ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Οι Ελληνες, ο θάνατος και ο Χριστός

οι-ελληνες-ο-θάνατος-και-ο-χριστός-810532

Του Νικολάου Κατσιαβριά

Κάποιοι απίθανοι στις ημέρες μας προσπαθούν να προπαγανδίσουν την άποψη ότι η πίστη στο Χριστό, η Ορθοδοξία, επιβλήθηκε στην Ελλάδα και τον Ελληνισμό γενικότερα διά της βίας. Οι χριστιανοί, λένε, κατέστρεψαν ναούς, έκαψαν χειρόγραφα … και διάφορες άλλες ανοησίες, οι οποίες δεν στηρίζονται πουθενά. Αλλά, όπως και ο Γκαίμπελς έλεγε, με το λέγε λέγε κάτι μένει.

Οι Έλληνες τις εποχές της ακμής τους ασχολήθηκαν με τα σοβαρά ζητήματα της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης. Ανάμεσα σε αυτά, ίσως το σημαντικότερο για τον σοβαρό και ισορροπημένο άνθρωπο ήταν και το ζήτημα του θανάτου. Μια απλή επίσκεψη στα μουσεία δείχνει τη μέριμνα για την άλλη ζωή και τον πόνο των οικείων, ιδιαίτερα όταν οι θανόντες ήταν μικρά παιδιά.

Οι Έλληνες αποδέχονταν ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη και από την εδώ ζωή οι ψυχές μεταβαίνουν στο βασίλειο του Άδη. Νομίζω ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό των απλών φυσιολογικών ανθρώπων. Δεν μπορείς να παραδεχθείς με τίποτα ότι η αγάπη πεθαίνει. Αγαπητή συνάδελφος, καθώς μιλούσαμε για τη στοργή που είχε προς τα παιδιά του και τη σύζυγο ο πατέρας της, στο τέλος διερωτήθηκε: Είναι δυνατόν αυτό το θαυμάσιο πλάσμα να τελείωσε; Είναι δυνατόν αυτή η στοργή και αυτή η αγάπη να έχει τέλος;

Δεν μπορούσε να αποδεχθεί τέτοιο πράγμα.

Η στάση αυτή είναι συνηθισμένη όπου έχω πάει στην Ελλάδα. Αισθάνθηκα απογοήτευση όταν σε συνάντηση με επώνυμο Έλληνα, ο οποίος προσφάτως είχε αντιμετωπίσει το θάνατο της συζύγου του και ενός πολύ στενού φίλου και είπε: Τι να κάνουμε; Ότι έχει αρχή έχει και τέλος. Έτσι δεν είναι; Περίμενε από εμένα επιβεβαίωση. Σεβάστηκα τον πόνο του και δεν μίλησα. Αλλά λυπήθηκα για την συμβιβασμένη στάση του. Ούτε ελληνική ήταν ούτε χριστιανική. Και σκέφτηκα: Βρε πώς καταντάει ο άνθρωπος!

Έτσι λοιπόν έβλεπαν οι Έλληνες το θάνατο. Κάτι με το οποίο έπρεπε να παλέψουν. Γι’ αυτό οι τριακόσιοι του Λεωνίδα πριν πεθάνουν λούστηκαν, χτενίστηκαν και στολίστηκαν. Θα πέθαιναν αλλά γενναία. Η αντίδραση στο θάνατος – τέλος φαίνεται και από τα απειράριθμα προσκυνητάρια και τα καντηλάκια, τα οποία πονεμένοι άνθρωποι ανάβουν εκεί και στα κοιμητήρια (και όχι νεκροταφεία!).

Ο θάνατος ήταν και είναι γεγονός όσο και η προσδοκία της αθανασίας.

Βάλτε τώρα σε αυτό το πλαίσιο τώρα και τους μάγους που με τους χρησμούς τους «έριχναν λάδι στη φωτιά» και προωθούσαν τον άδικο και αστόχαστο θάνατο: Ας έλθουμε στη θέση της Κλυταιμνήστρας, του Αγαμέμνονα και όλης της οικογένειας, όταν άκουσε το χρησμό του μάντη Κάλχα ότι πρέπει να θυσιάσουν την Ιφιγένεια, αν ήθελαν να φυσήξει αέρας …

Εκεί, λοιπόν, είναι ο καημός του ανθρώπου. Ο θάνατος. Αν ένα ον είναι αθάνατο και του πεις να ζει με την προοπτική του θανάτου, προκαλείς βιασμό της ύπαρξής του και το οδηγείς σε αδιέξοδο. Αυτή ακριβώς είναι και η αιτία των σημερινών προβλημάτων. Αρρώστιες, ψυχολογικά, διαστροφές και πρωτάκουστα εγκλήματα. Αν όμως το βάλεις στα σωστή του προοπτική, που είναι η τεκμηριωμένη αθανασία, τότε το ευεργετείς, το αναπαύεις και του λύνεις το πρόβλημα. Τότε «έρχεται στα ζύγια του» και μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του.

Σε αυτό το σημείο μπαίνει στην ιστορία ο Χριστός, ο οποίος έβαλε την αγάπη, τη θυσία, τη λεπτότητα και όλες τις αρετές, τις οποίες θαύμαζαν οι Έλληνες σε εντελώς νέο πλαίσιο και διά της αναστάσεώς του βεβαιώνει και για ανάσταση νεκρών ακόμα και των σωμάτων!

Οι αρχαίοι και οι μεταγενέστεροι Έλληνες είδαν στα πρόσωπα και τη ζωή των Αγίων Αποστόλων, Πατέρων και Μαρτύρων ότι η χριστιανική διδασκαλία είναι αληθινή σε όλο της το εύρος, άρα και σε όσα αναφέρονται στο θάνατο. Αφού, λοιπόν, είδαν τι είδους φωτεινή ζωή τους προτείνεται από τους χριστιανούς αποδύθηκαν σε προσπάθεια να τους μιμηθούν. Έτσι ο Ελληνισμός έγινε χριστιανικός. Πέταξαν τις διδασκαλίες – αγκάθια, οι οποίες μύριζαν θάνατο και έφτασαν στην πατερική σύνθεση, που ονομάζεται Ορθοδοξία. Έτσι η αγριελιά μπολιάστηκε σε νέα, χρήσιμη και καρποφόρα. Έτσι ευωδίασε ο τόπος και απέδωσε καρπούς: Μάρτυρες, ασκητές, πατέρες, οσίους και νεομάρτυρες και ισορροπημένους οικογενειάρχες.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν δια της βίας να υποστούν τόσα βάσανα ή αυτοπροαιρέτως; Όποιος το δεχθεί ή είναι ανόητος ή δεν αναζητάει την αλήθεια. Οπωσδήποτε οι κόποι και οι πόνοι για να ομοιάσουμε με το Χριστό το κατά δύναμιν ανελήφθησαν αυτοπροαιρέτως. Αν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι έχουμε ως λαός τη διαμαρτυρία και το γκρέμισμα στο αίμα μας, τότε γίνεται σαφέστατο πόσο αγαπήθηκε ο Χριστός από τους Έλληνες. Και αγάπη με τη βία δεν γίνεται.

Κάτι παρόμοιο έγινε στις ημέρες μας: Ο Έλληνας κατ’ αρχήν δεν προσεγγίζει την Εκκλησία, ευτελίζει και γελοιοποιεί θεσμούς (κυβέρνηση, σχολεία και λοιπά) και γενικά ασκεί σε όλα σκληρή κριτική. Ταυτόχρονα είναι ρηχός και επιπόλαιος. Χωρίς γνώση και τεκμηρίωση εκφράζει τη γνώμη του για όλα και αποδέχεται χωρίς προβληματισμό ό, τι καινούριο του «πασάρουν». Όταν όμως μάθει για τον π. Παΐσιο, π. Πορφύριο και λοιπούς σπεύδει να ακουμπήσει πάνω τους το βάρος και τα βάσανα της ζωής του. Στη συνέχεια δέχεται την καθοδήγησή τους και «σκοτώνεται» να τηρήσει τις οδηγίες τους, οδηγούμενος, βεβαίως, στο Χριστό.

Ο Χριστός και η Εκκλησία αυτό προσφέρει κυρίως: Μετοχή στην άκτιστη και ζωοποιό χάρη του Θεού, ανάπαυση σε αυτή, υπέρβαση των αντινομιών της ζωής και ακόμα αυτού του ίδιου του θανάτου.

Οι ρηχοί τύποι με τους βαρύγδουπους τίτλους, που το παίζουν παντογνώστες στα πάνελ και δεν μπορούν να κουμαντάρουν τον εαυτό τους στοχεύουν στον αέρα. Κάνουν βέβαια ζημιά αλλά δεν θα κερδίσουν τίποτα. Ίσια που χάνουν την ψυχή τους και ξεφτιλίζονται. Σε μια τόσο εκτεταμένη – κοσμογονική μεταβολή υπήρξαν και παρατράγουδα. Κάποιοι, στο όνομα του χριστιανισμού, που ήταν τότε και της μόδας έδειξαν τα κτηνώδη εσώψυχά τους. Αυτούς θα πάρουμε κριτήριο; Προφανώς όχι.

Τα βασικά προβλήματα της ζωής δεν είναι οι ιδεοληψίες κάποιων αλλά άλλα. Ας δουν τη ζωή και τους καημούς του λαού: Ο θάνατος, η γέννηση, η αγάπη, η τιμή, η πάλη με το θεό, η αγάπη για την πατρίδα (που κακώς οδηγείται στην πατριδοκαπηλία και τον εθνικισμό). Τα οικονομικά, οι θέσεις και η εφήμερη δόξα είναι δεύτερα. Αν σε ένα νούμερο όλα τα ψηφία είναι μηδενικά τι αξία έχει; Μόλις όμως βάλεις ένα αριθμό από το 1 έως το 9, ανάλογα με τη θέση που το βάζεις παίρνουν αξία και τα υπάρχοντα μηδενικά.

Ο Αβραάμ Λίνκολν είπε: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό». Στην περίπτωσή μας υπάρχει και άλλη δυσκολία: Ό, τι και να κάνουν, ό,τι και να πουν δεν μπορούν να ξεγελάσουν τη συνείδησή τους και το Θεό.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου