Με την ταινία «Ο έρωτας του φεγγαριού» που θα προβληθεί σήμερα, Τετάρτη 2 και την Πέμπτη 3 Ιανουαρίου στις 9.30 μ.μ. στο Αχίλλειον, κλείνει το πρώτο μέρος των χειμερινών προβολών του Σινέ Μεσόγειος. Η ταινία, παραγωγής ΗΠΑ (2012), παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γουές Άντερσον. Πρωταγωνιστούν: Έντουαρτ Νόρτον, Μπροθς Γουίλλις, Μπιλ Μάρρεϋ, Τίλντα Σουίντον, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ.
Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου ο νεαρός πρόσκοπος Σαμ Σακάσκι λείπει απ’ την πρωινή αναφορά και η πρωτότοκη των Μπίσοπ, Σούζι, δεν εμφανίζεται για το μεσημεριανό φαγητό. Η περιορισμένη νησιώτικη κοινότητα της Νιου Πενζάνς θορυβείται κι έτσι, υπό το απαιτητικό βλέμμα του κυρίου και της κυρίας Μπίσοπ, ο τοπικός αρχηγός των προσκόπων Γουόρντ με τον τοπικό αστυνομικό Σαρπ συγκροτούν μια ομάδα έρευνας από αποφασισμένα λυκόπουλα. Γρήγορα ανακαλύπτουν ότι τα δυο παιδιά έχουν κλεφτεί για λίγες μέρες και, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, δεν σκοπεύουν ν’ αφήσουν κανέναν να μπει ανάμεσά τους. Το κλίμα αντιστρέφεται κι η μικρή κοινότητα τάσσεται με το πλευρό τους ενάντια στο νέο κίνδυνο που προκύπτει…
Απ’ την πρώτη εισαγωγική σκηνή, είτε έχει δει κανείς άλλη ταινία του Άντερσον είτε όχι, αντιλαμβάνεται ότι αυτό που ακολουθεί δεν είναι μια συνηθισμένη αφήγηση. Η προσοχή του δημιουργού σε κάθε αισθητική λεπτομέρεια των χώρων, που δε βρίσκει απλώς αλλά επανεφευρίσκει, όσο και στην εικονογράφηση των χαρακτήρων του που διατηρούν μια μοναδική ισορροπία μεταξύ καθημερινών ανθρώπων και περίεργων αποκυημάτων μιας κωμικά νοσηρής φαντασίας, είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις. Τίποτα απ’ όσα βλέπουμε δεν είναι αληθινό ούτε θα μπορούσε να έχει συμβεί κάπου-κάπως-κάποτε. Αληθινά είναι μόνο τα ευγενή συναισθήματα που προκαλεί και η γλυκύτητα που εκπέμπει ασταμάτητα και δε μπορείς να της αντισταθείς.
Ο Άντερσον φτιάχνει χαρακτήρες οι οποίοι μας συστήνονται σαν καρικατούρες, δίνουν εκείνη την αίσθηση των σκίτσων με τα μεγάλα κεφάλια και τα μικρά σώματα, που έχουν μερικό έλεγχο των μελών του κορμιού τους, όπως και όσων συμβαίνουν γύρω τους, παρ’ ότι νομίζουν το αντίθετο. Οι πραγματικότητες που γεννιούνται στο κεφάλι του καθενός τους ενώνονται για να φτιάξουν τον κόσμο που βλέπουμε, τα εγκυκλοπαιδικά δεδομένα και οι στατιστικές αλήθειες του οποίου μας δίνονται από έναν άλλο χαρακτήρα, ο οποίος μοιάζει να έρχεται έξω απ’ το χώρο που καταλαμβάνουν οι υπόλοιποι, σε εμβόλιμες σκηνές που θυμίζουν τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ.
