Του Νίκου Χατζησταματίου, δικηγόρου
Χαρακτηριστικό των ελληνικών προεκλογικών περιόδων υπήρξε πάντα ένα σύνθημα, συνήθως μπουρδολογίας, διάφορο βέβαια κάθε φορά, ικανό όμως να «συγκινήσει» τις ευαισθησίες του λαού και να ξεσηκώσει, λειτουργώντας στην ουσία, πάντα, σαν κουτόχορτο για τους ιθαγενείς, σαν τις χάντρες που έδιναν στους ινδιάνους οι κατακτητές της Αμερικής.
Θυμηθείτε το σύνθημα του 1989. «Κάθαρση». Και όλοι πιστέψαμε τότε ότι θα πληρώσουν όλοι για το σκάνδαλο Κοσκωτά, πλην του ταλαίπωρου που και μόνον πλήρωσε.
Λίγα χρόνια μετά, το 1996, καινούργιο σύνθημα. Η λέξη «εκσυγχρονισμός», με υποτιθέμενες μετοχοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις και το κυριότερο υποσχέσεις για αναδιοργάνωση των δομών της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης, χωρίς τίποτα από αυτά να υλοποιηθεί.
Το 2004 το νέο σύνθημα ήταν «Επανίδρυση του Κράτους», με στόχο την απαλλαγή του από τα κομματόσκυλα που είχαν εγκατασταθεί παντού. Αντί βέβαια για επανίδρυση του κράτους, είδαμε το αντίστροφο, δηλαδή κρατικοποίηση του κόμματος.
Το 2009, βαδίζοντας καμαρωτά τη λεωφόρο της κρίσης και έχοντας … σταθεροποιήσει την οικονομία μας τη προηγούμενη εικοσαετία σε αδιανόητα ανοίγματα του προϋπολογισμού, τα οποία δεν ελέγχαμε για πολλά χρόνια πριν, βρήκαμε τρόπο να κρύβουμε τα ελλείμματα για να εξασφαλίζουμε τα δανεικά και πάλι συνθηματολογώντας.
Και έτσι, σιγά μα σταθερά, καταλήξαμε να είμαστε σήμερα στο απόλυτο μηδέν, περιμένοντας να ξεκουμπιστεί η κυβέρνηση των (αριστερών-εντός παρενθέσεων) ανεπάγγελτων πλουτοκρατών του «πρώτη φορά αριστερά», που δεν έμαθαν ποτέ τους να δουλεύουν για βγάλουν το ψωμί τους (και … τα λεφτά τους στο εξωτερικό), για να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το απόλυτο «μηδέν», … όχι βέβαια με ολιστικά προγράμματα και χασισοκαλλιέργειες, αλλά με ανασκούμπωμα στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις.
Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο στην οικονομία και τις δομές της. Είναι στη πρόσφατη ιστορική αποδόμηση, με αποδοχή του απαραδέκτου ονόματος «Μακεδονία» για τους σλάβους του βορρά. Είναι στη θεσμική αποδόμηση που έφερε πρόσφατα, αποδεικτικά, τη παραίτηση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας. Είναι στη εκπαιδευτική αποδόμηση στα σχολεία, που έφερε την εκπαιδευτική παρακμή των σχολείων μας. Είναι στην αποδόμηση της πίστης, με εναρκτήριο λάκτισμα τη διάσπαση των σχέσεων με την εκκλησία – όπως ψευδεπίγραφα λανσάρεται – μια και η ουσία είναι στη διάσπαση των σχέσεων με τη θρησκεία, όνειρο κάθε συνεπούς θεωρητικού, αλλά πλουτοκράτη, άθεου, δήθεν κουμουνιστή.
Εν τέλει, δεν πιστεύω ότι υπάρχει σήμερα έλληνας, οποιασδήποτε πολιτικής τοποθέτησης, που πιστεύει ότι το τρίτο μνημόνιο δεν ήταν αχρείαστο και ότι δεν έχει γίνει τόσο μεγάλη ζημιά σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας τα κράτους, με τον κρατικοδίαιτο κομματικό συνδικαλισμό να βασιλεύει ανενόχλητο.
Οι διαχειριζόμενη την εξουσία, οι κυβερνώντες, έχουν στα χέρια τους όλα τα δημόσια αγαθά (μεταφορές, υγεία, σχολεία, συντάξεις, ρεύμα και επικοινωνίες κλπ), ξεχνώντας όμως ότι δεν είναι δικά τους. Και έτσι έχουμε και το ξεπούλημα, σαν … μέσο ελάφρυνσης του χρέους, πουλώντας όλον τον ΟΣΕ όσο η αξία μιας δηζελάμαξας ή τα αεροδρόμια στον δανειστή των χρημάτων για τη κατασκευή τους, στο 1/3 του οφειλόμενου σε αυτόν χρέος από το δάνειο για τη κατασκευή τους.
Θα μου πείτε ότι αφού αυτοί οι κυβερνώντες δεν έχουν μάθει να δουλεύουν για να βγάλουν το ψωμί τους, όπως όλοι οι βάναυσα φορολογούμενοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, αφού δεν έχουν αντιληφθεί ότι η θεωρία του κομμουνισμού δεν επαληθεύθηκε στη πράξη και αφού κατέρρευσε, εγκαταλείφτηκε διεθνώς, πλην των λατινοαμερικάνων φίλων τους, περιμένεις κάτι καλλίτερο.
Δυστυχώς, πέρα από τα συνθήματα, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι καλούμαστε πλέον, όλοι, υπό την καθοδήγηση μιας νέας κυβέρνησης, να φτιάξουμε ένα κράτος αρχίζοντας από το μηδέν, που είμαστε σήμερα. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει άλλη λύση από την επανίδρυση του κράτους μας. Αλλά, όχι σαν σύνθημα, αλλά σαν σκοπός εκσυγχρονισμού όλων των δομών της κοινωνίας, της οικονομίας και της διοίκησης, αφού προηγηθεί αληθινή κάθαρση, για να μην ξεχνάμε και το άλλο προεκλογικό σύνθημα.
Η έξοδος της χώρας μας πρέπει πράγματι να είναι «καθαρή έξοδος» όχι μόνο από τα μνημόνια, αλλά από όλα τα κακά του παρελθόντος και τις ζημιές που μας φόρτωσε η περήφανη διακυβέρνηση, ειδικότερα της τελευταίας 3ετίας. Το αποτέλεσμα των εγκληματικών πολιτικών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το 2015 δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί πριν εξυγιανθεί κάθετα ολόκληρο το οικονομικό σύστημα και αναπτυχθεί η επιχειρηματικότητα. Το 2015, όταν η χώρα είχε μπεί στο δρόμο της κανονικότητας και ήταν πλέον ορατό το ότι δεν θα χρειαστούν μεγάλης έκτασης και έντασης μέτρα η ομάδα των δήθεν αντιμνημονιακών ανέτρεψε τα πάντα, προκαλώντας ένα άχρηστο επιπλέον χρέος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.
Αλλιώς θα ήταν τα πράγματα αν το τραπεζικό σύστημα δεν είχε χάσει τα €40 δισ. της κεφαλαιοποίησης των τραπεζών και δεν είχε υποστεί την αιμορραγία των καταθέσεων. Σήμερα όμως βέβαια δεν ακούγεται ούτε σαν αστείο ότι πετύχαμε καθαρή έξοδο. Ούτε εντός εισαγωγικών, διότι μας αναμένει ο σκληρός και ανάλγητος, όχι φιλάνθρωπος, αλλά μόνο φιλοχρήματος, κόσμος των αγορών.
Διάβασα κάπου και μου άρεσε το παράδειγμα ότι η αποφυλάκιση με περιοριστικούς όρους δεν σημαίνει ανεξαρτησία και ξεσάλωμα, αλλά στενή και σκληρή παρακολούθηση, όπως και θα γίνει, υπό την απόλυτη κηδεμονία των δανειστών μας, οι οποίοι βέβαια και σωστά δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν τα λεφτά τους, γιατί και αυτοί πρέπει να λογοδοτήσουν στους λαούς τους.
Προσπαθώ να καταγράψω τα μεγάλα προβλήματα. Πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Παιδεία. Υγεία. Οικονομία. Θεσμοί. Ανάπτυξη. Ασφάλεια και αξιοπρέπεια της χώρας κλπ.
Η λύση δεν είναι εύκολη, αλλά είναι εφικτή. Η χώρα χρειάζεται δυναμική διακυβέρνηση, από ανθρώπους της καθημερινής πραγματικότητας, που εργάσθηκαν στη ζωή. Και βέβαια μη θεωρητικών και μπουρδολόγων, που να αγαπούν πραγματικά τη χώρα και ο διεθνισμός τους να μην είναι σε χρεοκοπημένα κουμουνιστικά ιδεώδη και ιδεολογήματα. Έτσι, μαζί με τη σύμπνοια του λαού, και αφού ενώσουμε όλα τα συνθήματα του παρελθόντος, μαζί με αυτά που ίσως ξέχασα να καταγράψω παραπάνω, αλλά αυτή τη φορά σπεύσουμε, όλοι, να τα υλοποιήσουμε στο σύνολό τους, μπορούμε να πετύχουμε. Και μάλιστα μέσα σε λίγους μήνες.
