ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

«Βουβός» ανήμερα της γιορτής του ο ναός Τιμίου Προδρόμου Συκής

βουβός-ανήμερα-της-γιορτής-του-ο-ναό-754825

Του Γιάννη Βαούτη,

πρώην γραμματέα Κοινότητας Συκής και πρώην δημάρχου Αφετών

Πριν από λίγες μέρες, στις 29 Αυγούστου, γιόρταζε το ιστορικό μας μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου.

Όπως όλοι οι συγχωριανοί μου, πάρα πολλοί πιστοί από τα γύρω χωριά και επισκέπτες από διάφορα μέρη, θέλησα κι εγώ να πάω να προσευχηθώ και να τιμήσω τον Αγιο. Με την ευκαιρία αυτή, εύχομαι χρόνια πολλά και υγεία σ’ όλο τον κόσμο. Πέρα από τη γιορτή του Αγίου Ιωάννου, είχα υπέρτατο καθήκον να πάω στο μοναστήρι να τιμήσω τον Αγιο, γιατί και το όνομά του έχω (Ιωάννης) και εκεί μου το χάρισαν. (Συγγνώμη που αναφέρω κάτι από τα προσωπικά μου). Τέλος πάντων όμως.

Την παραμονή, στον Εσπερινό, λόγω μιας μικρής αδιαθεσίας δεν πήγα. Ανήμερα όμως, όπως παραπάνω ανέφερα, πήγα να τιμήσω τον Αγιο, να προσευχηθώ, και να ανάψω ένα κεράκι. Εισερχόμενος στον χώρο του μοναστηριού και πριν φτάσω στον κυρίως ναό, σταμάτησα στον πρόναο. Εκεί αισθάνθηκα μια μεγάλη συγκίνηση και με πήρε ένα μεγάλο παράπονο. Ενιωσα αμήχανα απ’ τη βουβαμάρα και το θεοσκότεινο του ναού που αντίκρισα. Κανένας δεν υπήρχε στο ναό, εκτός πολλοί πιστοί που έρχονταν πίσω μου να ανάψουν κι αυτοί ένα κεράκι και να προσκυνήσουν τον Αγιο.

Σε μια γωνιά του πρόναου υπήρχε ένα κηροπήγιο κι ένα παγκάκι στο οποίο κάθονταν μια μοναχή με δύο κυρίες εκατέρωθέν της. Απευθύνομαι στην μοναχή και της λέω: «Τι συμβαίνει; Γιατί δεν τελείται θεία λειτουργία στο Μοναστήρι; Γνωρίζετε κάτι;» και μεταξύ σοβαρού και αστείου της λέω: «Μήπως ο Αγιος Πρόδρομος πήρε καμιά μετάθεση για αλλού;» και η απάντηση της μοναχής, επικουρούμενη από την μια εκ των δύο κυριών: «Επειδή η εκκλησία εδώ είναι μικρή και δεν χωράει τον κόσμο, η λειτουργία γίνεται στη διπλανή μεγάλη εκκλησία των Αγίων Πάντων».

«Τόσα χρόνια», απάντησα, «χωρούσε όλους τους πιστούς που έρχονταν στη μνήμη του Αγίου, τώρα μίκρυνε το μοναστήρι;».

Τα παλιότερα χρόνια κατέφθαναν εδώ απ’ όλα τα γύρω χωριά, με τα πόδια, με τα ζώα, με τα αυτοκίνητα και με τα κάθε λογής μέσα, πολλές ημέρες πριν και μετά την γιορτή, πάρα πολλοί πιστοί. Τότε γιατί τους χωρούσε όλους ο ναός του μοναστηριού;

Με λύπη, με ένα συναίσθημα αλλιώτικο που με κυρίεψε και με ένα μεγάλο παράπονο έφυγα και επέστρεψα στο χωριό, στο σπίτι μου.

Αναλογίστηκα, πως αφού στα εξωκλήσια γύρω – γύρω στο χωριό μας (τον Αη – Λιά, τον Αη – Δημήτρη, τον Αη – Νικόλα, της Μεγαλόχαρης κ.ά.) που ο χώρος τους εσωτερικά είναι περιορισμένος για τους πιστούς, γιατί ο αιδεσιμώτατος ιερέας μας – ο παπά Θεοχάρης – δεν κάνει κι αυτός τη λειτουργία στη μνήμη των Αγίων τους, στην κεντρική Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που είναι μεγάλη και να εγκαταλείψει τα αξιόλογα εξωκκλήσια που είναι μικρά;

Με το ίδιο σκεπτικό, γιατί το μικρό Εκκλησάκι της Παναγίας μας στην Αγία Λαύρα, εκεί που ο Παλαιών Πατρών Γερμανός με τους οπλαρχηγούς και τους ήρωες του 1821 σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης, δεν εγκαταλείφτηκε ποτέ;

Δεν γράφω αυτή την επιστολή για το δικό μου παράπονο. Το παράπονό μου είναι και παράπονο όλων των συγχωριανών μου και όλοι αναρωτιόμαστε ποιος έδωσε την εντολή να γίνει ο εορτασμός του εσπερινού και της θείας λειτουργίας στην παραπλεύρως εκκλησία των Αγίων Πάντων;

Είμαι σίγουρος και πεπεισμένος ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος δεν έδωσε τέτοια εντολή. Άλλος οπωσδήποτε και αν την εντολή την έδωσαν οι Μοναχές που διαβιώνουν στο Μοναστήρι, δεν ήταν καθόλου λογική αυτή η κίνηση και αδικαιολόγητη τελείως αυτή η σκέψη, να μην γίνει η ιεροτελεστία στο μοναστήρι.

Το ίδιο είχε συμβεί και πέρυσι, όμως πολλοί συγχωριανοί μου έλεγαν πως στο Μοναστήρι γίνονταν κάποιες μικροεργασίες και ο εορτασμός θα γίνει στην εκκλησία των Αγίων Πάντων. Πώς όμως ονομάστηκε η εκκλησία των Αγίων Πάντων. Πώς όμως ονομάστηκε η εκκλησία αυτή «Αγιοι Πάντες» και ποιος απέδωσε το όνομα αυτό στην νεόδμητη εκκλησία, κανένας απ’ το χωριό μου δεν γνωρίζει.

Θέλω να επαναλάβω πως το παράπονο που εκφράζω, δεν είναι μόνο δικό μου, αλλά όλων σχεδόν των συγχωριανών μου και όχι μόνο, που προσήλθαν να τιμήσουν τη μνήμη του Προδρόμου. Εφέτος δυσανασχέτησαν και ήσαν κατά πολύ λιγότεροι από άλλη χρονιά.

Δεν αγνοεί κανένας το γεγονός πως οι μοναχές από την εγκατάστασή τους στο Μοναστήρι το 1984 μέχρι και σήμερα, έχουν προσφέρει πάρα πολλά για το μοναστήρι, για κτιριακές ανάγκες, για την εσωτερική λειτουργικότητα του ναού, των κελιών και λοιπών αναγκών, όπως και για τον έξω περιβάλλοντα χώρο. Όμως και το χωριό μας βοήθησε τις μοναχές και προσέφερε σ’ αυτές κάθε δυνατή βοήθεια μετά την εγκατάστασή τους.

Και πριν από την εγκατάσταση των μοναχών, το μοναστήρι είχε «δει» την φροντίδα των κατοίκων, του ακούραστου σεβαστού μας παπά του χωριού μας, της κοινότητάς μας και πολλών ανωνύμων.

Δεν φέρει κανένας αντίρρηση για τη «λειτουργία» της παρακείμενης εκκλησίας. Όπως σε όλες τις εκκλησίες, τηρούνται οι λειτουργίες και εκκλησιασμός πιστών, έτσι και η εκκλησία Αγιες Πάντες θα πρέπει να «λειτουργεί». Όμως αυτή η «μετατόπιση» του Αγίου Προδρόμου και το επίκεντρο της ιεροτελεστίας για τη μνήμη της Αποτομής της Ιεράς Κεφαλής του Βαπτιστού Ιωάννου από τον χώρο του ιστορικού Μοναστηριού στην παρακείμενη νεόδμητη εκκλησία, δεν δικαιολογείται.

Με το πρόσχημα ότι ο χώρος του ναού του Μοναστηριού δεν χωράει τους πιστούς και με το σκεπτικό αυτό για τέλεση της ιεροτελεστίας για τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου στην μεγάλη σε χώρο εκκλησία των Αγίων Πάντων, θα έπρεπε όλα τα γειτονικά μοναστήρια των Ταξιαρχών, Αγίου Γεωργίου, της Αγίας Τριάδος Ανω Γατζέας, των Ταξιαρχών Πάλτσης Αργαλαστής, της Παναγίας Λαμπηδόνας, της Παναγιάς της Πλάκας Νεοχωρίου και πολλά άλλα, να εγκαταλειφθούν και οι ιεροτελεστίες για τη μνήμη των Αγίων τους να τελούνται σε άλλες μεγάλες σε χώρο εκκλησίες.

Το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου είναι ιστορικό. Η παράδοση το θέλει «Αρχαίο κτίριο». Εχει περάσει μπόρες, κακουχίες και μαρτύρια. Εχει καεί από τους Τούρκους το 1822. Εχει δεθεί με την ζωή των κατοίκων του χωριού μας. Εχουν γίνει εκεί μυστήρια, γάμοι, βαπτίσεις και άλλα. Εχει κάνει θαύματα ο Αγιος – μαρτυρούν οι γεροντότεροι. Είναι το καμάρι του Νοτίου Πηλίου.

Πολύ καλός ο εκσυγχρονισμός στην κοινωνική ζωή όλων μας. Καλή η πρόοδος, το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, τα Twitter με τα Facebook όμως ο θρησκευτικός μας πολιτισμός, υπάρχει χάριν της θρησκείας μας και του μοναστηριού μας και η πολιτιστική μας κληρονομιά διατηρείται χάριν στα ήθη και έθιμα του τόπου μας. Εις πείσμα λοιπόν της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης που έχει επισκιάσει την πατρίδα μας, το Μοναστήρι μας πρέπει να μείνει όρθιο και για να μην πάψει να υπάρχει, θα πρέπει όλοι να τιμούμε τον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στον ναό του, στο μοναστήρι, αν όχι συχνά, μια φορά τουλάχιστον στη μνήμη του, στις 29 Αυγούστου και κάθε κεράκι των πιστών να εκπέμπει φως, πίστη, αγάπη και αλληλεγγύη.

Υ.Γ. Κάνω γνωστό σε κάθε αναγνώστη της επιστολής μου, πως δεν έχω καμία αρμοδιότητα, ούτε είμαι κάποιο επίσημο ή ιδιαίτερο πρόσωπο για να κρίνω την περίπτωση αυτή. Δεν παύω όμως να είμαι ένας πιστός, χριστιανός ορθόδοξος και Ελληνας πολίτης.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου