Της Ευφροσύνης Γ. Κίτσιου,
φοιτήτριας Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Παν/μιο Θεσσαλίας
To 1o Street Food Festival στον Βόλο τέλειωσε και μας άφησε πολύ όμορφες γεύσεις και εικόνες μιας πραγματικά πρωτόγνωρης για τα δεδομένα της πόλης γιορτής γαστρονομίας. Επισκέφτηκα το Festival δύο συνεχόμενες μέρες όχι μόνο για το θέμα της γιορτής, δηλαδή το νόστιμο «φαγητό του δρόμου» που ικανοποίησε και τους πιο απαιτητικούς, αφού περιελάμβανε από ασιατική κουζίνα μέχρι τοπική, από κουζίνα για λάτρεις του κρέατος μέχρι ειδικά μενού για vegetarian και vegan, από πολλές γλυκές επιλογές για τους λάτρεις των γλυκών και όλα αυτά με τη συνοδεία δροσιστικών ποτών και καφέδων, αλλά κυρίως για το κλίμα χαράς και διασκέδασης που επικρατούσε από την προηγούμενη Παρασκευή μέχρι την Κυριακή που διήρκησε το τριήμερο Festival.
Έχω κρατήσει τόσο ωραίες γεύσεις σε συνδυασμό με τόσο ωραίες εικόνες. Ωστόσο, οι εικόνες είναι αυτές που με «χόρτασαν» πιο πολύ. Αυτό το κλίμα γιορτής που απλώθηκε στον πολυχώρο Τσαλαπάτα που γέμισε με ζωή, με πολύ πάρα πολύ κόσμο, με θόρυβο, με γέλια, με όμορφες μουσικές. Άνθρωποι κάθε ηλικίας από μωρά σε καροτσάκια μέχρι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, γονείς με τα παιδιά τους, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους, αγκαλιασμένα ζευγάρια, παρέες φίλων, όλοι ήταν εκεί και έμοιαζαν σαν μια μεγάλη παρέα ανθρώπων που μοιράζονταν ταυτόχρονα ίδιες γεύσεις, ίδια μουσική σε μεγάλα μοναστηριακά τραπέζια υπαίθρια και στη στοά τέχνης και σε διάσπαρτες καρέκλες και αιώρες στο γρασίδι δίπλα από τα εκθέματα του Μουσείου Πλινθοκεραμοποιίας Ν. & Σ. Τσαλαπάτα.
Βλέποντας ανθρώπους να τρώνε με λαχτάρα διάφορες λιχουδιές, να τσουγκρίζουνε με κέφι τα ποτήρια τους, να μιλάνε άγνωστοι με αγνώστους για τις γεύσεις που δοκίμασαν, έναν πατέρα κάτω από το φως του ζεστού μεσημεριανού κυριακάτικου ήλιου να χορεύει κάνοντας φιγούρες tango με την κόρη του που δεν ήταν πάνω από τέσσερα χρονών υπό τους ήχους 60s-70s μουσικών κομματιών, μια κυρία στην ηλικία των γονιών μας να χορεύει δίπλα από το τραπέζι της παρέας της με όλη της την καρδιά και με κέφι που θα ζήλευε και δεκαπεντάχρονος, μια μητέρα που κοίμιζε το μωρό της στο καροτσάκι του, μικρά παιδιά ξαπλωμένα ξέγνοιαστα στις αιώρες και άλλα που έπαιζαν στο γρασίδι και στριφογύριζαν ανάμεσα στα μουσειακά εκθέματα δίνοντάς τους ξανά ζωή, ένα αγοράκι που έλιωνε το παγωτό του στο χέρι του καθώς το έγλυφε λαίμαργα με χαρά, ένα ζευγάρι που έβαλε στοίχημα ποιος θα φάει πρώτος το burger του, μια παρέα που δεν σταμάτησε να γελάει ακόμα και με γεμάτο στόμα, ένα μικρό κοριτσάκι που δίνει μόνο του την παραγγελία του περιμένοντας με ανυπομονησία τους λουκουμάδες, σκέφτεται κανείς ότι τελικά η χαρά και η ευτυχία των ανθρώπων κρύβεται σε τέτοιες μικρές απλές στιγμές που πολλές φορές δεν τις δίνουμε καν σημασία, σε τέτοιες όμορφες γιορτές που μας παρέχουν πράγματα που ναι μεν μπορούμε να τα απολαύσουμε παντού πλέον, όμως δεν έχουν την ίδια αίσθηση, αυτή την ομαδική, τη φεστιβαλική που έχουν αυτές οι διοργανώσεις που το φαγητό, το ποτό, η μουσική και η καλή διάθεση ενώνουν διαφορετικούς ανθρώπους και τους κάνουν μια μεγάλη παρέα.
Η δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουμε πολλές φορές μπορεί να μας κάνει απαισιόδοξους ή ακόμα και μίζερους και όχι άδικα αφού η οικονομική κρίση δοκίμασε και δοκιμάζει ακόμα τις αντοχές όλων μας και σε συνδυασμό με το σύγχρονο τρόπο ζωής της πόλης που αποξενώνει τους ανθρώπους τα πράγματά γίνονται ακόμα χειρότερα. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τις μικρές γιορτές στις πόλεις μας, όπως αυτό το Festival για να μας θυμίζουν τελικά πόσο όμορφη είναι η ζωή και πόσο μεγάλο δώρο η κάθε μικρή στιγμή μας. Σε κάθε τέτοια γιορτή της πόλης καταλαβαίνω πλέον καλά πόσο έχουμε ανάγκη από λίγη χαρά και λίγη γιορτή, πόσο έχουμε ανάγκη από ένα χαμόγελο δικό μας και ένα του διπλανού μας που μας θυμίζει ότι μπορούμε τα πάντα αρκεί να το θέλουμε, πόσο έχουμε ανάγκη από γιορτές που μας ενώνουν κόντρα σε εποχές που μας διχάζουν…
