Του Νίκου Κυριαζή,
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ο κ. Τόσκας μετά από 3 χρόνια ως υπουργός κατάλαβε πως «δεν είμαστε κοινωνία αγγέλων». Λυπάμαι ιδιαίτερα που έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για να το καταλάβει. Με αυτόν τον ρυθμό αντίληψης θα περάσουν ακόμα πολλά χρόνια ώσπου να συντάξει ένα νομοσχέδιο που να ανταποκρίνεται στην σημερινή πραγματικότητα και να προστατεύει την ζωή και την περιουσία των πολιτών. Εκτός βέβαια, αν κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις διεκδικώντας το μέγα βραβείο βλακείας, αλλά βέβαια δεν θα είναι πιά υπουργός
Εφόσον οι φορείς της πολιτείας (για τους οποίους οι πολίτες πληρώνουν φόρους) δεν τους προστατεύουν, έχουν κάθε ηθικό δικαίωμα να υπερασπισθούν τον εαυτό τους. Έχουν επίσης το δικαίωμα να εκφράσουν θεσμικά τις προτιμήσεις τους στο θέμα αυτό. Αν η κυβέρνηση πραγματικά πιστεύει στην δημοκρατία και σε όσα υποστηρίζει για τις πρωτοβουλίες των πολιτών στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, θα έπρεπε να προκηρύξει δημοψήφισμα για την αλλαγή του νόμου, και συναφή θέματα, όπως: «Είσαστε υπέρ ή κατά της οπλοκατοχής;»
Πολύ πιο δημοκρατικές και ευημερούσες χώρες, όπως το Λουξεμβούργο και η Ελβετία έχουν λύσει το θέμα της οπλοκατοχής, δίνοντας την δυνατότητα στους πολίτες να κατέχουν νόμιμα όσα όπλα θέλουν, με κάποιους περιορισμούς για καθαρά πολεμικά όπλα στο Λουξεμβούργο. Η διαδικασία είναι απλή: Ο πολίτης γράφεται σε ένα κλαμπ σκοποβολής, και μετά μπορεί να αγοράσει και να έχει στο σπίτι του όσα περίστροφα ή και πιστόλια όποιου διαμετρήματος θέλει με όσες σφαίρες θέλει. Η Ελβετία και το Λουξεμβούργο έχουν δε από τους χαμηλότερους δείκτες εγκληματικότητας παγκόσμια.
Αν πηγαίναμε την αναλογία της δημοκρατίας μια σκέψη πιο πέρα, δεδομένου πχ. ότι οι νόμοι του Ελληνικού κράτους δεν ισχύουν στα Εξάρχεια και οι αναρχικοί καταστρέφουν ανενόχλητοι περιουσίες, οι πολίτες των Εξαρχείων θα έπρεπε να αρνηθούν να πληρώσουν φόρους για αγαθά που το Ελληνικό κράτος δεν τους παρέχει.
Πόσο δημοκρατική είναι μια χώρα που ο δείκτης εξαθλίωσης νοικοκυριών (που καταρτίζει το Bloomberg ως άθροισμα πληθωρισμού και ανεργίας) την κατατάσσει
στην τέταρτη θέση παγκόσμια, μετά την Βενεζουέλα, Νότιο Αφρική και Αργεντινή; Ή, που το Ινστιτούτο Πέτερσεν αναφέρει πως τα συμφωνημένα πλεονάσματα είναι ένας «δημοσιονομικός ζουρλομανδύας»; Ή, όπου κατά μέσο όρο το 57% των εισοδημάτων καταλήγει στο δημόσιο με την μορφή φόρων και εισφορών, ενώ στην Κύπρο το αντίστοιχο είναι 27%; (σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ). Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, ο μέσος όρος φορολογικής επιβάρυνσης στον ΟΟΣΑ είναι 40%, έναντι 52% στην Ελλάδα.
Οι οικονομικοί φωστήρες κκ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης πρέπει να εξηγήσουν σε μας τους άλλους οικονομολόγους, πως με τέτοιο καθεστώς θα έχουμε βιώσιμη μακροχρόνια ανάπτυξη. Η απάντηση, που προκύπτει μέχρι τώρα, είναι πως απλά δεν θα έχουμε. Το 2017 η οικονομική ανάπτυξη ήταν 1,4% (αντί για το προβλεπόμενο κατά Τσακαλώτο 2,7% του προϋπολογισμού), η χειρότερη στην ΕΕ. Ακόμα και ο κ. Τόμσεν του ΔΝΤ είπε πως τα πλεονάσματα πρέπει να διατηρηθούν μόνο για λίγο, γιατί η Ελλάδα χρειάζεται δημοσιονομικό χώρο όχι για να μειώσει το χρέος, αλλά για να ισχυροποιήσει την ανάπτυξη, που χωρίς αυτή το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο. Πρόσθεσε δε αυτό που όλοι οι σοβαροί Έλληνες και ξένοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν, πως πρέπει να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές.
Ο κ. Τσακαλώτος υπερήφανα εκθέτει την υπεραπόδοση της φορολογίας (που είναι πλασματική βέβαια, γιατί δεν είχαν αποπληρωθεί χρέη του δημοσίου προς προμηθευτές 4,5 δισ.), στους επικυρίαρχους του κουαρτέτου, όπως ο πειρατής Μπαρμπαρόσα τους λεηλατημένους θησαυρούς στον σουλτάνο. Με την διαφορά πως ο Μπαρμπαρόσα λεηλατούσε τους εχθρούς των Οθωμανών, ενώ ο κ. Τσακαλώτος λεηλατεί τους Έλληνες πολίτες που τον εμπιστεύτηκαν και τον εξέλεξαν, όπως και τον κ. Τσίπρα, που υπόσχονταν, μεταξύ άλλων: «Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας παράλογος φόρος, δεν διορθώνεται, καταργείται».
