ΕΞΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΜΕΙΝΑΝ
Από τη στιγμή που έπεσε η κυβέρνηση, άρχισε ένας νέος γύρος τρομοκράτησης του λαού. Στόχος, να αποτρέψει τους πολίτες να εμπιστευτούν την τύχη τους και την τύχη της χώρας σε αριστερή κυβέρνηση.
Όμως τι έχει να φοβηθεί ο λαός από μια τέτοια κυβέρνηση; Το πρόγραμμα του τμήματος της Αριστεράς που βρίσκεται κοντά στο σχηματισμό κυβέρνησης στηρίζεται σε μια διαγραφή του ελληνικού χρέους που να έχει αξία όχι μόνο για τη χώρα και το λαό μας αλλά και για τους δανειστές. Στην άρση της λιτότητας στη βάση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, αντί των πλεονασμάτων που επιβάλλει η τρόικα. Στη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των πολιτών και στην τόνωση των επενδύσεων. Στη μείωση της ανεργίας μέσω δημοσίων προγραμμάτων. Στην άσκηση μιας κοινωνικής πολιτικής που σε πρώτη φάση θα επανασυνδέσει το ρεύμα στους φτωχούς, θα προσφέρει στέγη και τροφή στους άστεγους κ.τ.λ. Αυτονόητα πράγματα, αναγκαία για να σταθεί στα πόδια της η χώρα κι η κοινωνία. Υπάρχει σ’ αυτά κάτι το επίφοβο; Όχι. Υπάρχει η κοινή λογική, που η εφαρμογή της από μια κυβέρνηση της Αριστεράς καταγγέλλεται από τη δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατία ότι θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στη χώρα και το λαό, επειδή δεν αρέσει στην ολιγαρχία!
Μόνο από μια κυβέρνηση της δεξιάς ή της σοσιαλδημοκρατίας ή και των δυο μαζί έχει ο λαός να φοβάται. Κι αυτός ο ισχυρισμός δε στηρίζεται σε πήλινα πόδια: Ποιο είναι το πολιτικό πρόγραμμα των μνημονιακών κυβερνήσεων; Μήπως δεν είναι το πρόγραμμα προσαρμογής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την τρόικα; Το πρόγραμμα αυτό δεν είναι που δίνει μεν δάνεια στη χώρα μας, απαιτεί όμως ταυτόχρονα τεράστια περιστολή των δημοσίων δαπανών, ουρανομήκεις αυξήσεις φόρων και πλήρη κατάρρευση μισθών και συντάξεων, προκειμένου να παίρνουν πίσω τα λεφτά τους στο πολλαπλάσιο οι τοκογλύφοι; Και μόνο από αυτό δε γίνεται φανερό ότι από το πρόγραμμα τούτο ευνοείται η πλουτοκρατία και εξαθλιώνεται ο λαός; Η «σταθεροποίηση» της Ελλάδας και η παραμονή της στο ευρώ μήπως δεν έγιναν με αντάλλαγμα την προτεκτορατοποίηση της χώρας, την έκπτωση της δημοκρατίας, την κατάργηση στην πράξη δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας; Ή μήπως είναι ψέμα ότι για να σωθούν οι τραπεζίτες και να μην πληρώνουν φόρο οι εφοπλιστές η πραγματική ανεργία είναι πάνω από 30%, η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια έχουν καταρρεύσει και το ανθρώπινο κόστος ως αποτέλεσμα των πολιτικών της τρόικας και των μνημονιακών κυβερνήσεων έγινε ανυπολόγιστο; Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι πολιτικές δυνάμεις της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας υποστηρίζουν θερμά τις απαιτήσεις της τρόικας για συνέχιση της λιτότητας, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ένα χρέος που είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί, προσδοκώντας τερατώδη πρωτογενή πλεονάσματα από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την απορρύθμιση της εργασίας και την απελευθέρωση της αγοράς, την πλήρη, δηλαδή, λεηλασία της χώρας και υποδούλωση του λαού!
Μια τέτοια κυβέρνηση, που εφαρμόζει αυτή την πολιτική, μας καλούν να ξαναψηφίσουμε, επιχειρώντας να μας τρομοκρατήσουν έξι και μία μέρες πριν απ’ τις εκλογές!
