ΑΝ ΠΕΡΙΕΛΘΟΥΝ ΣΕ ΑΔΥΝΑΜΙΑ, Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΥΠΗΘΕΙ
Το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε τις προσφυγές των Σωματείων και εργαζομένων πολιτών στον ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΟΔΙΕ, ΟΠΑΠ, ΔΕΠΑ, Ελληνικά Πετρέλαια, «Ελληνικό – Εταιρεία διαχείρισης και Αξιοποίησης Ακινήτων Ελληνικού Αεροδρομίου Α.Ε.» και «Εγνατία Οδός Α.Ε.». Οι σύμβουλοι Επικρατείας κατά πλειοψηφία απέρριψαν ως απαράδεκτους όλους τους ισχυρισμούς των παραπάνω φορέων, καθώς έκριναν ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς (Σύλλογοι, κ.λ.π.) δεν έχουν έννομο συμφέρον να προσφύγουν στο ΣτΕ.
Να μη βγάλουμε τσιμουδιά για μια δικαστική απόφαση, όπως απαιτεί με διαφόρους τρόπους το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο; Αυτή όμως η απόφαση είναι πολύ σημαντική: παρέχει το δικαίωμα και τα μέσα στην κυβέρνηση να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της περιουσίας του ελληνικού λαού, μια πράξη που καταλήγει στην πλήρη εξάρτηση της χώρας και της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού από μια ελάχιστη μειοψηφία ξένων και ντόπιων ολιγαρχών. Πώς μπορεί γι’ αυτή την απόφαση να μη μιλάει κανείς; Παρεμπιπτόντως, πώς μπορεί ένα Ανώτατο Δικαστήριο να αποφαίνεται ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς, μολονότι εκπροσωπούν το έννομο συμφέρον των χιλιάδων μελών τους, δεν έχουν… έννομο συμφέρον να καταφεύγουν στο ΣΤΕ; Πού δικαιούνται οι συνδικαλιστικοί φορείς να διεκδικούν το έννομο συμφέρον των μελών τους; Μόνο στους δρόμους;
Ναι. Βέβαια. Ξέρω. Η κυβέρνηση, η Γερμανία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, λένε ότι η δημόσια περιουσία όχι μόνο δεν έχει πλέον καμιά αξία για τον ελληνικό λαό, αλλά είναι επιβλαβές για τα συμφέροντά του να παραμένει στα χέρια του. Ενώ εάν ξεπουληθεί, το χρήμα που θα πάει κατευθείαν στις τσέπες των δανειστών μας θα «λιγοστέψει» το χρέος. Κι όχι μόνο αυτό. Οι ολιγάρχες που θα αποκτήσουν σε «φιλική» τιμή την περιουσία του ελληνικού λαού, θα κάνουν μ’ αυτήν ό,τι εμείς δεν μπορούμε: θα την εκχερσώσουν, θα την καλλιεργήσουν, θα την κάνουν παραγωγική. Ποιος, όμως, θα έχει το δικαίωμα στους καρπούς της; Οι ολιγάρχες βέβαια και σε καμιά περίπτωση ο λαός, ο οποίος θα εκβιάζεται να δουλέψει χωρίς δικαιώματα κι αντί πινακίου φακής στο χωράφι του πατέρα του, στην εκχώρηση του οποίου συμβάλλει η παραπάνω απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας.
Πώς γίνεται, λοιπόν, να μην ασκείται δημόσια κριτική σ’ αυτή την απόφαση; Πώς γίνεται να μην παρατηρείται η ευθεία αναλογία της με τις πολιτικές προθέσεις της κυβέρνησης, οι οποίες συνάδουν προς τις οικονομικές προθέσεις των επικυριάρχων της χώρας; Πώς γίνεται να εκχωρείται η περιουσία του ελληνικού λαού, μια πράξη που καταλήγει στην πλήρη εξάρτηση της χώρας από μεγαλοσυμφέροντα, και ένα Ανώτατο Δικαστήριο να λέει πως ο λαός δεν έχει έννομο συμφέρον να σταματήσει την εκχώρηση; Τι έχουμε εδώ; Το δίκαιο του ισχυρού; Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς. Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αποτελεί μια μορφή βίας επί του κόσμου της εργασίας, προκειμένου να ευοδωθούν οι πολιτικοί και οικονομικοί στόχοι του κεφαλαίου. Επειδή είναι αδύνατον το Ανώτατο Δικαστήριο να δικαιολογήσει αυτή τη μορφή βίας με επάρκεια δημιουργείται εξ αντικειμένου μεγάλη αντίδραση στους κόλπους του θιγόμενου λαού. Ο Θεός να βοηθήσει τους ισχυρούς, εάν κάποια μέρα βρεθούν σε θέση αδυναμίας.
