ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα και το «τρίγωνο της αμαρτίας»

το-δημοσιοϋπαλληλικό-κίνημα-και-το-τ-632691

Του Απόστολου Παπατόλια

Διδάκτωρος Νομικής

Γεν.Γραμματέα ΕΝ.Π.Ε.

Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα επισημάνει την ανάγκη για μια γενναία και έμπρακτη αυτοκριτική εκ μέρους του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτοκριτική που θα άνοιγε το δρόμο σε μια πιο δημιουργική και κοινωνικά αποδεκτή στάση απέναντι στα μεγάλα προβλήματα του Δημοσίου που όξυναν οι πολιτικές του Μνημονίου.

Το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του για τον κομματισμό που αντιστρατεύθηκε την αξιοκρατία. Για τον ωχαδερφισμό που διάβρωσε την αίσθηση του καθήκοντος. Για τον ετσιθελισμό που γιγάντωσε το τέρας της γραφειοκρατίας. Για το συντεχνιασμό που θέσπισε προνόμια και εγκατέστησε την πολυνομία, εντός της οποίας θέριευε η ανομία. Για τη διαπλοκή και την ανοχή απέναντι στην αδιαφάνεια και τη διαφθορά. Για τις λαθροχειρίες που εξέθρεψαν παραβατικές συμπεριφορές επιόρκων, πλαστές υπερωρίες, ψευδείς εφημερίες, καταχρηστικά προνοιακά επιδόματα και «μαϊμού» συντάξεις.

Η αυτοκριτική είναι απαραίτητη για την αυτοκάθαρση του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου και την ευθυγράμμισή του με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Η σύγκρουση με αυτό το αίσθημα έχει καταρρακώσει την αυτοεκτίμηση των εργαζομένων του δημόσιου τομέα και έχει απαξιώσει το ρόλο της διοίκησης στην κοινωνία.

Ομως, σε καμία περίπτωση η αυτοκριτική δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως νομιμοποιητική βάση ανιστόρητων, αντιδημοκρατικών και επικίνδυνων αντιλήψεων περί συνδικαλισμού και δημόσιας διοίκησης.

Ο συντεχνιακός εκφυλισμός του συνδικαλισμού και ο πελατειακός χαρακτήρας της διοίκησης δεν αποτελούν στο κάτω-κάτω γενεσιουργά αίτια της κρίσης. Έστω και αν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, δεν παύουν να αποτελούν διαχρονικά συμπτώματα του τρόπου με τον οποίο οργανώθηκε η ελληνική κοινωνία και οικονομία.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Όσο αντιπαραγωγική υπήρξε η δημόσια διοίκηση, άλλο τόσο κρατικοδίαιτη υπήρξε η οικονομία μας και εξαρτημένη από το πολιτικό σύστημα η κοινωνία μας. Αν πρόκειται, λοιπόν, να απαλλαγούμε από τις παθογένειες, θα πρέπει να παρέμβουμε δραστικά στη ρίζα του προβλήματος: στο εσωτερικό του «συστημικού τριγώνου της αμαρτίας», εντός του οποίου η δημόσια διοίκηση διαπλέκεται και με το πολιτικό σύστημα και με την κοινωνία σε ένα φαύλο κύκλο πελατειακής συναλλαγής.

Ούτε το «μικρότερο Κράτος» όμως, ούτε η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών προσφέρουν απαντήσεις προς όφελος του πολίτη, απέναντι σ’ αυτό το «αμαρτωλό τρίγωνο».

Αντιθέτως, έρχονται σε αντίθεση ακόμα και με βασικές αρχές του ιδιωτικού management και δεν εξυπηρετούν τίποτα περισσότερο από μια βίαιη αλλά ολέθρια προσαρμογή της δημόσιας διοίκησης στις δημοσιονομικές επιταγές του Μνημονίου.

Ας μην ξεχνάμε ότι το κράτος παραμένει πάντα θεματοφύλακας του δημόσιου συμφέροντος. Η κατάρρευσή του ισοδυναμεί με κατάρρευση όλων των αναπτυξιακών, οικονομικών και κοινωνικών λειτουργιών. Είναι εντελώς απαράδεκτο να συνδέεται η αποδιοργάνωση του κράτους με την ανάκαμψη της οικονομίας και την ανασυγκρότηση της κοινωνίας.

Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι χωρίς δικαστικούς δεν υπάρχει δικαιοσύνη, χωρίς στρατό δεν υπάρχει εθνική άμυνα, χωρίς αστυνομικούς δεν υπάρχει ασφάλεια, χωρίς πυροσβέστες δεν υπάρχει προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς γιατρούς και νοσοκόμους δεν υπάρχει δημόσια υγεία, χωρίς δασκάλους και καθηγητές δεν υπάρχει παιδεία, χωρίς υπαλλήλους στα ασφαλιστικά ταμεία και στις κοινωνικές υπηρεσίες δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε δράσεις εξυπηρέτησης του πολίτη, ούτε πολιτικές του κοινωνικού κράτους. Δε μπορεί καν να υπάρξει στήριξη της επιχειρηματικότητας και αποτελεσματικός σχεδιασμός παραγωγικών πρωτοβουλιών.

«Διοικητική μεταρρύθμιση» δεν μπορεί να σημαίνει ισοπεδωτική μείωση των οργανικών θέσεων και αποδυνάμωση δημοσίων φορέων.

Η «διαθεσιμότητα» των υπαλλήλων, χωρίς προηγούμενη αξιολόγηση και στοχοθέτηση της αποστολής των οργανισμών, δεν βελτιώνει σε τίποτα τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.

Η «μοριοδότηση» των τυπικών προσόντων των υπηρετούντων απλώς τους εξομοιώνει με νεοεισερχόμενους, διαγράφοντας και την εμπειρία και τα ουσιαστικά προσόντα τους.

Και στην καλύτερη περίπτωση, η περίφημη «κινητικότητα» καλύπτει ελάχιστα από τα υφιστάμενα κενά των δημοσίων υπηρεσιών.

Οσο για τις αυθαίρετες απολύσεις, και, βεβαίως, δεν αναφέρομαι ούτε στους επίορκους ούτε στους προσληφθέντες με πλαστά δικαιολογητικά υπαλλήλους, δείχνουν να μην υπακούουν σε καμία λογική παραγωγικής στελέχωσης του Δημοσίου και αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού του. Και, πάντως, δεν αλλάζουν από μόνες τους τις σχέσεις που αναπαράγονται στο εσωτερικό του «αμαρτωλού τριγώνου» που συνδέει πελατειακά τη διοίκηση με το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.

Αν δεν θέλουμε η λεγόμενη «διοικητική μεταρρύθμιση» να καταλήξει στο θανατηφόρο ακρωτηριασμό του Κράτους, το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα πρέπει να αναλάβει δράση προτείνοντας ένα ριζοσπαστικό εθνικό επιχειρησιακό σχεδιασμό για την αλλαγή αυτών των αμαρτωλών σχέσεων.

Πρόσφατα ο νέος Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Οδυσσέας Ντριβαλάς έκανε μια γενναία πρόταση που αλλάζει το πλαίσιο που κινούνταν μέχρι σήμερα ο συνδικαλισμός στο Δημόσιο: Να αναλάβει ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος και οι οργανώσεις του την ευθύνη για το σχεδιασμό και την εφαρμογή του Εθνικού Προγράμματος Αναδιάταξης του Κράτους για το καλό του πολίτη. Αυτή η πρόταση πρέπει να στηριχθεί και από τα κόμματα και από την κοινωνία. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποδειχθεί, επιτέλους, ποιοι συναισθάνονται και ποιοι όχι τις ευθύνες τους για την πορεία του τόπου.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου