Του Σεραφείμ Αθανασίου
Τώρα τι να πω εγώ ο δυστυχής και τι να «ομολογήσω» στα όσα μας καταμαρτυρούν ότι δηλαδή ξαφνικά γενήκαμε πλούσιοι, ενώ ζούμε μια ζωή που μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.
Εάν κανείς ψάξει στις τσέπες, των περισσοτέρων από μας, θα βρει μόνο Ντεπόν ή άλλα αναλγητικά σκευάσματα και κανένα ευρώ.
Σίγουρα τα αναλγητικά χάπια, αυτό το χρονικό διάστημα, θα πολλαπλασιαστούν επειδή κάποια ανεπιθύμητα ειδοποιητήρια μας τάραξαν τον, επίσης ταραγμένο μας, ύπνο και πολλοί συμπολίτες μας ιδιαίτερα στις Αλυκές Βόλου και περισσότερο στον Οικισμό των Δημοσίων Υπαλλήλων, στον Άγιο Στέφανο, το φυσάνε και δεν κρυώνει.
Κατακόρυφα αυξήθηκε η οικονομική υποχρέωση, «χαράτσι» θα την ονομάσω, που πρέπει να καταβάλει ο όποιος ιδιοκτήτης οικοπέδου ή σπιτιού και αν δεν μπορεί να δώσει αυτά τα χρήματα του το παίρνουν κιόλας.
Πριν όμως γίνει αυτό, μια που με κόπους και πολλούς μόχθους τον είχε αγοράσει και συναισθηματικά έχει «δεθεί» με εκείνον τον ιδιοκτησιακό χώρο οικοπέδου ή του μπορεί να τον βρουν κάποια μέρα με σφιγμένο τον λαιμοδέτη στον ταλαιπωρημένο, από τις αγωνίες μιας ζωής, λαιμό του.
Στις 12-10-2018 στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» και στις σελίδες 2 και 5 διάβασα τα όσα έραψε η καλή δημοσιογράφος κ. Ελένη Χάνου στο «απορίας άξιο» σελίδα (2) και στο αναλυτικό της ρεπορτάζ, σελίδα (5) και με τίτλο «Αιμοσταγής η πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ».
Απορούσε -λέει η κ. Χάνου- ο γιατρός κ. Γιώργος Μουλάς για την κατακόρυφη αύξηση τιμής ζώνης στον Άγιο Στέφανο και στο αναλυτικό της στη συνέχεια ρεπορτάζ αναφέρεται στην απόγνωση και στην αγανάκτηση που επικρατεί στους κατοίκους των Αλυκών και του Αγίου Στεφάνου, οι οποίοι κάτοικοι αρχίζουν να κάνουν ενστάσεις κατά των απερίσκεπτων αποφάσεων που πήραν κάποιοι καρεκλοκένταυροι (δικός μου αυτός ο χαρακτηρισμός), εκεί στα πολυτελή δημόσια γραφεία που συσκέπτονται και αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς, στο πότε και πού θα «μοιράσουν» θηλιές λαιμοδετών, προκειμένου να απαλλαγούν, το γρηγορότερο δυνατόν, από την παρουσία ιδιαίτερα κάποιων ανεπιθύμητων που ενοχλούν και τους εκνευρίζουν αφάνταστα.
Πέρα από τους κατοίκους της πόλεως Βόλου και Αλυκών, οι οποίοι δικαιολογημένα έχουν αγανακτήσει κατά των «καρεκλοκενταύρων» που αποφάσισαν για τις πάνω από κάθε λογική αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών, θέλω να σταθώ λίγο περισσότερο στον Οικισμό του Αγίου Στεφάνου.
Ναι, δεν λέω, είναι καλή η περιοχή. Ναι, δεν λέω, σιγά – σιγά και αυτή εξελίσσεται. Ναι, δεν λέω, και εκεί σε αυτή την κάποτε «άγρια δύση» έχουν κτιστεί και ωραία θα έλεγα σπίτια, αλλά το να πάνε την αντικειμενική αξία οικοπέδων και σπιτιών στα ύψη, αυτό είναι πολύ άδικο.
Εκεί, πληροφορώ όποιον δεν το γνωρίζει, κατοικούν μια πλειάδα απομάχων της ζωής. Είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί και αστυνομικοί που, προ αμνημονεύτων χρόνων, υπηρετούσαν στον Βόλο και στην ευρύτερη περιοχή του Νομού Μαγνησίας και οι οποίοι, περί το τέλος της 10ετίας του 1960 και της επόμενης του 1970, ως μέλη του Οικοδομικού Συνεταιρισμού των -τότε- Δημοσίων Υπαλλήλων «έσκασαν» ένα σωρό χιλιάδες δραχμές τις οποίες πολλοί δανείστηκαν προκειμένου να αγοράσουν εκείνη την έκταση και στη συνέχεια- κάνοντας όνειρα και με τη βοήθεια του Θεού να κτίσουν εκεί το σπίτι τους.
Και αλήθεια είναι πως τους βοήθησε ο Θεός, περισσότερο όμως τους βοήθησαν τα τραπεζικά δάνεια που τότε πήραν και, δυστυχώς, πολλοί από αυτούς, ακόμη τα χρωστούν.
Εκεί, λοιπόν, μένουν με τα παιδιά τους οι συνταξιούχοι του Δημοσίου οι περισσότεροι των οποίων σέρνουν (λόγω γήρατος), τα πόδια τους προκειμένου να πάνε από το σπίτι τους μέχρι την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου για να ανάψουν το κεράκι τους που και αυτό το αγοράζουν από τα ευρώ της συντάξεώς τους, την οποία ίσως τώρα με την κρίση την μοιράζονται με τα άνεργα παιδιά τους και σε περίπτωση που αυτή η σύνταξη μειωθεί ακόμη περισσότερο μπορεί να αναφωνήσουμε «Κλάψτα Χαράλαμπε», παροιμία που ίσως προέρχεται από κάποια συμφορά προγόνου μας, δεν το έχω ψάξει.
Καλή η περιοχή αλλά εγκαταλειμμένη και απορώ πώς αποφάσισαν να αυξήσουν τις αντικειμενικές αξίες των εκεί ακινήτων. Πάνω από 600 είναι τα χορταριασμένα οικόπεδα και το χορτάρι αυτών, σε πολλά σημεία, υπερβαίνει τα δυο μέτρα.
Οι κοινόχρηστοι χώροι είναι απεριποίητοι και απορώ πώς, ενώ στον Δήμο Βόλου ανήκει και η περιοχή του Αγίου Στεφάνου, η αρμόδια του Δήμου υπηρεσία καθαριότητος δεν κάνει και εκεί τη …βόλτα της.
Μήπως φοβάται τα φίδια που ίσως ξεπροβάλλουν από τα πανύψηλα χόρτα απεριποίητων κοινόχρηστων χώρων οι οποίοι απ’ ό,τι γνωρίζω είναι ιδιοκτησία του Δήμου.
Ας μη φοβόνται τα φίδια, άλλωστε οι πέρδικες που περπατούν στους δρόμους και είναι φιλικές στον άνθρωπο θα τους κάνουν να ξεχάσουν τους φόβους τους.
Αστική συγκοινωνία, επίσης, ανύπαρκτη. Δυο νομίζω λεωφορεία ημερησίως μεταβαίνουν μέχρι τον Άγιο Στέφανο ενώ θα μπορούσαν όλα τα λεωφορεία γραμμής Αλυκών να τροχοπεδούν λίγο πιο πέρα από το σημερινό τους τέρμα και να πηγαίνουν μέχρι την όμορφη εκκλησούλα του Αγίου Στεφάνου .
Δύο περίπου χιλιόμετρα απέχει από το τέρμα των Αλυκών και αν κάνουν αυτό το « ντου» σιγά – σιγά θα συνηθίσει ο παππούς η γιαγιά, ο νέος και τα παιδιά για να παίρνουν την αστική συγκοινωνία και να πηγαίνουν τα παιδιά στα Σχολεία και φροντιστήριά τους, οι δε παππούδες να δουν στην παραλία του Βόλου κανένα τους φίλο.
Αλλά είπαμε πρέπει να υπάρχει θέληση και υπομονή από τους υπεύθυνους των αστικών συγκοινωνιών και όχι να περιμένουν από την πρώτη κιόλας μέρα να γεμίσει κόσμο το αστικό τους λεωφορείο στη γραμμή του Αγίου Στεφάνου.
Θυμάμαι πως πριν πολλά χρόνια, 10ετία νομίζω του ‘60, για πρώτη φορά η αστική συγκοινωνία του άνω Βόλου (σταματούσε στη στάση της Αγίας Παρασκευής) πήγε λίγο πιο πάνω στις Αηδονοφωλιές και για πολύ καιρό δεν έμπαινε κανένας μέσα στο λεωφορείο. Σιγά – σιγά, όμως, συνήθισε ο κόσμος και οι Λεωφορειούχοι ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι και αυτές τις χαρές τους τις έλεγαν στον τότε διοικητή της Τροχαίας, τον κ. Πουρναρά.
Εκεί, στον Άγιο Στέφανο, ζει τόσος κόσμος πάνω από 1200 με 1300 άτομα, όμως στην όλη περιοχή δεν υπάρχει κανένα φαρμακείο, κανένα ιατρείο, κανένα καφενείο ή προηγμένη καφετέρια για παππούδες και γιαγιές οι οποίοι τώρα για να περνούν την ώρα τους σκαλίζουν συνέχεια τον κήπο τους, αν έχουν και τέτοιο ή και όρεξη για «σκάλισμα».
Και μιλάω για τους απόμαχους ανθρώπους που τώρα δεν κάνουν τίποτα, κάθονται όμως στο δικό τους σπίτι που ίσως ακόμη το χρωστάνε γιατί το μικρό δάνειο που κάποτε είχαν πάρει έγινε μεγαλύτερο επειδή εκείνοι οι τοκογλύφοι τραπεζικοί οργανισμοί το πολλαπλασίασαν με τόκους και πανωτόκια (έπαιρναν κάποτε 24% τόκους και, από τότε, αυτοκτόνησαν άνθρωποι), και πέραν αυτού εδώ και λίγα χρόνια πληρώνουν, στο δικό τους σπίτι ενοίκιο που, εκείνοι που το παίρνουν, το ονομάζουν έμφια.
Και επειδή από τους ανθρώπους που συνεχίζουν κάθε μήνα να τους πληρώνουν (μια που ακόμη δεν πέθαναν) ήθελαν αύξηση του ενοικίου, εκεί στο Υπουργείο Οικονομικών, κατά πως διαδόθηκε, προσεύχονται να πεθάνουν οι γέροι και οι γριές που απομυζούν –λένε- το Δημόσιο.
Και μια που δεν εισακούγονται οι παρακλήσεις τους (στο να «μετακομίσουν» γέροι και γριές, από τον Άγιο Στέφανο, κατά προφήτη Ηλία, που βρίσκεται πιο κοντά στην πόλη του Βόλου) σκέφτηκαν μέχρι τότε που θα γίνει η «μετακόμιση», σε αυτούς τους απόμαχους που σέρνουν τα πόδια τους, που χρωστάνε στις τράπεζες, που κάνουν παρέα σε φίδια ευτυχώς και σε πέρδικες, που δεν έχουν ένα καφενείο για να πιούν τον «πολλά βαρύ» τους, το μέτριο ή και με καθόλου ζάχαρη.
Μια που– τέλος πάντων- δεν έχουν ούτε αστική συγκοινωνία, ενώ η απόσταση που τους χωρίζει από το τέρμα των αστικών λεωφορείων, Αλυκών μέχρι τον Άγιο Στέφανο, δεν υπερβαίνει τα 1.500 μέτρα.
Μια, λοιπόν, που έχουν όλα αυτά τα «πλεονεκτήματα» στον πράγματι όμορφο και πολλά υποσχόμενο οικισμό τους (στον οποίο ευτυχώς λειτουργεί σχολείο, κανένα όμως φροντιστήριο ξένων γλωσσών) σκέφτηκαν οι στα γεμάτα, πιστεύω, πολυτέλεια γραφεία και που κάθονται σε πολυτελείς αναπαυτικές πολυθρόνες οι καρεκλοκένταυροι, να μας αυξήσουν το «ενοίκιο» στο δικό μας σπίτι, στο δικό μας οικόπεδο, στη δική μας μικρή περιουσία που με ιδρώτα χρόνων αποκτήσαμε και με την ελπίδα, με αυτή τους την αύξηση και από τη στενοχώρια, μας « ξεκάνουν» πιο γρήγορα.
Βρε δεν πάτε όλοι σας λέω εγώ να πνιγείτε μια ώρα γρηγορότερα και δεν εννοώ μόνο αυτούς που μας κυβερνούν, αλλά και όποιον άλλο μελλοντικά καθίσει στο δικό μας σβέρκο επειδή και εκείνος και με την δικαιολογία ότι: «Εγώ τα βρήκα» δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα και στις διαμαρτυρίες μας μπορεί να μας βάλει και άλλο… «πρόστιμο».
Τα είπα, ξέσπασα, δυστυχώς όμως και ιδιαίτερα εμένα, κανένας δεν με ακούει. Το «ενοίκιο- έμφια» και όλοι μας, θέλουμε δε θέλουμε, θα το πληρώσουμε έστω και με διακανονισμό γιατί αν τα δώσουμε τα χρήματα μαζεμένα, και που δεν τα έχουμε, ψάλτε μας παπάδες με τον «δεύτε τελευταίο…» τον οποίο, κακά τα ψέματα, δεν θέλουμε να το ακούν άλλοι για μας χώρια που την ώρα κείνη μπορεί και να σκέπτονται πότε θα τελειώσει η ώρα του… « δεύτε» για να πιουν τον καφέ της …παρηγοριάς με τα νόστιμα βουτήματά του.
Εν κατακλείδι και επειδή όπως όλοι πιστεύω οι κάτοικοι Αλυκών και Αγίου Στεφάνου στον οποίο και εγώ οικογενειακώς διαμένω ή και σε άλλες περιοχές της Μαγνησίας ή αλλαχού «βομβαρδιζόμαστε» από σημειώματα οικονομικών μας οφειλών σε δημόσια ταμεία για οφειλές που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί, ιδιαίτερα σαν εκείνες που προκειμένου να χρησιμοποιήσουμε το δικό μας σπίτι για κατοικία πρέπει να καταβάλουμε εμείς ή τα παιδιά μας δυσβάστακτο ενοίκιο που, με «ζαχαρένιο χάπι», το ονομάζουν (αί)μφια και χωρίς ντροπή το επεκτείνουν και σε χορταριασμένα και τελείως εγκαταλειμμένα οικόπεδα.
Εν κατακλείδι, επαναλαμβάνω, και επειδή πιστεύω ότι τελείως ανεύθυνα οι όποιοι αρμόδιοι αποφάσισαν για μας, χωρίς εμάς, τους παρακαλώ, ως ένας απλός και νομοταγής πολίτης, να αναγνωρίσουν την οικονομική αδικία την οποία σε πολλούς προξένησαν με την κατακόρυφη αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων μας και λογικά πλέον σκεπτόμενοι αναθεωρήσουν προς το καλύτερο την απόφασή τους. ΑΥΤΑ.
