Δύσκολοι καιροί. Και θα γίνουν πιο δύσκολοι όσο η οικονομική ύφεση βαθαίνει. Όσο τα σκληρά μέτρα σπρώχνουν καθημερινά και περισσότερους στο πυκνό, μαύρο δίχτυ της ανεργίας, και της φτώχειας.
Ανεξάρτητα με τις ερμηνείες που δίνει ο καθένας μας για το πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα για να βγούμε από τη δίνη της κρίσης, η πραγματικότητα και την αναγνωρίζουμε όλοι είναι ότι ένα μεγάλο κύμα φτώχειας ήδη σαρώνει κάθε γωνιά της χώρας μας και το άμεσο μέλλον φαίνεται πολύ δύσκολο. Όχι μόνο το 1/3 της κοινωνίας μας όπως καταγράφεται από τα στατιστικά στοιχεία, αλλά κανείς πλέον δεν είναι και δεν νιώθει ασφαλής και σίγουρος. Οι νεόπτωχοι είναι δικοί μας άνθρωποι, οι φίλοι, οι συγγενείς μας. Τα άνεργα και τα εν δυνάμει άνεργα παιδιά μας σηματοδοτούν το μέγεθος της κατάντιας που βιώνει η πατρίδα μας.
Η κρίση δεν αφορά μόνο σε οικονομικά μεγέθη και πολιτικούς συσχετισμούς. Αφορά πρώτα από όλα σε ανθρώπους με σάρκα και αίμα, όλους εμάς και τους δικούς μας ανθρώπους. Και η όξυνση τους οδηγεί ακόμη περισσότερο σε λογικές ο «σώζων εαυτόν σωθείτε». Με αλλά λόγια δεν είναι μπόρα και θα περάσει…
Το ερώτημα είναι αν οι φορείς επιστημονικοί και συνδικαλιστικοί όλων των τάξεων και επαγγελμάτων, τα συνδικάτα, τα κινήματα πολιτών, οι εθελοντικές ομάδες, η Αυτοδιοίκηση αλλά και μεμονωμένοι πολίτες που μπορούν και θέλουν, θα κάνουν κάτι γι’ αυτό. Καθένας μπορεί να διατηρήσει την αυτονομία του και την δυνατότητα του με βάση την δική φυσιογνωμία να αντισταθεί να διεκδικήσει να δράσει με τον τρόπο που θα επιλέξει. Όλοι μαζί όμως μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε άμεσα να απλώσουμε ένα δίκτυ προστασίας απέναντι στους ανθρώπους που η κρίση δεν τους πλήττει μόνο οικονομικά αλλά τους ισοπεδώνει και τους απομονώνει. Με πρώτο μέλημα θέματα επιβίωσης, διατροφής, ένδυσης στέγης, υγείας σωματικής και ψυχικής.
Το ζητούμενο πλέον δεν είναι να βοηθηθούν οι λιγότεροι τυχεροί, άστεγοι και αδύναμοι. Το ζητούμενο σήμερα είναι να μην είναι κανένας μόνος του, ανυπεράσπιστος, εκτεθειμένος στην καταιγίδα της κρίσης, των απολύσεων και της φτώχειας. Μιλάμε για αλληλεγγύη και όχι για φιλανθρωπία.
Μακάρι την αλληλεγγύη να την ανακαλύψουν περισσότεροι αν όχι όλοι. Η φτώχεια δεν θα εκλείψει ποτέ όσο ο κόσμος είναι τόσο άδικος όσο σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Πρέπει όλοι μαζί να συμμετάσχουμε σε μια προσπάθεια, ιδιαιτέρα αυτή την εορταστική περίοδο που τα κρούσματα εξαθλίωσης και ανέχειας θα αυξηθούν, να κάνουμε κάτι. Ένα μέτωπο κατά της φτώχειας και της απομόνωσης.
Του Βασίλη Χαλαστάρα Γεν. Γραμματέα Ενωσης Προσωπικού Βιομηχανίας Τσιμέντων Βόλου
