Του αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου, ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος
Θλίψη και πόνο προκάλεσε η είδηση ότι άγνωστοι γκρέμισαν και πέταξαν τον Σταυρό που είχαν στήσει σε βραχώδη παραλία της Λέσβου κάτοικοι του νησιού. Τελικά, ίσως και να μην είναι και τόσο άγνωστοι, δεδομένου ότι η ανάρτηση του Σταυρού στο συγκεκριμένο σημείο είχε προσφάτως στοχοποιηθεί από Μ.Κ.Ο., που δραστηριοποιείται στο νησί, η οποία είχε κατηγορήσει εκείνους που ανέλαβαν την σχετική πρωτοβουλία, ότι με τον τρόπο αυτό, μετατρέπουν το «σύμβολο του Χριστιανισμού από σύμβολο αγάπης και θυσίας σε όργανο ρατσισμού και μισαλλοδοξίας»[1], γι’ αυτό, απαίτησε την αποκαθήλωσή του.
Η χώρα μας, στα χρόνια αυτά της προσφυγικής κρίσης, στέκεται με τρόπο υποδειγματικό, βαθύτατα ανθρωπιστικό και αγαπητικό, στα θύματα του πολέμου και του θρησκευτικού φανατισμού, προκαλώντας τον δίκαιο έπαινο του πολιτισμένου κόσμου, που πιστεύει στην αξία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της θρησκευτικής ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης των λαών και της ειρήνης. Στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την περίθαλψη και φροντίδα των τραγικών αυτών ανθρώπων βρίσκεται μέχρι και σήμερα η Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία ενεργοποίησε τάχιστα τα μητρικά Της αντανακλαστικά και το ανά την χώρα φιλανθρωπικό της δυναμικό, πριν ακόμα το Ελληνικό Κράτος καταλάβει το μέγεθος της ανθρωπιστικής τραγωδίας και αναλάβει δράση. Η πρόσκληση της Εκκλησίας κινητοποίησε μέγα πλήθος απλών πολιτών, προκειμένου να διαθέσουν το απόθεμα της ανθρωπιάς τους και να εκδηλώσουν το μεγαλείο του εθελοντισμού, για την ανακούφιση των ξένων, μα και τόσο δικών μας ανθρώπων. Έχοντας προ οφθαλμών την εμπειρία της επαρχίας, στην οποία διακονώ, γνωρίζω ότι η Τοπική Εκκλησία της Δημητριάδος, στο πρόσωπο του Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου, πρώτη από κάθε άλλον φορέα και λειτουργώντας συντονιστικά πολλές φορές, άνοιξε την αγκαλιά της αγάπης Της, για να βρουν οι πρόσφυγες ένα καταφύγιο ασφάλειας, ενώ παίζει και καθοριστικό ρόλο στην ομαλή ένταξη των παιδιών τους στις μαθητικές κοινότητες, με την αυτοπρόσωπη παρουσία εντεταλμένου Κληρικού, κόβοντας, με τον τρόπο αυτό, την όρεξη σε ακραίες φωνές και ομάδες να εκδηλώσουν στον τόπο μας την απάνθρωπη δράση τους. Αν αυτό συμβαίνει σε μια επαρχιακή Μητρόπολη της Κεντρικής Ελλάδας, σε απείρως ανώτερο βαθμό συμβαίνει στις παραμεθόριες Μητροπόλεις της νησιωτικής Ελλάδας, τους πρώτους σταθμούς των μεταναστευτικών ροών και βέβαια στην Πρωτεύουσα.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, γιατί το σύμβολο που εμπνέει και καθοδηγεί τις πράξεις και την στάση της Εκκλησίας και του λαού μας σ’ αυτόν τον τόπο, είναι ο Σταυρός του Χριστού, το σύμβολο της αδιάκριτης θυσιαστικής Του αγάπης. Αυτός ο τόπος και ο λαός μας είναι ζυμωμένοι στα νάματα της Ορθόδοξης πίστης, βιώνουν την ενότητα, την φιλανθρωπία, την αλληλεγγύη ως Ευαγγελικές επιταγές, είναι η διαχρονική εμπειρία μιας Εκκλησίας που έμαθε να σταυρώνεται μαζί με τα παιδιά Της και να προσφέρεται, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σε όλους όσοι βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ή διαρκούς ανάγκης. Αν αυτός ο τόπος δεν εμπνεόταν από τον Σταυρό του Χριστού, τότε ενδεχομένως η αντιμετώπιση των αλλοεθνών και αλλόπιστων συνανθρώπων μας θα ήταν διαφορετική. Η παρουσία του Σταυρού, λοιπόν, στις ακτές της Λέσβου ήταν μια πρόσκληση αγάπης και ασφάλειας προς τους κατατρεγμένους αδελφούς μας, ήταν το μήνυμα ότι εδώ κυριαρχεί ο λόγος του Σταυρού, που αγκαλιάζει όλους, έστω κι αν δεν Τον ασπάζονται και δεν Τον γνωρίζουν.
Ας περιοριστούν, λοιπόν, στα συγκεκριμένα και οριοθετημένα καθήκοντά τους, η κάθε λογής Μ.Κ.Ο., που ενώ διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα πακτωλό Κοινοτικών κονδυλίων, καταδικάζουν τους πρόσφυγες στα νησιά να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φρίκης και εξαθλίωσης. Και ας αφήσουν ήσυχα τα ιερά Σύμβολα της Ορθόδοξης πίστης μας. Ακριβώς, επειδή στον τόπο αυτόν κυριαρχεί ο Σταυρός, είμαστε ακόμα άνθρωποι!
