Του Σεραφείμ Αθανασίου
Αν και είμαι αριστερόχειρας δεν υπήρξα ποτέ αριστερών αποχρώσεων, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ και τους ανθρώπους εκείνους που γέρνουν αριστερά και δεν συμφωνούν με μένα που θέλω να τους κάνω τον «έξυπνο».
Δημοκρατικά λοιπόν σκέπτομαι και στα δίκαια δημοκρατικά μου παράπονα θα περιστραφώ.
Πριν τρεις μέρες εκεί που, ηλεκτρονικά τον υπολογιστή μου, «σκάλιζα», έπεσα πάνω σε ένα ευγενές κείμενο δικαιολογημένων παραπόνων που με προσοχή διάβασα και έξυνα το κεφάλι μου. Το μεταφέρω εδώ όπως το διάβασα.
Αρτ Κυδωνάκης/13 Ιουλίου στις 12:15 μ.μ.
Μετάλλιο Ανδραγαθίας του τότε Χωροφύλακα Παναγιώτη Κυδωνάκη, που επέζησε με εγκαύματα από την μαρτυρική επίθεση στο Λιτόχωρο στις 31/3/1946. Για την ιστορική αλήθεια επί σειρά ετών ο έτερος Ηρως διασωθείς Χωροφύλακας Ν. Παπακωνσταντίνου θεωρείτο λανθασμένα ως ο μόνος επιζών. Ο Παναγιώτης Κυδωνάκης, ο δικός μου σεβαστός πατέρας, για τον οποίο είμαι περήφανος και απεβίωσε το 1990 ήταν εκεί ως χωροφύλακας και κατόρθωσε να επιζήσει της άδικης επίθεσης. Δυστυχώς όμως στα μετέπειτα χρόνια τον ξέχασαν ακόμη και στο Αρχηγείο της Αστυνομίας, το οποίο ήταν πιστεύω υποχρεωμένο να εφοδιάσει με ονομαστική κατάσταση τους συνδέσμους των αποστράτων και ο πατέρας μου γεμάτος πικρία, ξεχάστηκε. Επισυνάπτω και το μετάλλιο του πατέρα μου!!!
Διαβάζοντας και βλέποντας τα πιο πάνω συγκλονίστηκα. Από τότε πέρασαν 72 ολόκληρα χρόνια και στον τόπο θυσίας τόσων οργάνων της τάξεως οι περισσότεροι είχαν μόνο 15 μέρες χωροφύλακες.
Βγήκαν από τη Σχολή από 10 έως 15 Μαρτίου1946( μαζί τους και εγώ) τοποθετήθηκαν στην Κατερίνη και τις 30 Μαρτίου 1946 τους έστειλαν στο Λιτόχωρο για μέτρα τάξεως στις Βουλευτικές εκλογές της επόμενης μέρας.
Το ίδιο βράδυ, ως γνωστόν τους σκότωσαν όλους πλην δύο που, βαριά τραυματισμένοι, κατόρθωσαν να σωθούν οι: Νικόλαος Παπακωνσταντίνου και Παναγιώτης Κυδωνάκης.
Δεν θα αναφερθώ στα αίτια εκείνων των ημερών, δεν θα αναμοχλεύσω πληγές που ακόμη δεν έχουν κλείσει ,θα αναφερθώ όμως στο δικαιολογημένο παράπονο του κ. Αρτέμη Κυδωνάκη για την αδικία που έτυχε ο ήρωας πατέρας του.
Την 30 προς 31 Μαρτίου 1946 στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου τραυματίστηκε στην άδικη επίθεση των ανταρτών και διέφυγε τον κίνδυνο του θανάτου. Πιθανώς να τον έσωσαν χωρικοί ακόμη και αριστερών φρονημάτων ( εγώ προσωπικά έχω τέτοια παραδείγματα από την περιοχή της Σπάρτης στην οποία τότε υπηρετούσα).
Υποβασταζόμενο και τρέμοντας από το φόβο του το τότε άβγαλτο σε τέτοιες καταστάσεις παλικαράκι κάποτε έφτασε στην Κατερίνη και οι πληροφορίες μου λένε ότι για λίγες μέρες νοσηλεύτηκε στο εκεί Νοσοκομείο και μετά ταύτα με εκείνη την «αναμπουμπούλα» επέστρεψε στην υπηρεσία του για να ακολουθήσει τη μοίρα και την τύχη των λοιπών συναδέλφων του που και εκείνοι στο ίδιο τηγάνι με τον Πάνο « χοροπηδούσαν» και παράλληλα για πολλά χρόνια ομαδικών ή μεμονωμένων κινδύνων αντιμετώπιζαν.
Κάποτε η ηρεμία αποκαταστάθηκε και τους πεσόντες ή διασωθέντες από εκείνη την άδικη επίθεση του Λιτόχωρου εδώ και 70τώρα χρόνια, οι ανά την Ελλάδα σύνδεσμοι των αποστράτων Χωροφυλακής, Στρατού, λοιπών οργανώσεων και απλών πολιτών διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων ακόμη και αριστερών φρονημάτων, προσέρχονται στον εκεί χώρο θυσίας και αποτείνουν φόρο τιμής στους πεσόντες και στον «μόνο» διασωθέντα ήρωα Χωροφύλακα Νικόλαο Παπακωνσταντίνου και μόνο σε εκείνον, ο οποίος παρίσταται της τελετής και μάλιστα με συγκίνηση περιγράφει τα όσα το βράδυ εκείνο συνέβησαν.
Όμως ο δεύτερος διασωθείς από εκείνη την επίθεση Παναγιώτης Κυδωνάκης, παρά του ότι τον ίδιο χρόνο 1946 ο Υπουργός Εσωτερικών Ρέντης του απένειμε το ανάλογο μετάλλιο, εδώ και 72 χρόνια παραμένει στα « αζήτητα».
Μένω με την εντύπωση ότι οι ήρωες είτε θυσιάζουν τη ζωή τους, είτε παραμένουν εν ζωή ,τους απονέμεται ο ανάλογος σεβασμός και εδώ είναι το υπηρεσιακό με αμέλεια όμως, θα έλεγα, λάθος.
Υπηρεσιακά καταγράφηκαν (τότε) οι φονευθέντες και ως μόνος διασωθείς της επίθεσης Χωροφύλακας Νίκος Παπακωνσταντίνου ενώ υπήρχε και δεύτερος, ο Παναγιώτης Κυδωνάκης.
Στη συνέχεια και, με την λήξη του αλληλοσπαραγμού (ποτέ ποιά τέτοια άλλη τραγωδία), εδόθησαν πιστεύω, από το Αρχηγείο, στους συνδέσμους των αποστράτων και ιδιαίτερα της Πιερίας τα ονοματεπώνυμα πεσόντων και διασωθέντων ηρώων.
Όμως δόθηκε μόνο ένας διασωθείς, ενώ ο δεύτερος- μια που ήταν και Κρητικός και βρισκόταν τόσο μακριά από την Κατερίνη τον ξέχασαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας παρά τα-κατά καιρούς- δικαιολογημένα ήπια όμως παράπονά του, αλλά στου « κουφού την πόρτα».
Κύριοι, κάπου διάβασα:
Οι φίλοι και ομόθρησκοι Ρώσοι στη δική μας Λασκαρίνα-Μπουμπουλίνα απένειμαν τον βαθμό του Αντιναυάρχου ,το δε δικό μας Υπουργείο Εθνικής Άμυνας πρόσφατα και εκείνο της απένειμε το βαθμό του Υποναυάρχου για τις ηρωικές της πράξεις στα χρόνια της επανάστασης.
Αντιναύαρχο την έκαναν οι Ρώσου, Υποναύαρχο εμείς για να δείξουμε και εδώ την αχαριστία μας σε μια ηρωίδα.
Ευτυχώς που δεν «τσιγκουνεύτηκε» το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας στον Ήρωα μας Σμηναγό Γιώργο Βασταδώρο ο ποίος την 12-4-2018 ως πιλότος στις αναχαιτίσεις των «καλών» μας γειτόνων θυσίασε τη ζωή του και του απένειμε τον βαθμό του Αντιπτεράρχου και μάλιστα μία ημέρα προ του θανάτου του. ΕΥΓΕ.
Όμως στην περίπτωση του Παναγιώτη Κυδωνάκη κραυγαλέα είναι η λησμονιά του. Ποτέ και κανένας σύνδεσμος δεν τον κάλεσε στο Λιτόχωρο στο οποίο εκατοντάδες απόστρατοι κάθε 30 Μαρτίου γεμίζουν τον απέραντο χώρο που βρίσκεται μνημείο πεσόντων στρατιωτών στην πλάκα του οποίου τοποθετούν τα ονόματα των θυσιασθέντων και σε εκείνους αναφέρονται οι ομιλητές και ο επιζών πράγματι ήρωας Νίκος Παπακωνσταντίνου.
Το όνομα του Παναγιώτη Κυδωκάνη 72 τώρα χρόνια είναι άγνωστο.
Μένω με την εντύπωση ότι και οι σύνδεσμοι των αποστράτων της Κρήτης δεν γνώριζαν την ύπαρξή του. Και δεν την γνώριζαν επειδή ίσως μια παράλειψη, μια αβλεψία, μια αμέλεια κάποιου τότε σε γραφείο συναδέλφου το όλον θέμα πέρασε στα επιπόλαια και όχι στα σοβαρά.
Τέτοιες δυστυχώς παραλείψεις, τέτοιες αδικίες και σε καθημερινή βάση απ ότι θυμάμαι ήταν πολλές και τούτο γιατί και εκείνοι οι συνάδελφοι των γραφείων δεν βρισκόντουσαν πάντα σε νορμάλ ψυχική κατάσταση. Συμμετείχαν σε αβάστακτους πόνους συγγενών και φίλων απολεσθέντων συναδέλφων και αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν γνωρίζω τα μέλη της οικογένειας του τότε δικού μου συναδέλφου Παναγιώτη Κυδωνάκη, ούτε και το γιό του Αρτέμη γνωρίζω, ο οποίος ευγενικά και με σεβασμό-όπως φαίνεται με τα λίγα πιο πάνω λόγια του- αναφέρθηκε στην τόσων χρόνων, και μέχρι το θάνατό του, πικρία, του πατέρα του.
Ίσως να γνώριζα τον πατέρα του, ίσως να εκπαιδευόμαστε μαζί στη Σχολή Χωροφυλακής, δεν μου λέει όμως τίποτε το όνομά του. Όμως μου λένε πολλά οι ηρωικές του πράξεις, γι’ αυτό θέλω να κάνω μια πρόταση.
Το κείμενό μου αυτό πιστεύω απόλυτα ότι θα δημοσιευθεί τουλάχιστον σε δυο εφημερίδες τον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» και την «ΡΟΔΙΑΚΗ» και θα το διαβάσουν οι προϊστάμενοι των Αστυνομικών Υπηρεσιών του Βόλου και της Ρόδου και δεν αποκλείεται να ενημερώσουν και το Αρχηγείο της Αστυνομίας.
Δύσκολο το πρόβλημα αλλά όχι, αν υπάρχει καλή θέληση, ΑΛΥΤΟ.
Αριστερή η Κυβέρνηση και τα σημερινά νέα στην ηλικία παιδιά αυτής είναι απόγονοι εκείνων που τότε επιτέθηκαν στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτόχωρου, δεν υπάρχει όμως ευθύνη των σημερινών παιδιών για τα ανομήματα προγόνων της ανωμάλου τότε καταστάσεως και άλλωστε είπαμε αυτά να τα ξεχάσουμε και να ζήσουμε με ομόνοια.
Τον ξεχασμένο πολυτραυματία σε εκείνη την επίθεση ήρωα Παναγιώτη Κυδωνάκη ας τον θυμηθούμε μετά θάνατον. Ας του απονείμει το Αρχηγείο ή το Υπουργείο την δέουσα τιμή και να τον καταχωρήσει επίσημα στην κατάσταση των διασωθέντων από εκείνη την επίθεση ή ότι άλλο μπορεί να του προσφέρει, θα αναπαυθεί η ψυχή του και τα παιδιά του ή τα εγγόνια του θα αισθανθούν όμορφα. Και σκέπτομαι αν αυτό γίνει από Αριστερή Κυβέρνηση το πόσο κατακόρυφα, στην κοινή γνώμη, θα ανεβούν οι… μετοχές της!
Ο Στρατηγός και Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Νικόλαος Τόσκας είναι ένας, πιστεύω, δίκαιος άνθρωπος, αλλά και ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγος κ. Κωνσταντίνος Τσουβάλας, δεν υστερεί σε καλοσύνη και δίκαιες πρωτοβουλίες.
Ο δε, Σύνδεσμος Αποστράτων Πιερίας ας μεριμνήσει να έρθει σε επαφή με τον γιό του αποβιώσαντος Παναγιώτη Κυδωνάκη, κ. Αρτέμη Κυδωνάκη.
Την σήμερον ημέρα δεν είναι δύσκολη η ανεύρεσή του, άλλωστε και εγώ στη διάθεση του Συνδέσμου και όχι μόνο, βρίσκομαι.