Γράφει ο Νίκος Λυγερός
Οι πολλαπλές επαφές της ελληνικής ΑΟΖ είναι πλέον μια πραγματικότητα που δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει. Αυτές οι επαφές με βάση την ΑΟΖ αποδεικνύουν ότι η ελληνική ΑΟΖ αλλάζει ήδη τη γεωπολιτική μας θέση, διότι τώρα διεκδικούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα δίχως να παραμένουμε παθητικοί. Οι επαφές είναι πιο πρακτικές και αφορούν όλες τις χώρες που αγγίζουν με την ΑΟΖ τους τη δική μας ΑΟΖ, πράγμα το οποίο δείχνει ότι δεν εξετάζουμε τα πάντα μόνο και μόνο μέσω του διαύλου των ελληνικών – τουρκικών σχέσεων.
Η ΑΟΖ έχει αλλάξει αυτήν την προοπτική και προσφέρει περισσότερες δυνατότητες για την πατρίδα μας. Επιπλέον, βλέπουμε τώρα ότι δημιουργούμε ένα πλέγμα σχέσεων σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο δίχως να βάζουμε στην άκρη το ευρωπαϊκό στοιχείο που μας χαρακτηρίζει στην περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο φτιάχνουμε κι ένα συμμαχικό πλαίσιο μέσω της ενέργειας και συγκεκριμένα των υδρογονανθράκων.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης που δεν ήταν αναμενόμενο για τους περισσότερους είναι ότι το θέμα των υδρογονανθράκων επηρεάζει ήδη τη γεωπολιτική, ενώ δεν έχουμε αρχίσει καμιά εξόρυξη. Στην πραγματικότητα βλέπουμε την ενεργοποίηση του νοητικού σχήματος που προβλέπει ότι το πριν επηρεάζει ήδη όταν είναι γνωστό ότι υπάρχει μετά. Έχουμε λοιπόν την εφαρμογή της υψηλής στρατηγικής σε τακτικό επίπεδο, της στρατηγικής σε πολιτικό και διαπραγματευτικό επίπεδο. Ενεργοποιούμε μ’ αυτόν τον τρόπο τη θεωρία παιγνίων με ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος. Το μεγάλο πλήθος των σχέσεων μεταξύ 7 κρατών προσφέρει μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και στη διπλωματία και στις διαπραγματεύσεις. Αυτό όμως πρέπει πάντα να γίνεται μετά την ανάλυση της στρατηγικής συμπεριφοράς των παικτών. Τότε μπορούμε να αποδείξουμε την ύπαρξη μιας ισορροπίας Nash ή ακόμα και Pareto όταν υπάρχει συνεργασία.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η ΑΟΖ παρουσιάζεται πια ως ένα εργαλείο που λειτουργεί ως ενδιάμεσο μεταξύ των γεωμετρικών επαφών και των τοπολογικών σχέσεων. Αυτή η αλλαγή προσέγγισης της θέσης μας στη Μεσόγειο επιτρέπει στην πατρίδα μας να αναπτύξει μια στρατηγική ριζικά διαφορετική, αφού μπορεί πλέον να υπερπηδήσει τα οικονομικά προβλήματα μέσω στρατηγικών λύσεων που αλλάζουν τα δεδομένα που δεν θεωρούν πια δεδομένα. Οι πρόσφατες επαφές με το Ισραήλ που υλοποιήθηκαν μέσω της συμφωνίας συνεργασίας για την ηλεκτρική διασύνδεση των χωρών μας, αλλά και για το θέμα του σταθμού υγροποίησης στην Κύπρο, ενισχύουν σημαντικά το πλαίσιο που έχει διαμορφώσει η υψηλή στρατηγική της ελληνικής ΑΟΖ. Δεν έχουμε πια μόνο και μόνο τοπικές επαφές, αλλά στρατηγικές σχέσεις σε επίπεδο ενεργειακό και γεωπολιτικό.
Οι κινήσεις μας με την Ιταλία και με την Αίγυπτο δείχνουν ότι έχει όντως νόημα η ζώνη επαφής αλλά όχι μόνη της, αφού πρέπει να υπάρχει κι ένας εποικοδομητικός διάλογος, όπου ο ένας αποδεικνύει στον άλλο ότι είναι ο άλλος, δίχως να προκαλέσει καμιά αντιπαράθεση όπως έχουμε τη συνήθεια να σκεφτόμαστε. Η ελληνική ΑΟΖ βασίζεται και στην έννοια του Ελληνισμού κι όχι μόνο του χάρτη λόγω των διαπραγματεύσεων που γίνονται επιτέλους, όχι πια σ’ ένα μικροπολιτικό επίπεδο αλλά και σ’ ένα μακροπολιτικό επίπεδο το οποίο ενσωματώνει και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ελληνική ΑΟΖ έχει πια ξεφύγει από την παγίδα της τοπικής αντιπαράθεσης και δεν κουβαλά πλέον τα προβλήματα ενός διπολικού πλαισίου που καθηλώνει την στρατηγική μας σε επίπεδο τακτικής, λες και αυτό να έχει κάποιο νόημα στη γεωστρατηγική. Τώρα πια βλέπουμε ακόμα και θεσμικούς φορείς να προωθούν επίσημα το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ δίχως να έχουν τις παλαιότερες επιφυλάξεις της διπλωματίας διότι καταλαβαίνουν απόλυτα ότι το να είσαι αρνητικός με την ελληνική ΑΟΖ, σου φέρνει απλώς πολιτικό κόστος. Τώρα όλοι έχουν καταλάβει ότι η ελληνική ΑΟΖ είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί ακόμα και αν δεν έχουν επινοήσει ότι είναι και το εργαλείο της ανάκαμψης της Ελλάδας. Έτσι η ελληνική ΑΟΖ παρουσιάζεται τώρα ως αιχμή του δόρατος και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διότι συνδυάζει και την Ελλάδα και την Ιταλία για το θέμα της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2014. Έτσι μπορούμε όχι μόνο να ελπίζουμε για τη θέσπιση και τις οριοθετήσεις που έχουν καθυστερήσει τόσο πολύ και τόσα χρόνια, αλλά πρέπει να προετοιμαζόμαστε γιατί θα υπάρξουν, αφού θα είναι η Ελλάδα του μέλλοντος. Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι ένα θέμα που ήταν ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες από την ελληνική πολιτική λόγω μικροπολιτικής, γίνεται τώρα κεντρικό θέμα λόγω μακροπολιτικής, και από ένα τοπικό πρόβλημα γεωστρατηγικής, εμφανίζεται ως τοποστρατηγική λύση.
Η ελληνική ΑΟΖ δίνει ευρωπαϊκές διαστάσεις στην πατρίδα μας και κανείς πια δεν μπορεί να μας χλευάσει για ανοησίες. Συνεχίζουμε την πορεία της ανάδειξης της ελληνικής ΑΟΖ σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ακάθεκτοι διότι ξέρουμε ότι μόνο το αποτέλεσμα μετρά για όλους τους άλλους. Μόνο όσοι έχουν τρέξει τον μαραθώνιο της ελληνικής ΑΟΖ ξέρουν πραγματικά πόσo μεγάλα εμπόδια ξεπεράσαμε με την στρατηγική και την εμμονή. Κατά συνέπεια ασχολούμαστε πια με αυτούς που δεν έχουν ιδέα για τις προοπτικές που δίνει η ΑΟΖ στην ελληνική οικονομία, στην εκπαίδευση και στον εργασιακό χώρο για να αλλάξει το ηθικό των πολιτών και να συμμετάσχουν και αυτοί σε αυτόν τον αγώνα επί του πρακτέου, διότι ζούμε ιστορικές στιγμές που θα τις καταλάβουμε μόνο μετά, αν δεν το συνειδητοποιήσουμε από τώρα. Η ελληνική ΑΟΖ θα γίνει γνωστή από όλη την Ευρώπη γιατί ανήκει στον Ελληνισμό.
