ΟΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΝΤΑΪΣΕΛΜΠΛΟΥΜ
Οι εξαιρετικά σπουδαίες συνομιλίες του κυρίου Ντάισελμπλουμ με τη νέα κυβέρνηση δεν επιτρέπεται να μην μας απασχολήσουν. Έχουμε άλλωστε κάθε λόγο να συγκρίνουμε την έως τώρα πολιτική συμπεριφορά της ολιγαρχικής Ευρώπης με τη χτεσινή πολιτική συμπεριφορά του κυρίου Ντάισελμπλουμ.
Επειδή οι ολιγαρχικοί μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το πολιτικό τους προσωπικό έχουν συνηθίσει να θεωρούν την Ελλάδα σαν παρακατιανή και το λαό της υποδεέστερο, έπρεπε να περιμένουμε πως με τον ίδιο τρόπο που φερόταν ως τώρα θα φερθεί και τώρα ο κύριος Ντάισελμπλουμ κατά τις συνομιλίες του με τη νέα κυβέρνηση, έχοντας κατασκευασμένο μέχρι τις τελευταίες του λεπτομέρειες ένα σχέδιο, το οποίο η Ελλάδα θα εντελλόταν να εφαρμόσει απαρεγκλίτως. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι όλα θα συνέβαιναν έτσι, εάν στην ηγεσία της χώρας βρισκόταν μια δεξιά ή μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, όχι όμως και τώρα που βρίσκεται μια αριστερή, γιατί η δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία από την πολιτική τους φύση δεν ήταν δυνατό να συγκρουστούν με τα κατεστημένα ολιγαρχικά συμφέροντα, πράγμα που μια αριστερή κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη εξ ορισμού να κάνει.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τον οποίο η σύγκρουση του κυρίου Ντάισελμπλουμ με τη νέα κυβέρνηση δεν μπορούσε να έχει τη σφοδρότητα που προσδοκούσε η πολιτικά απομονωμένη για το ζήτημα της λιτότητας Μέρκελ και η καταπτοημένη ελληνική δεξιά και σοσιαλδημοκρατία. Γιατί στ’ αλήθεια μια σε βάθος και εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση της ολιγαρχίας απευθείας με τη βούληση του ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε στις πρόσφατες εκλογές και ενσαρκώθηκε στη νέα κυβέρνηση, θα ήταν προς μεγάλη ζημιά της. Η ολιγαρχία, που είδε την πολιτική της να δέχεται ολομέτωπη επίθεση από τον ελληνικό λαό, δεν θα μπορούσε να επιτρέψει ποτέ κάτι τέτοιο στον εαυτό της. Γι’ αυτό και δεν απέμεινε τίποτε άλλο στον κύριο Ντάισελμπλουμ, παρά να φανεί περισσότερο διαλλακτικός απέναντι στη νέα ελληνική κυβέρνηση από όσο ποτέ θα περίμεναν οι Γερμανοί και οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος, αναζητώντας σανίδα πολιτικής σωτηρίας στην κατακρήμνιση των δίκαιων ελληνικών απαιτήσεων. Ο κύριος Ντάισελμπλουμ επικέντρωσε την προσοχή του, ως όφειλε, στην υποστήριξη των συμφερόντων της ολιγαρχίας και όχι στην πολιτική διάσωση της Γερμανίδας καγκελαρίου και των Ελλήνων συμμάχων της.
Όλα αυτά τα ζητήματα τα διεκπεραίωσε ο κύριος Ντάισελμπλουμ με μια σπάνια ικανότητα, αφού με βάση τις δηλώσεις του εξάγεται το συμπέρασμα ότι όσα έγιναν έως τώρα έτσι, μπορούν πλέον να γίνουν αλλιώς, και πως καμιά άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πλησιάσει αυτό το αλλιώς, παρά μόνο η σημερινή. Η μετριοφροσύνη του κυρίου Ντάισελμπλουμ τού απαγόρευσε να πει ότι στις χτεσινές συζητήσεις του με τη νέα ελληνική κυβέρνηση επεκτάθηκε τόσο όσο αυτή του επέτρεψε να επεκταθεί και μαζεύτηκε αμέσως στο καβούκι του μόλις ετέθη το θέμα της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της χώρας μας, πράγμα που κατέλαβε εξ απήνης τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο, οι οποίοι ούτε καν μπορούσαν να διανοηθούν ότι είναι δυνατόν μια ελληνική κυβέρνηση να προβάλλει αντίσταση στους επικυριάρχους της χώρας. Δικαιολογημένα, δεδομένου ότι η δική τους πολιτική στάση, που είχε αφαιρέσει από μέσα της το στοιχείο της αντίστασης απέναντι σε ό,τι αποδεδειγμένα βλάπτει τα συμφέροντα της χώρας και του λαού, είχε μεταβληθεί σε υποτέλεια. Κι η υποτέλεια σε δεύτερη φύση τους.
