Φάνης Τριανταφύλλου: Η μάχη της Ελλάδας

φάνης-τριανταφύλλου-η-μάχη-της-ελλάδα-690997

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

Σήμερα θα ήθελα να θίξω μερικά ζητήματα, με όσο το δυνατόν απλούστερο και σύντομο τρόπο, τα οποία σχετίζονται με τη μάχη που δίνει η Ελλάδα για ελευθερία, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατία, ανάπτυξη και προκοπή.

Πρώτον, η σχέση της χώρας μας με την κατεστημένη Ευρώπη: Έχει δίκιο η νέα κυβέρνηση να προχωρήσει σε ρήξη με την τρόικα; Αυτό σχετίζεται άμεσα με την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα κι η ελληνική κοινωνία εξ αιτίας των μνημονίων. Θα μπορούσε να αποφύγει τη ρήξη; Αυτό σχετίζεται άμεσα με τη βούληση του ελληνικού λαού, όπως εκφράστηκε την προηγούμενη Κυριακή στις εκλογές. Ο συνδυασμός τούτων των δύο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι για μια πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση η ρήξη ήταν αναπόφευκτη. Έγινε αναγκαία από τη στιγμή που η κατεστημένη Ευρώπη έκανε σαφές ότι επιθυμεί να συνεχιστεί απαρέγκλιτα η πολιτική της ακραίας λιτότητας. Η νέα κυβέρνηση έπρεπε να προστατέψει τη χώρα και το λαό. Να γιατί ήταν επιβεβλημένη η ρήξη. Προφανώς, καθώς η κατεστημένη Ευρώπη επέμενε ανυποχώρητα να συνεχίσει να μας δίνει αντί για φάρμακο δηλητήριο, η νέα κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να προχωρήσει σε ρήξη με αυτή την πολιτική και τα όργανα που την εκφράζουν, ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει μια άλλη, αμοιβαία επωφελή για το λαό μας και τους λαούς της Ευρώπης.

Δεύτερον: Δεν βιάστηκε η νέα κυβέρνηση να προχωρήσει σε ρήξη με την τρόικα; Δεν θα ήταν καλύτερο να περιμένει μερικούς μήνες, να προχωρήσει σε συμμαχίες μέσα και έξω από την Ευρώπη και μόνο τότε να προχωρήσει σε ρήξη; Όχι. Το πότε θα επερχόταν η ρήξη δεν εξαρτιόταν εντελώς από την ελληνική κυβέρνηση. Σχεδόν εξ ολοκλήρου εξαρτιόταν από τους επικυριάρχους της χώρας μας, οι οποίοι με τη λήξη του προηγούμενου μνημονίου επείγονταν να επιβάλουν στην Ελλάδα ένα νέο, ακόμα σκληρότερο. Εκεί, στους πολιτικούς και οικονομικούς μηχανισμούς της Ευρώπης, στην Κομισιόν, στην ΕΚΤ, στη γερμανική καγκελαρία, η ολιγαρχία και οι πολιτικές της δυνάμεις βρέθηκαν εγκλωβισμένες σε μια θανατηφόρα κρίση, που οπωσδήποτε έπρεπε να συνεχίσουν να ξεφορτώνονται στην πλάτη των ευρωπαϊκών λαών. Αυτή η συγκυρία, η λήξη δηλαδή του προηγούμενου ελληνικού προγράμματος, ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή να χτυπήσουν ξανά. Το να δεχτεί το χτύπημα η νέα κυβέρνηση χωρίς να αντιδράσει άμεσα, θα ήταν μεγάλη ηλιθιότητα και πολιτική μυωπία καθώς θα σήμαινε την πλήρη αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδας του προηγούμενου καθεστώτος και για το μέλλον.

Τρίτον: Η νοοτροπία της κατεστημένης Ευρώπης είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τη νοοτροπία της νέας κυβέρνησης. Η πρώτη θέλει πάση θυσία να εξακολουθήσουν να εξυπηρετούνται στη χώρα μας και την Ευρώπη τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Η δεύτερη θέλει πάση θυσία να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του λαού μας και των λαών της Ευρώπης. Αυτή η αντίθεση είναι αρκετή για μια ρήξη – αστραπή που θα σφραγίσει το μέλλον μας και το μέλλον των λαών της ηπείρου.

Τέταρτον: Η ευρωπαϊκή ολιγαρχία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δεν είναι αήττητοι. Η μάχη της Ελλάδας μπορεί να κερδηθεί, αρκεί να βάλουμε καλά στο μυαλό μας και στο μυαλό των λαών της Ευρώπης ότι για τον κόσμο της εργασίας η νίκη μας είναι μονόδρομος.

Είναι ενδιαφέρον να ρωτά κανείς: «Μα κι αν χάσουμε;». Τίθεται το ερώτημα: «Πιστεύει κανείς πως δεν θα χάσουμε, εάν ακολουθήσουμε την πολιτική που εντέλλεται η κατεστημένη Ευρώπη;». Νομίζω πως η απάντηση είναι όχι. Αυτή ακριβώς την παθητική πολιτική στάση επέδειξαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και βλέπουμε τώρα τα αποτελέσματα. Το να εξακολουθήσουμε να καθόμαστε πίσω από τα πέτρινα πολυβολεία μας και να παρακολουθούμε την καταστροφή της χώρας και του λαού μας από τα πιο σύγχρονα και εξελιγμένα όπλα που μετέρχονται εναντίον μας οι Ευρωπαίοι ολιγάρχες δεν είναι η στάση που οδηγεί στη σωτηρία μας.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου