Το τελευταίο διάστημα μας έχει κυριεύσει η ίδια αγωνία, η ίδια απόγνωση, η ίδια απογοήτευση, που έχει καταρρακώσει ψυχολογικά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δύσκολα πλέον γίνεται κάτι που να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, να ανασάνουμε και να αισιοδοξήσουμε. Πριν από δύο ημέρες τα βήματα της παρέας μας, μας έφεραν στο Μουσείο Τσαλαπάτα, χάρη στην επιθυμία μέρους της συντροφιάς, για να δούμε την έκθεση της Μύρτιδας (όσοι δεν γνωρίζουν, ας το ψάξουν, να ενημερωθούν και να πάνε!).
Ομολογούμε ότι τέτοια εμπειρία δεν περιμέναμε να αποκτήσουμε. Τέτοια ικανοποίηση και χαρά, για μια Ελλάδα, που πάμε να ξεχάσουμε, μέσα στη ζοφερή κατάσταση που βιώνουμε, δεν περιμέναμε να συναντήσουμε. Βρεθήκαμε σε ένα χώρο καταπληκτικό, σε ένα Μουσείο, που δεν φανταζόμασταν, ότι υπάρχει στο Βόλο. Εντυπωσιαστήκαμε από τα αντικείμενα, τα μηχανήματα που εκθέτει, τους πίνακες με τις ενημερωτικές φωτογραφίες και τα κείμενα. Έκπληξη μάς προκάλεσε η μελέτη και η πρόνοια για να μπορούν να κινούνται στους χώρους του Μουσείου ανάπηροι και να ενημερώνονται και να αντιλαμβάνονται κωφοί και τυφλοί συνάνθρωποί μας. Τεράστια η επιστημονική προσπάθεια και απόλυτα επιτυχημένο το αισθητικό αποτέλεσμα. Η παρουσία της έκθεσης της Μύρτιδας, μέσα στο Μουσείο, που θα τη φιλοξενεί μέχρι τις αρχές του Γενάρη δείχνει το πώς αντιλαμβάνεται το Ίδρυμα της Πειραιώς την ύπαρξη και τη λειτουργία του συγκεκριμένου Μουσείου, ως μια ζωντανή πραγματικότητα της πόλης μας με συνεχώς ανανεωμένο το ενδιαφέρον του κοινού γι’ αυτό.
Αυτό όμως που μας ώθησε να δημοσιοποιήσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, πέρα από τη λειτουργία του χώρου και τη θετικότατη αύρα που αποπνέει, είναι η επιβλητική και αξιοπρόσεκτη παρουσία ανθρώπων που υπηρετούν το Μουσείο αυτό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που γνωρίζουν τον προϊστάμενο του Μουσείου Τσαλαπάτα, τον κ. Σταύρο Τραγάκη, από τις ευρύτερες δραστηριότητές του στην πόλη. Είχαμε την τύχη να τον ακούσουμε να μιλά για την ιστορία του εργοστασίου, τη διαδρομή της πόλης μας στον 20ο αιώνα και να συντονίζει με ξεχωριστή υπευθυνότητα και αγάπη τη λειτουργία του Μουσείου. Σε ένα κατάμεστο από παρέες Μουσείο, ο υπεύθυνος μαζί με τους φύλακες, εμφανώς απολαμβάνοντας την παρουσία του κόσμου, καθοδηγούσαν τους πάντες διακριτικά, πρόθυμοι να προσφέρουν όσες μπορούσαν περισσότερες πληροφορίες σ’ εμάς τους επισκέπτες. Σε μια εποχή, που το ήθος και οι αξίες μας εγκαταλείπουν, η αναγνώριση και το επαινετικό σχόλιο δεν συνηθίζεται, παρά μόνο η γκρίνια και η αρνητική κριτική περισσεύουν, νομίζω πως αυτή η επιστολή προς την εφημερίδα σας είναι το ελάχιστο, γι’ αυτούς που σέβονται αυτό που κάνουν, το αγαπούν και βγάζουν ασπροπρόσωπους όσους τους εμπιστεύονται χώρους ευαίσθητους και σημαντικούς για την κουλτούρα μας και την ιστορία μας.
Μπράβο στο Πολιτιστικό Ίδρυμα της τράπεζας Πειραιώς, μπράβο και στους ανθρώπους του. Δώρο Θεού στον τόπο μας αυτό το Μουσείο, που σε κάνει να ξεχνάς την κρίση, έστω για αυτή τη μιάμιση ώρα που βρεθήκαμε εκεί και δε μας έκανε καρδιά να φύγουμε! Μακάρι ο πολιτισμός να βρίσκει τέτοιους μιμητές και συνεχιστές.
Οι κ.κ. Θεόδωρος Καλορίζος πτυχιούχος Θεολογίας και Μαρία Καλορίζου πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας γράφουν για το Μουσείο Τσαλαπάτα
