Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Δεν γνωρίζουμε απόλυτα, αν ο κόσμος έχει, τελικά, κάποιο νόημα, που να τον υπερβαίνει. Αλλά γνωρίζουμε πως δεν γνωρίζουμε και πως είναι αδύνατο να το γνωρίσουμε(για να θυμηθούμε λίγο και τον Σωκράτη). Το ερώτημα, επομένως, για την αξία και το νόημα του κόσμου δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Ο άνθρωπος δεν σοβαρεύεται, παρά μόνο όταν είναι αντιμέτωπος ενός τόσο δραματικού ερωτήματος, πιστεύοντας πως η ζωή στο βάθος δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό το αναπάντητο πια ερώτημα. Ας διατηρήσουμε, λοιπόν, την πίστη μας στην αξιοπρέπεια και στη σπουδαιότητα του ερωτήματος.
Υπάρχει, βέβαια, μία άρρητη βεβαιότητα, γύρω από το νόημα του κόσμου. Δεν γνωρίζουμε, όμως, πώς να εκφράσουμε και να ορίσουμε αυτό το νόημα. Αγνοούμε τον τύπο του, καθώς και τον τρόπο να το απεικονίσουμε. Αλλά η βεβαιότητα, που αφορά το ερώτημα, ξεπερνάει τη βεβαιότητα, που δίνουν οι αισθήσεις μας.
Υπάρχει, επίσης, η άποψη ότι η ζωή δεν αποτελείται, κυρίως, ούτε καν, σε μεγάλο βαθμό, από γεγονότα και συμβάντα. Είναι ένας ποταμός σκέψεων, που ρέει ακατάπαυστα μέσα μας. αλλά τα γεγονότα και τα συμβάντα δεν είναι ασήμαντα. Βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον πλανήτη για να επαγρυπνούμε, να προσέχουμε για ό,τι τρομερό ενδέχεται να συμβεί, που, όμως, μπορούμε να το εμποδίσουμε– όπως η πείνα και η φτώχεια, ο πόλεμος και η εγκληματικότητα, αλλά και τόσα άλλα δεινά, που συμβαίνουν, κάθε μέρα, στη ζωή μας. Ένα νανούρισμα λέει πως είμαστε σαν τις όχθες ενός ποταμού και πως βαθιά μέσα μας υπάρχει το πριν και το τώρα και όλα όσα πρέπει να μεταδώσουμε στην επόμενη γενιά. Είναι οι όχθες αυτού του ποταμιού, που, όπως είπαμε, ακατάπαυστα ρέει μέσα μας και, πολλές φορές, πλημμυρίζει.Και, τότε, οι όχθες χάνονται ή μετατοπίζονται…
Δεν είναι αλήθεια πως η ζωή είναι διαρκείς δοκιμασίες, που διαδέχονται η μία την άλλη. Είναι η ίδια η ζωή μία δοκιμασία, που διαρκώς επαναλαμβάνεται. Ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης και διαβίωσης σε άγνωστη γη! Η ζωή δεν είναι αξιοθέατο, ούτε γιορτή. Είναι αυτή η επαναλαμβανόμενη δοκιμασία. Μία τραγωδία στην οποία είμαστε για λίγο θεατές και ύστερα συμμετέχουμε ο καθένας με το δικό του ρόλο. Πολλοί αγνοούν τη σημασία τού ρόλου τους στο θέατρο της ζωής, γιατί δεν γνωρίζουν τους ρόλους, που παίζουν οι άλλοι. Όμως, όταν πηγαίνουμε στο θέατρο, δεν απολαμβάνουμε την παράσταση λιγότερο, επειδή δεν πιστεύουμε ότι είναι θείο δημιούργημα ή ότι η παράσταση είναι θεϊκά σκηνοθετημένη, ή ότι θα κρατήσει για πάντα, αντί να τελειώσει στις έντεκα, ή ότι πολλές λεπτομέρειες θα παραμείνουν στη μνήμη μας για καιρό, ή ότι θα βαρύνει ιδιαίτερα στην ηθική μας στάση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να απολαμβάνουμε τη ζωή, όσο και την παράσταση, που μπορεί νά’ ναι ένα έργο πάθους, ή το δικό μας γέλιο, η μουσική στα διαλείμματα, και το καμαρίνι, όπου ντυθήκαμε για τη σύντομη κωμωδία.. Αλλά είναι η ζωή τόσο σπουδαία, για να την παίρνουμεπολύ στα σοβαρά;
