Υπάρχει μια τάση που λέγεται μεταφυσική και που κάνει τον άνθρωπο να μη βλέπει μπροστά του την αντικειμενική πραγματικότητα. Τον βυθίζει σε ένα είδος παραίσθησης και τον οδηγεί να συγχέει την εικόνα που έχει ο ίδιος μέσα στο μυαλό του για τα πράγματα με τη γυμνή αλήθεια.
Για όσους σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία, το Κράτος, η Κυβέρνηση, είναι αφηρημένες κοινωνικές εξουσίες, απαλλαγμένες από το ταξικό τους φορτίο, κι εκπροσωπούν το γενικό συμφέρον. Εκφράζουν τα δικαιώματα όλων και περιορίζονται από τα δικαιώματα του καθενός. Αυτός ο τρόπος κατανόησης των κοινωνικών εξουσιών υποστηρίζεται από όσους έχουν συμφέρον από τη διατήρηση της υπάρχουσας Εξουσίας, η οποία οφείλει να επιβιώνει παρά τα εγκλήματα που διαπράττονται κατά του λαού. Τα εγκλήματα τούτα δεν οφείλονται σε αυτή καθεαυτή την Εξουσία, αλλά σε λάθη και πλάνες των ατόμων που την ασκούν. Γι’ αυτό και κατά καιρούς οφείλουμε να αλλάζουμε τα άτομα, στην ίδια όμως την Εξουσία πρέπει εξάπαντος να αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της επιβίωσης.
Βέβαια αυτός δεν είναι ο αριστερός τρόπος σκέψης. Είναι το αντίθετό του. Για την Αριστερά το σύνολο των ασκούντων οποιαδήποτε μορφή εξουσίας -αρχιεπίσκοποι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές κ.τ.λ.-, με άλλα λόγια όλοι όσοι έχουν τη δύναμη να ρυθμίζουν τις κοινωνικές σχέσεις και να επιβάλλουν υπακοή, είναι οι φυσικοί φορείς της υπάρχουσας Εξουσίας. Συνεργάζονται και συνεργούν μεταξύ τους -ο καθένας από την πλευρά του- νομιμοποιώντας κι επιβάλλοντας φόρους, πολέμους, νόμους, τιμωρίες των παραβατών κ.τ.λ. Με μια κουβέντα όλοι αυτοί, και βεβαίως η κοινωνική εξουσία που εκπροσωπούν, έχουν τη δύναμη να υποχρεώνουν τον καθένα να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τη θέλησή τους, που πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι ταξικά προσανατολισμένη προς τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Πώς, λοιπόν, ο αρχηγός ενός αριστερού κόμματος προσκυνάει μία μορφή εξουσίας όπως η Εκκλησία; Δικαιούμαστε να πούμε ότι συμβαίνουν δύο τινά: ή ο αρχηγός αυτός και το κόμμα του υποκλίνονται στη μεταφυσική τάση που περιγράψαμε πιο πάνω κι αναγνωρίζουν στην υπάρχουσα Εξουσία την αναγκαιότητα να επιβιώνει εσαεί, οπότε ούτε αυτός ούτε το κόμμα του είναι αριστεροί, ή υποκρίνεται όταν προσκυνάει την Εκκλησία, πράγμα που δεν συνάδει ούτε με το αριστερό ήθος ούτε με την αριστερή ιδεολογία.
Για ποιο, λοιπόν, λόγο προσκυνάει καλογέρους ο Τσίπρας; Για να εναγκαλιστεί μια εξουσία που περιορίζει την ελευθερία, την πρωτοβουλία, τα δικαιώματα των απλών ανθρώπων χάριν των ισχυρών; Για να πάρει τη δύναμη να γίνει αφεντικό της χώρας στη θέση του παλιού αφεντικού; Μήπως όλοι αυτοί οι ηγούμενοι, οι αρχιεπίσκοποι, οι πρωθυπουργοί κ.τ.λ. έχουν αποδειχτεί ότι ενεργούν για χάρη των συμφερόντων όλου του λαού, όπως ένα αριστερό κόμμα διατείνεται ότι θα κάνει όταν θα γίνει κυβέρνηση; Μήπως είναι τόσο αδιάφθοροι, ώστε να μπορεί κανείς να τους εμπιστευτεί κι αυτούς και την Εξουσία που εκπροσωπούν;
