ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΗΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Με πρωτοσέλιδη καρικατούρα του Μωάμεθ που δακρύζει και κρατά μια πινακίδα με το σύνθημα «Je suis Charlie» κυκλοφορεί σήμερα η γαλλική σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo. Το πρώτο φύλλο μετά την αιματηρή επίθεση στα γραφεία της αντιπαραθέτει κατά τον τρόπο αυτόν τα δικαιώματα του ανθρώπου απέναντι στη θρησκευτική μισαλλοδοξία. Λογικό. Στον 21ο αιώνα βρισκόμαστε.
Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό που θεωρείται λογικό στη Γαλλία στην Ελλάδα καταβάλλεται προσπάθεια να θεωρηθεί παράλογο; Αναφέρομαι στο «ξέσπασμα» του απερχόμενου πρωθυπουργού μπροστά σε μια εικόνα της Παναγίας. Κανείς δεν θα κατεβάσει τις εικόνες! βροντοφώναξε ο Σαμαράς χωρίς να προκληθεί από κανέναν, ανοίγοντας ξανά, μετά από χίλια και πλέον χρόνια, τη θεολογική και πολιτική διαμάχη που ξέσπασε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά το μεγαλύτερο μέρος του 8ου και το πρώτο ήμισυ του 9ου αιώνα αναφορικά με τη λατρεία των εικόνων, προσαρμοσμένη, φυσικά, στην εποχή μας.
Ο πολιτικός ορθολογισμός στη Γαλλία που εκφράζεται με το σκίτσο του Μωάμεθ στο σημερινό φύλλο του Charlie Hebdo και ο πολιτικός ανορθολογισμός στην Ελλάδα που εκφράζεται από τον απερχόμενο πρωθυπουργό (και) με τη δημιουργία θέματος… εικόνων είναι δύο πλευρές του ίδιου και του αυτού φαινομένου που αφορά στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας. Ο γαλλικός πολιτικός ορθολογισμός προσπαθεί να οργανώσει την κοινωνία στη βάση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, πρόθυμος να συγκρουστεί (και να πληρώσει το τίμημα) με οποιονδήποτε κινείται προς την άρση αυτών. Ο πολιτικός ανορθολογισμός του απερχόμενου πρωθυπουργού, κινούμενος προς την αντίθετη κατεύθυνση, προσπαθεί να οργανώσει την κοινωνία στη βάση μιας θρησκευτικής αντίληψης, η οποία, αυτή καθεαυτή, όταν επιβάλλεται βίαια αναιρεί τα δικαιώματα του ανθρώπου. Ο γαλλικός πολιτικός ορθολογισμός, υπό προϋποθέσεις, είναι έτοιμος να θίξει θρησκευτικές, κοινωνικές, πολιτικές κ.ο.κ. ιδέες που αναιρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο πολιτικός ανορθολογισμός του απερχόμενου πρωθυπουργού επιχειρεί ακριβώς το αντίθετο.
Ο πολιτικός ανορθολογισμός του απερχόμενου πρωθυπουργού εντάσσεται σε ένα πλαίσιο λογικής. Είναι το συστημικό πλαίσιο της κοινωνίας των λίγων και ισχυρών. Η απεύθυνσή του στο θρησκευτικό συναίσθημα γίνεται για να μη διανοηθεί ο λαός να διεκδικήσει το δίκιο του με την ψήφο του στις εκλογές. Με τη μετάθεση του πολιτικού λόγου στο θρησκευτικό πεδίο ο απερχόμενος πρωθυπουργός προσπαθεί να αποκρύψει την επείγουσα αναγκαιότητα της ολιγαρχίας για διατήρηση της σημερινής πολιτικής. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός κατά συνέπεια καταλήγει στη θρησκευτικοποίηση της πολιτικής ζωής. Στην εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος του λαού, τον οποίο επιχειρεί να εξαπατήσει με τη δημιουργία ενός θέματος που δεν υπάρχει, αντιστοιχεί η πολιτική εκμετάλλευσή του που υποτάσσει στο πολιτικό όφελος της πρωθυπουργικής παράταξης τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η προσπάθεια του απερχόμενου πρωθυπουργού εν όψει των εκλογών κορυφώνεται σε τούτο το σημείο: στο φενακισμό του λαού δια της μετατόπισης της προσοχής του από τα πολιτικά ζητήματα που άπτονται των αναγκών του σε άλλα πεδία. Ένας τέτοιος φενακισμός του λαού, και μόνον αυτός, παρέχει τη δυνατότητα να δοθεί στην πολιτική του απερχόμενου πρωθυπουργού η χάρη να συζητιέται λιγότερο, περιορίζοντας κατά το μέτρο του δυνατού τις εκλογικές απώλειες του κόμματός του και των άλλων κομμάτων της ολιγαρχίας.
