Οι εργαζόμενοι που είναι απλήρωτοι μέχρι και ένα χρόνο(!) ανέρχονται στους 850.000 σύμφωνα με τα στοιχεία των εκθέσεων του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, του ΙΚΑ και του ΣΕΠΕ σε σχέση με τους μισθούς, τις σχέσεις εργασίας και την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Μόνο ένας στους δύο νεοπροσλαμβανόμενους έχει πλήρη απασχόληση. Η χώρα, για όσους έχουν ακόμα δουλειά, είναι ένα απέραντο εργασιακό κάτεργο.
Όλα γίνονται εις το όνομα των δανειστών. Και προς το συμφέρον τους και εις βάρος του συμφέροντος της χώρας και του λαού. Η προσκυνημένη στην ξένη και ντόπια πλουτοκρατία κυβέρνηση συμπεριφέρεται λες και τα δικαιώματα του λαού, η κοινωνική δικαιοσύνη, η πολιτική ηθική, ο πατριωτισμός που σαν κορώνα του έχει τον κόσμο της εργασίας, απαιτούν ή επιτρέπουν την καταπίεση και τη δυστυχία του ελληνικού λαού και τη λεηλασία της χώρας μας. 850.000 οι εργαζόμενοι που έχουν να πληρωθούν έως και έναν χρόνο και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός απ’ την κυβέρνηση της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας! Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι δεξιοί κι οι σοσιαλδημοκράτες της κυβέρνησης επικαλούνται τα δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, την ηθική, τον πατριωτισμό για να νομιμοποιήσουν μια τέτοια κατάσταση, όπου ο εργαζόμενος δουλεύει χωρίς να πληρώνεται!
Ε, λοιπόν, ο πατριωτισμός, η ηθική, τα δικαιώματα, η δικαιοσύνη της κυβέρνησης είναι αισχρά ψέματα, γιατί δεν αποβλέπουν στο μέγιστο καλό όλων, αλλά στο καλό των προνομιούχων και μάλιστα εις βάρος της χώρας και του εργαζόμενου λαού. Η σημερινή κυβέρνηση της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας είναι το πολιτικό συνώνυμο της κοινωνικής αδικίας. Ακόμα κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να υπερασπίσει την πολιτική του παρά με ανόητα σοφίσματα, που σε καμιά περίπτωση καλύπτουν τις ανάγκες ύπαρξης και συνέχειας μιας χώρας κι ενός ολόκληρου λαού, καλύπτουν όμως πλήρως και επαρκώς τις ανάγκες ύπαρξης και συνέχειας της πλουτοκρατίας.
Το χαμηλότερο σημείο κατάπτωσης τούτη η κυβέρνηση το προσεγγίζει όταν μιλάει για ελευθερία σε έναν λαό σιδηροδέσμιο, που ζει σε μια χώρα – προτεκτοράτο. Συνάμα εγγίζει και τον ύψιστο βαθμό γελοιότητας, ισχυριζόμενη ότι το θεωρητικό, αφηρημένο δικαίωμα να κάνει κανείς κάτι είναι ελευθερία! Είναι σα να μας λέει ότι ένας από τους 850.000 εργαζόμενους που πέθανε από πείνα επειδή είχε μείνει έναν χρόνο απλήρωτος, ήταν ελεύθερος γιατί δεν τον εμπόδιζε κανείς να φάει! Αυτή η ελευθερία της κυβέρνησης είναι κάλπικη και αισχρή και ρίχνει το λαό στην πιο πικρή σκλαβιά. Αντίθετα, τη μόνη δυνατή ελευθερία, αυτή που προκύπτει από τη συμφωνία μεταξύ των ανθρώπων κι αναπτύσσεται όσο περισσότερο συμφωνούν, η κυβέρνηση κι οι πλουτοκράτες που υπηρετεί την πολεμούν με λύσσα. Είναι το ταξικό τους συμφέρον που τους σπρώχνει να αναγνωρίζουν ως κάτι το φυσικό και το κοινωνικά αναγκαίο να δουλεύεις και να μένεις απλήρωτος για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.
