ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΑΜΑΡΑ – ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Κατά βάση ο ανασχηματισμός ήταν πάντα προβλέψιμος ως προς τους στόχους του. Η ανάπλαση της κυβέρνησης γινόταν κάτω από την πίεση μεγάλων συμφερόντων να συνεχιστεί η ίδια πολιτική από νέα, «άφθαρτα» και περισσότερο δικά τους πρόσωπα, από τους κυβερνήτες για να κατασιγάσουν την οργή του λαού που συσσωρεύτηκε εξ αιτίας της άθλιας πολιτικής τους και, τέλος, κάτω από την πίεση διψασμένων για εξουσία και χρήμα πολιτικών που είχαν οικειοθελώς αναλάβει το ρόλο των υπαλλήλων της ολιγαρχίας και στο πλαίσιο του ρόλου αυτού ζητούσαν αναβάθμιση.
Η τεχνική αναπαραγωγή μιας κυβέρνησης (για συντομία ανασχηματισμός) στα χέρια του Σαμαρά και του Βενιζέλου, εκτός από όλα τα προηγούμενα, φέρνει κάτι το νέο. Κατ’ αρχήν δεν πρόκειται για ανασχηματισμό που πατροπαράδοτα κάνει μόνον ο κυβερνήτης, αλλά για ανασχηματισμό που κάνουν μαζί ο κυβερνήτης και ο συγκυβερνήτης. Αρκεί αυτό από μόνο του για να αποδείξει ότι για την κατάσταση στη χώρα είναι εξίσου συνυπεύθυνες και η δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία. Το δεύτερο καινούριο που καθιερώνεται με τον ανασχηματισμό Σαμαρά – Βενιζέλου είναι ότι τα ονόματα των νέων υπουργών, ο ρόλος τους στο υπουργικό συμβούλιο, η πολιτική που θα εφαρμόσουν στα υπουργεία, τα μεγαλοσυμφέροντα που θα εξυπηρετηθούν και εκείνα που δεν θα τύχουν ανάλογης μεταχείρισης, για πρώτη φορά έχουν καθοριστεί μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια από τους υπαλλήλους της τρόικας. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν είναι παρά δυο θλιβερές καρικατούρες που εκτελούν πρόθυμα τις εντολές ξένων κέντρων εξουσίας και στο ζήτημα αυτό. Από τον ανασχηματισμό, λοιπόν, προκύπτει ανάγλυφα και το μέγεθος της υποτέλειας της ελληνικής κυβέρνησης στον ξένο παράγοντα. Ταυτόχρονα, κι εξ αιτίας τούτης της υποτέλειας, προκύπτει ότι από την αστική δημοκρατία δεν έχει απομείνει παρά μονάχα το κέλυφος. Δεν γίνεται να υπάρχει κανενός είδους δημοκρατία, όταν η κυβέρνησή σου έχει παραδώσει την κυριαρχία της χώρας σου.
Μέχρι τώρα οι κυβερνήτες γνώριζαν μόνο δυο διαδικασίες τεχνικής αναπαραγωγής της κυβέρνησης: την παύση του υπουργού και την αλλαγή θέσης. Μπρούντζοι και τενεκέδες που έκαναν πολλή φασαρία, αλλά δεν διέθεταν πολιτική προσωπικότητα ή βούληση, ήταν το μόνο είδος υπουργού που οι κυβερνήτες μπορούσαν να στείλουν στο υπουργικό συμβούλιο. Με τον ανασχηματισμό Σαμαρά – Βενιζέλου γίνεται ένα βήμα πιο πέρα. Για πρώτη φορά παράγονται υπουργοί, που εκτός από κύμβαλα αλαλάζοντα διαθέτουν και την εκπληκτική ικανότητα να φέρουν εις πέρας με τρομερή επιτυχία την αποστολή που τους αναθέτει η τρόικα. Είναι γνωστές οι τεράστιες αλλαγές οι οποίες επήλθαν στη χώρα και το λαό από τους προηγούμενους μπρούντζους και τενεκέδες του υπουργικού συμβουλίου. Φανταστείτε τι θα συμβεί όταν αυτοί είναι και ικανοί. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική περίπτωση του φαινόμενου του ανασχηματισμού που εξετάζουμε εδώ σε κοσμοϊστορική κλίμακα: στα μέχρι τώρα προσόντα των απανταχού αστών υπουργών έρχεται να προστεθεί η ειδική ικανότητα να εκτελούν άριστα τις εντολές των μεγάλων συμφερόντων, σπρώχνοντας χωρίς κανενός είδους αναστολή το λαό στα τάρταρα της πιο βαθιάς εξαθλίωσης.
Οι συνέπειες μιας τέτοιας τεχνικής αναπαραγωγής της κυβέρνησης γίνονται αισθητές στο λαό ως σεισμικές δονήσεις που καταστρέφουν τα πάντα. Γι’ αυτό θα ήταν λάθος να υποτιμήσει κανείς μεγαλοαστός τη μαχητική αξία του συγκεκριμένου ανασχηματισμού. Παραμερίζει μια σειρά από ξεπερασμένες έννοιες, όπως η ανεξαρτησία της χώρας, η λαϊκή κυριαρχία, η δημοκρατία. Δημιουργεί ένα νέου τύπου υπουργικό συμβούλιο, του οποίου το πολιτικό πνεύμα είναι εμφαντικά αντιλαϊκό. Χρησιμοποιεί μια νέου είδους δημιουργικότητα και ιδιοφυία των υπουργών, ώστε οι ολιγάρχες να αυξήσουν κατακόρυφα τα κέρδη τους, χαλκεύοντας ταυτόχρονα και νέα δεσμά, που θα κρατήσουν δέσμια τη χώρα και το λαό μας για δεκαετίες. Ο ανασχηματισμός αυτός, με δυο λόγια, είναι τελείως απρόσφορος για τους σκοπούς του λαού κι εντελώς πρόσφορος για τους σκοπούς της ολιγαρχίας.
