του Θωμά Στραβέλη
συγγραφέα – πανεπιστημιακού
1. Μάλιστα. Αν τα παιδιά
μένανε παιδιά, τότε, θα μπορούσαμε, συνεχώς, να τους διηγούμαστε παραμύθια.
Μεγαλώνουν, όμως. Κι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Από την άλλη μεριά, εμείς
οι μεγάλοι πρέπει να βλέπουμε, πάντα, την καλή πλευρά των ανθρώπων, και σ’ αυτή
να βασιζόμαστε: Ο Χίτλερ ήταν αντικαπνιστής!
2. Πάρα πολλή δουλειά και
πολύ λίγο φαγητό μας κάνει αδύναμους και αρρωσταίνουμε. Η ιατρική συνταγή λέει:
Πρέπει να πάρετε βάρος. Μπορείς και στα βούρλα να πεις πως δεν πρέπει να
βρέχονται. Αλλά, άκου την απορία μας, γιατρέ: Ο πόνος που έχουμε στον ώμο μας,
λες ότι προέρχεται απ’ την υγρασία. Απ’ αυτήν, όμως, προέρχεται και η κηλίδα
στον τοίχο του σπιτιού μας. Πες μας, λοιπόν, από πού προέρχεται η υγρασία; Ποιο
είναι, τελικά, το μέλλον μας, γιατρέ; Ή μήπως το μέλλον είναι το παρελθόν, που
ξανάρχεται από την άλλη πόρτα; Θα έχουμε, πάντα, υγρασία, γιατρέ. Και πόνους σ’
όλο το σώμα μας.
3. Όπου και να καθίσουμε,
στο τραπέζι, κάθεται μαζί μας και η απογοήτευση. Το φαγητό μας έχασε τη γεύση
του. Και το σπίτι άρχισε να μας φαντάζει στενό. Είχαμε παρασυρθεί, απερίσκεπτα,
μέσα στο πέλαγος της ευημερίας. Α! Καθώς μ’ αγκαλιάζεις, γέρνω. Τότε, ξυπνώ και
συ φεύγεις! Και η μέρα μού φέρνει πίσω τη νύχτα.
4. Η εξωτερική
εκμετάλλευση ήταν πάντα μία πραγματικότητα στην Ελλάδα. Τώρα, ακούγεται η
κραυγή: Ήρθαν οι εκμεταλλευτές απ’ έξω, κι άρχισε η σύγκρουση με τους μέσα!
Αλλά, θα σηκωθεί και πάλι ο λαός ν’ αγωνιστεί. Μόνο που ο αγώνας δεν περιμένει
άντρες που καθυστέρησαν. Οι άνεργοι, που αναπαύονται πάνω σε κούφιες ελπίδες, όταν
δεν θά’ χουν το ψωμί, πολλές κακές σκέψεις θα βάλουν μεσ’ το νου τους.
5. Όταν γλιστρήσει κάποιος
και πέσει, γελάμε. Γιατί, δεν πέσαμε εμείς. Όταν κάποιος κάνει λάθη, πάλι
γελάμε. Γιατί, αν βάζει μια πέτρα σε λαθεμένη θέση, εμείς, παρατηρώντας τον,
βλέπουμε τη σωστή. Αλλά, λάθη κάνουν όλοι. Το δύσκολο είναι να τα κάνεις, όταν
δεν σε κοιτάει κανείς…
6. Οι καλοί άνθρωποι,
πάντα, μας απασχολούν. Μόνο που δεν φαίνονται ικανοί να τελειώσουν μόνοι τους
τίποτα. Όλες οι λύσεις που προτείνουν περιέχουν προβλήματα (ή είναι λύσεις
προβληματικές). Ο άνθρωπος, ευτυχώς, είναι το μόνο ζώο που κοκκινίζει. Ή έχει
λόγους να κοκκινίζει. Αυτός ο άνθρωπος ανήκει στη κατηγορία των καλών, και
είναι το μοναδικό ζώο, που γελάει και έχει σύνταγμα. Το μοναδικό ζώο, που
διατηρεί φιλικές σχέσεις με τα θύματα, που πρόκειται να φάει, μέχρι να τα φάει.
«Δεν αγαπώ τον άνθρωπο», είπε ο Καζαντζάκης. «Αγαπώ τη φλόγα που τον καίει».
