«Ούτε στον εχθρό μου»

Η

είναι Γαλλοβελγική παραγωγή του 2011 και παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Αν Φονταίν, σενάριο: Αν Φονταίν, Νικολά Μερσιέ. Πρωταγωνιστούν οι: Ιζαμπέλ Υπέρ, Μπενουά Πελβούρντ, Αντρέ Ντυσολιέ, Βιρζινί Εφιρά.

Σύμφωνα με

την υπόθεση του έργου, εκείνη μένει μαζί με τον γιο της και τον άντρα της

απέναντι από τους Κήπους του Λουξεμβούργου στο Παρίσι. Εκείνος μένει μόνος με

τον γιο του μέσα σε ένα φορτηγάκι. Εκείνη είναι διευθύντρια σε ένα ίδρυμα

Σύγχρονης Τέχνης. Εκείνος ζει από μικροδουλειές και κοινωνικά επιδόματα. Εκείνη

σπούδασε για 7 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, έκανε και μεταπτυχιακά. Εκείνος παρά

λίγο να κάνει 7 χρόνια φυλακή. Εκείνη μιλάει στον ενικό στον Υπουργό

Πολιτισμού. Εκείνος μιλάει στον ενικό σε όποιο μπουκάλι αλκοόλ θα βρεθεί μπροστά

του. Δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους αυτοί οι δυο. Δεν έχουν κοινά σημεία.

Κανονικά δεν θα συναντούσε ποτέ ο ένας τον άλλο. Αλλά τα παιδιά τους είναι

κολλητοί φίλοι. Στο τέλος θα καταλάβουν γιατί…

Η Αν

Φονταίν ξεκίνησε την πορεία της στο χώρο του κινηματογράφου ως ηθοποιός δίπλα

στον Patrick Bruel στην ταινία P.R.O.F.S. Αρχίζει να σκηνοθετεί στο θέατρο,

μεταξύ άλλων τον Fabrice Luchini στην ανάγνωση του Ταξιδιού στην άκρη της

νύχτας του Céline στο θέατρο Renaud Barrault το 1986. Και τότε από την

υποκριτική περνάει στη σκηνοθεσία. Τα ζευγάρια και τα ερωτικά τρίγωνα αποτελούν

τον βασικό καμβά στη δουλειά της, όπως φαίνεται από τις ταινίες «Les histoires

d’ amour finissent mal… en général» που απέσπασε Βραβείο Jean Vigo το 1993 και

το «Nettoyage à sec». Στις ταινίες Ανάμεσα στα χέρια του ή «Comment j’ ai tué

mon père» περνάει σε πιο σκοτεινά θέματα. Παράλληλα, η κωμική τριλογία της με

κεντρικό ήρωα τον Augustin («Ο ασφαλιστής», Augustin, roi du kung-fu και «Nouvelle

chance») εμπλουτίζει τη φιλμογραφία της με πιο ελαφρούς τόνους. Το 2008 με την

ταινία «Το κορίτσι από το Μονακό» επιχειρεί μια σύνθεση ανάμεσα στις δύο

πλευρές του κινηματογραφικού της έργου.