τις εκλογές απαρνούνται στην πράξη την εντολή του λαού κι αποδέχονται ως πολιτική της κυβέρνησής τους την πολιτική που εγκρίνει ο Σόιμπλε, δεν επιτρέπεται να μην μας απασχολήσει, αφού άλλωστε έχουμε ζήσει και στο παρελθόν κάτι παρόμοιο. Πόσες φορές,αλήθεια, λίγο μετά από εκλογές, οι κυβερνήσεις τής ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ και οι εκάστοτε κυβερνητικοί βουλευτές αντικατέστησαν τις προεκλογικές πολιτικές δεσμεύσεις τους με αντίθετες, προσαρμοσμένες στα συμφέροντα των ισχυρών του χρήματος!Το ίδιο φωτοστέφανο φορούν από προχτές κι οι βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ που ενέκριναν τη νέα συμφωνία.
Επειδή είμαστε συνηθισμένοι να θεωρούμε μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα σαν το γεγονός του αιώνα κι έχουμε γράψει κιόλας για τη λύτρωση που φέρνει στο λαό μια αριστερή κυβέρνηση, μετά τη νέα συμφωνία και την επιδοκιμασία της από την πλειοψηφία των κυβερνητικών βουλευτών, είμαστε υποχρεωμένοι να αναρωτηθούμε: Είναι η νέα κυβέρνηση αριστερή; Μια καταφατική απάντηση πρέπει να λαμβάνει υπόψη ότι σαν τη μάνα απ’ τη Χαλκίδα και το γιο της που αυτοκτόνησαν λόγω μεγάλης φτώχειας είναι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Αυτό το σπουδαίο ζήτημα το ξεπερνάει η νέα κυβέρνηση με ένα υπόμνημα που εγκρίθηκε απ’ τη Μέρκελ και το ξεπετούν οι βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ με ανάταση χειρός, αποδεικνύοντας με βάση τη λογική του Ντάισενμπλουμ γιατί τα πράγματα έπρεπε να συνεχίσουν να γίνονται έτσι όπως επιτάσσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας κι όχι αλλιώς και πως ούτε μια αριστερή κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να τα προσεγγίσει με άλλον τρόπο. Το πράγμα καταντάει κωμικό, μια κυβέρνηση που κυβερνάει στη λογική τής Μέρκελ και του Ντάισενμπλουμ πολλά μπορεί να είναι, αριστερή όμως όχι. Η μετριοφροσύνη απαγορεύει στη νέα κυβέρνηση να πει ότι ασκεί αστική διαχείριση, που βέβαια για το δεξιό Σαμαρά και το σοσιαλδημοκράτη Βενιζέλο δεν είναι κακή, αριστερή πολιτική όμως δεν είναι, γιατί δεν εξαλείφει ούτε μια από τις αιτίες που κρατούν ανοιχτά τα παράθυρα στις μάνες απ’ τη Χαλκίδα και στους γιους τους.
Η νέα κυβέρνηση, για να ολοκληρωθεί ως συστημική πολιτική δύναμη, οφείλει πρώτα απ’ όλα να απαλλαγεί από τους αριστερούς που είναι στους κόλπους της. Η Αριστερά είναι ένα πάθος για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη και τίποτε πιο επικίνδυνο για μια συστημική πολιτική δύναμη από εκείνους που έχουν ως κινητήρια δύναμη αυτό το πάθος. Η αντιμετώπιση από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της κριτικής του Γλέζου στη νέα συμφωνία είναι ενδεικτικός τρόπος απαλλαγής. Υπάρχουν κι άλλες, πιο δραστικές μέθοδοι. Με την ευκαιρία της υπερνίκησης μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα μιας «παιδαριωδίας», σαν τη λεγόμενη προσήλωση στα αριστερά προτάγματα, η νέα κυβέρνηση κι οι βουλευτές της που εγκρίνουν τη στροφή στον αστικό ρεαλισμό, θα τις ανακαλύψουν γρήγορα κι αυτές.
