ΟΥΚ ΕΠ’ ΑΡΤΩ ΜΟΝΩ ΖΗΣΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Η ιστορία που άνοιξαν με το Ξενοδοχείον της Γαλλίας ο νέος δήμαρχος Βόλου κι η βουλευτής της δεξιάς στην περιοχή δεν είναι τόσο απλή, όσο φαίνεται.
Η παράκαμψη του γεγονότος ότι πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα ξενοδοχεία της πόλης, με σημαντική αρχιτεκτονική σημασία και καλλιτεχνικές δημιουργίες, δηλαδή για ένα ιστορικό και καλλιτεχνικό μνημείο του Βόλου, δύο πράγματα στα σίγουρα αγνοεί: Τους λόγους για τους οποίους είναι ιστορικό και καλλιτεχνικό μνημείο, καθώς και τη σημασία του για τη σημερινή και τις μέλλουσες γενιές. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από την απόφαση για γκρέμισμα και για δημιουργία στη θέση του… πάρκινγκ. Όμως ένα μνημείο του Βόλου είναι πολύτιμο για μας, επειδή ακριβώς μπορούμε να κατανοήσουμε την κατάσταση της πόλης και της κοινωνίας της πόλης σε μια συγκεκριμένη, προγενέστερη εποχή. Αν η σημασία ενός ιστορικού και ταυτόχρονα καλλιτεχνικού μνημείου του Βόλου βρίσκεται στο γεγονός ότι μας προσφέρει τη δυνατότητα της κατανόησης μιας ιστορικής περιόδου του Βόλου και της κοινωνίας του Βόλου, τούτο σημαίνει ότι εκτός από απλό ιστορικό ντοκουμέντο μπορεί μέσω της Τέχνης να μιλάει κατά κάποιο τρόπο στα αισθήματα και τις διαθέσεις και των σημερινών και των αυριανών Βολιωτών. Αυτή όμως είναι η θεμελιώδης σχέση ανάμεσα στον πολίτη και την πόλη του, η οποία και διαρρηγνύεται όταν τα μνημεία της πόλης χρησιμοποιούνται με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος ή όταν γίνονται βορά του, όπως επιδιώκεται να συμβεί με το Ξενοδοχείον της Γαλλίας.
Πώς κατανοούμε ότι υπάρχει μια ιστορική αλλά και μια άμεση αισθητική σχέση του σημερινού και μελλοντικού Βολιώτη με μνημεία της πόλης του σαν το Ξενοδοχείον της Γαλλίας; Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι ανάμεσα στο σημερινό και το μελλοντικό Βολιώτη αφενός και την κοινωνία που προσέδωσε στο Ξενοδοχείον της Γαλλίας τη συγκεκριμένη του φυσιογνωμία αφετέρου υπάρχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά, που συνδέουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πόλης και δημιουργούν τον ιδιαίτερο εκείνο «τύπο» πολίτη που διαχρονικά λέγεται «Βολιώτης». Εάν ο Βόλος γκρεμίσει τα μνημεία του, τότε ο πολίτης που προκύπτει από την επιρροή των χαρακτηριστικών τους παύει να υφίσταται και ο όρος «Βολιώτης» ξεπέφτει να σημαίνει μονάχα την καταγωγή.
Ναι, πρέπει να διατηρήσουμε το Ξενοδοχείον της Γαλλίας, πρέπει να διατηρήσουμε και να αξιοποιήσουμε τα μνημεία της πόλης του Βόλου. Για να προσεγγίζεται η Ιστορία της πόλης σαν Ιστορία, η Τέχνη σαν Τέχνη, δηλαδή σαν ένα ειδικό πεδίο της προσπάθειας της βολιώτικης κοινωνίας που είναι αναγκαίο για τη σημερινή μας αυτογνωσία και την πορεία μας προς το μέλλον. Όταν το ταξικό κριτήριο του κέρδους αποκαθηλώνει την Ιστορία και την Τέχνη του Βόλου, τότε οι κερδοσκόποι παίρνουν μεν αυτό που χρειάζονται, το παίρνουν όμως πάντα εις βάρος της πόλης και της κοινωνίας της.
