ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ – ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΙ
Η νέα ωμή επίθεση της Αστυνομίας κατά των αγωνιζόμενων καθαριστριών και η επαναφορά των ομαδικών απολύσεων (με πρεμιέρα στους χαλυβουργούς Ασπροπύργου και Βόλου) δείχνουν καθαρά ένα πράγμα: η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αναβαθμίζει τη δράση της στην κατεύθυνση της υλοποίησης των πολιτικών και οικονομικών προτεραιοτήτων της ολιγαρχίας.
Αν θέλει ο κόσμος της εργασίας να έχει το δικαίωμα να συνεχίσει να έχει δικαιώματα, θα πρέπει να αγωνιστεί με την πιο μεγάλη ανυποχωρητικότητα. Κι αν θέλει να ζήσει με την πιο στοιχειώδη αξιοπρέπεια, τότε θα πρέπει να βάλει τέλος στις εμφύλιες συγκρούσεις του, να αποκτήσει ξεκάθαρη πολιτική απέναντι στους ξένους και ντόπιους ολιγάρχες και να συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο σε όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, όπως οι καθαρίστριες. Αν δεν μπορεί ο κόσμος της εργασίας να κάνει αυτά τα πράγματα, κι αφού καμιά κοινωνική ομάδα δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της από μόνη της, τότε θα εξακολουθήσει να γλιστράει σε έναν επικίνδυνο κατήφορο που καταλήγει στην καταστροφή του: έναν κατήφορο στον οποίο οι εργαζόμενοι, σταθερά και στενά δεμένοι στις πιο ακραίες πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις της ολιγαρχίας, θα χάνουν συνεχώς δικαιώματα με ολοένα μεγαλύτερη επιτάχυνση, μέχρι που να μην τους απομείνει τίποτα.
Η πολιτική αρχών του κόσμου της εργασίας, που μέσα από τη δράση συμπυκνώνεται στον όρο ανυποχωρητικότητα και μέσα στην κοινωνία εκφράζεται σήμερα με τον αγώνα των καθαριστριών, είναι η μόνη πολιτική που μπορούν να αντιπαρατάξουν οι εργαζόμενοι απέναντι στην επιθετικότητα του κεφαλαίου. Η συνεργασία του κόσμου της εργασίας με το κεφάλαιο, την οποία επιδιώκουν σφοδρά οι ολιγάρχες και προωθούν πολιτικά η δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία, είναι μια μοιραία παγίδα για τους εργαζόμενους. Δημιουργεί ψευδογεγονότα, τα οποία πρέπει να διορθωθούν ή να ακυρωθούν όταν οι ανάγκες του κεφαλαίου το απαιτούν και οι συνθήκες καθίστανται πρόσφορες. Ένα παράδειγμα: Η θέση της ταξικής συνεργασίας, στην οποία παγιδεύτηκε ο κόσμος της εργασίας τις τελευταίες δεκαετίες, δεν έσβησε από το χάρτη τις ομαδικές απολύσεις. Αντίθετα, τώρα που οι συνθήκες έγιναν πρόσφορες και οι ανάγκες του κεφαλαίου το απαιτούν η κυβέρνηση τις επαναφέρει μετά φανών και λαμπάδων. Δεύτερο παράδειγμα: Η ταξική συνεργασία των χαλυβουργών του Βόλου με τον εργοστασιάρχη δεν απέτρεψε την καθημερινή διολίσθηση των δικαιωμάτων τους στο σημερινό, απαράδεκτο επίπεδο, ένα βήμα πριν το κλείσιμο της Χαλυβουργίας και την οριστική απώλεια των θέσεων εργασίας τους.
Η ενότητα των εργαζομένων, ο ανυποχώρητος αγώνας, η ταξική αλληλεγγύη (στην πράξη κι όχι στα λόγια) είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο κόσμος της εργασίας μπορεί να δημιουργήσει ένα σταθερό ανάχωμα στην επιθετικότητα του κεφαλαίου και, πατώντας σ’ αυτό, να προχωρήσει στην επανακατάκτηση των δικαιωμάτων του και σε νέες σημαντικές κατακτήσεις. Καμιά αλχημεία, καμιά αυθαίρετη σύνθεση συνεργασίας κεφαλαίου – εργαζομένων δεν μπορεί να βγάλει τον κόσμο της εργασίας από το σημερινό αδιέξοδο. Η φωτιά με το νερό δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
