ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Σχετικά με τη σιδηρογροθιά που φοράει πάνοπλος άνδρας της Ελληνικής Αστυνομίας για να επιτεθεί μαζί με άλλους πενήντα σε μια χούφτα καθαρίστριες γράφτηκαν σχεδόν όλα. Εμείς θα δώσουμε στο ζήτημα μια άλλη διάσταση, την οποία, από όσο γνωρίζουμε, δεν έχει θίξει κανείς έως τώρα.
Αν το κράτος των ολιγαρχών φοράει σιδηρογροθιά για να επιτεθεί στον κόσμο της εργασίας, τότε γιατί ο κόσμος της εργασίας δεν πρέπει να φοράει σιδηρογροθιά για να προβάλει άμυνα στο κράτος των ολιγαρχών; Ποιος ανοίγει το χορό της βίας στη σημερινή Ελλάδα, αυτός που φοράει σιδηρογροθιά ή εκείνος που προβάλλει άμυνα στη σιδηρογροθιά; Για την ολιγαρχία που κυβερνάει και τους πολιτικούς εκπροσώπους της η βία που ασκεί το κράτος εναντίον του κόσμου της εργασίας είναι νόμιμη, γιατί αυτό γράφουν οι νόμοι που η ίδια δια των πολιτικών εκπροσώπων της έχει θεσπίσει. Αντίθετα, παράνομη είναι η βία που χρησιμοποιεί ο κόσμος της εργασίας, όταν προβάλλει άμυνα στις επιθέσεις του κράτους. Ο κρατικός αστυνομικός υπάλληλος μπορεί να χτυπάει την καθαρίστρια όσο οι πολιτικοί του προϊστάμενοι θεωρούν ότι πρέπει. Η καθαρίστρια θα συλληφθεί για βία εναντίον του κρατικού αστυνομικού υπαλλήλου και αντίσταση κατά της Αρχής, εάν για να αμυνθεί διανοηθεί να τον ακουμπήσει. Ποιος είναι ο φορέας της βίας; Ο αστυνομικός ή η καθαρίστρια; Το κράτος με τη σιδηρογροθιά ή ο κόσμος της εργασίας;
Ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του την καταφυγή στη βία για πολλούς και προφανείς λόγους, που όλοι συντείνουν στο ίδιο σημείο: Η βία ωφελεί αποκλειστικά την κυβερνώσα ολιγαρχία. Γι’ αυτό ακριβώς και ο κόσμος της εργασίας εξωθείται στη βία από την κυβερνώσα ολιγαρχία και τους πολιτικούς εκπροσώπους της. Ο αστυνομικός με τη σιδηρογροθιά, το ύπουλο χτύπημα από πίσω στο κεφάλι της καθαρίστριας, δεν πρέπει να ιδωθούν σαν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά σαν δήλωση πρόθεσης της κυβέρνησης για αναβάθμιση της βίας του κράτους πάνω στους εργαζόμενους. Κι η αναβάθμιση αυτή δεν πρέπει να ιδωθεί σαν κάτι που είναι ανεξάρτητο από τις ανάγκες του κεφαλαίου στην παρούσα στιγμή, αλλά σαν απότοκο του γεγονότος ότι η πολιτική και η οικονομική καταπίεση του κόσμου της εργασίας έχει σήμερα υπερβεί κάθε όριο και η εύλογη αντίδραση των εργαζομένων μόνο με την ωμή κρατική βία μπορεί να αντιμετωπιστεί. Ο κόσμος της εργασίας έχει το δικαίωμα να αμυνθεί στην κρατική βία, αλλά όχι να ανάγει τη βία σε σύστημα, γιατί τότε θα είναι ο χαμένος. Η χρήση της βίας αποτελεί για τον κόσμο της εργασίας ένα αδιέξοδο.
Οι ίδιες οι πράξεις βίας του κράτους εναντίον του κόσμου της εργασίας είναι σημάδι της πολιτικής καθυστέρησης της χώρας και της αδυναμίας της κυβερνώσας ολιγαρχίας και των πολιτικών εκπροσώπων της να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους με πολιτικά μέσα. Ταυτόχρονα όμως είναι σημάδι και της αδυναμίας του κόσμου της εργασίας να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο. Η σιδηρογροθιά είναι η ιδεολογία του συστήματος. Ο αστυνομικός με τη σιδηρογραθιά που χτυπάει από πίσω την καθαρίστρια είναι ένα άτομο περιβεβλημένο με εξουσία, κυρίως όμως είναι εκπρόσωπος ενός συστήματος που επιτίθεται πάνοπλο σε μερικές γυναίκες που έχασαν άδικα τη δουλειά τους. Ο κόσμος της εργασίας δεν έχει κανέναν λόγο να χτυπάει ανθρώπους, ακόμα κι όταν είναι περιβεβλημένοι με εξουσία κι αποτελούν εκπροσώπους του συστήματος. Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να έχει εστιασμένη την προσοχή του στο μηχανισμό του συστήματος και τη λειτουργία του. Κι εκεί πρέπει να χτυπάει με πολιτικά μέσα.
