Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Στην εποχή μας, όλα γίνονται κατά παράβαση κάθε λογικής και κάθε συνήθειας. Στην Ελλάδα, χώρα τής ελευθερίας, η ελευθερία έχει καταντήσει δουλεία. Οι ελεύθεροι άνθρωποι επαναστατούν για να γίνουν, τελικά, δούλοι, μετατρέποντας τη ζωή σε μία παρωδία τού Προμηθέα. Υπάρχει διάχυτη η αιώνια ανθρώπινη ηλιθιότητα της λαγνείας, της λαιμαργίας, των ταπεινών ενστίκτων, που γίνονται τύραννοί μας, αλλά και της σεμνοτυφίας και των ιδανικών των χορτασμένων ανθρώπων.
Το θέατρο επαναστάτησε: Έσωσε έργα προφητικά και εκδικητικά. Πρέπει να επαναστατήσουν και οι θεατές, βλέποντας τις παράφρονες ανθρωποσφαγές του αιώνα μας, τη χρεωκοπία όλων των αξιών, τις ταπεινώσεις, τις κακίες και τις χυδαιότητες των ανθρώπων. Παίρνοντας από την ευτυχία του, ο Θεός δημιουργεί τους κόσμους, αλλά εμείς τους καταστρέφουμε με την ακάθαρτη χυδαιότητα και την αδυναμία τής υπαρξιακής μας αυτογνωσίας. Πρέπει, κάποτε, να μάθουμε να υπερνικούμε τις οριακές καταστάσεις της ζωής μας, που είναι αυτές οι τέσσερις: ο θάνατος, ο πόνος, ο αγώνας και η ενοχή. Διαφορετικά, είμαστε έρμαια ενός σκληρού εσωτερικού αγώνα, που θα μας βασανίζει τρομερά.
Ο Θεός φτιάχνει σταυρούς για να σταυρώνονται οι μεσσίες του. Η αντίσταση στη Θεία μοίρα κάμπτεται κι αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο, που μας έχει οριστεί. Μήτε στάμνα, μήτε ραβδί, μήτε σανδάλια. Κι ο δρόμος μακρύς. Να πάρουμε, οριστικά, το δρόμο για την έρημο, τη μοναξιά, το μαρτύριο. Εκεί, η ζωή μας είναι μία προετοιμασία θανάτου. Υπάρχει, όμως, και ο άλλος δρόμος: Να δρασκελίσουμε το ανθισμένο χορτάρι, την όμορφη γη, τη ζωή, τον κόσμο. Ν’ αναζητήσουμε την άλλη όψη τής ζωής, ν’ ανακαλύψουμε πως ο κόσμος είναι όμορφος. Κι η σάρκα άγια θυγατέρα κι αυτή του Θεού, πως η χαρά τής ζωής δεν είναι αμαρτία.
Συχνά, παραστρατούμε. Ζητούμε τον δρόμο έξω από τη σάρκα, στα σύννεφα, στους μεγάλους στοχασμούς, στο θάνατο. Να ζητήσουμε τη ζωή στη ζωή. Να ριχτούμε στην πράξη, να γκρεμίσουμε όλους τους φράχτες: σιγουριά, ασφαλισμένη ζωούλα, κοινωνικές δεσμεύσεις, ψευτοηθική, συμβατικότητα. Να γλιτώσουμε απ’ τη δίψα για υλική επιτυχία (και ευτυχία), γεμάτοι, καθώς είμαστε, με σχέδια επιχειρήσεων, βουτηγμένοι ως το λαιμό μέσα στη συναλλαγή και τη μηχανορραφία. Ν’ απαλλαγούμε από το ρυπαρό περιβάλλον και τους τυχοδιωκτισμούς. Στην ύπαρξή μας υπάρχουν δυνατότητες εξελίξεων προς υψηλότερες πνευματικές κατακτήσεις, φτάνει οι δυνατότητες αυτές να μην αφυπνιστούν πολύ αργά. Ως κοινοί θνητοί, έως ότου σταυρωθούμε αληθινά.
