Του Γρηγόρη Ιγγλέση, περιφερειακού συμβούλου
Η συζήτηση μεταξύ φίλων ήταν επικεντρωμένη στο μέλλον των παιδιών τους. Με έκπληξη άκουγα πως οι τέσσερις στους πέντε είχαν από ένα ή και δύο παιδιά, που είτε σπούδαζαν είτε είχαν ήδη αρχίσει εργασία σε χώρες του εξωτερικού. Αξιόλογα παιδιά. Άλλος μηχανικός, άλλος γιατρός, άλλος βιολόγος, άλλος οικονομολόγος… Και οι γονείς, επίσης επιστήμονες, δημόσιοι υπάλληλοι και ένας αγρότης. Όλοι «έδειχναν» περήφανοι για τα επιτεύγματα των τέκνων τους.
Ωστόσο αυτό που στην πραγματικότητα εξέπεμπαν ήταν δυστυχώς απελπισία. Απελπισία για τη μετανάστευση των αρίστων μιας γενιάς, στους ώμους των οποίων η χώρα θα έπρεπε να στηριχθεί και να ορθοποδήσει ξανά. Απελπισία γιατί το απαύγασμα της ελληνικής νεολαίας προσέφερε δεκανίκι στην ανάταση άλλων χωρών και όχι στη δική τους. Απελπισία γιατί σ’ αυτά τα παιδιά, οι χώρες που τους φιλοξενούσαν για να εργαστούν, αργά ή γρήγορα θα τους προσέφεραν όχι μόνο χρήματα αλλά και την αναγνωρισιμότητα, την αίγλη και την αξιοπρέπεια που αποζητά πέραν όλων ο άριστος.
Αργά ή γρήγορα θα τους ενέτασσαν στην ελίτ των κοινωνιών τους προκειμένου, με τις γνώσεις, την εργατικότητα και τις ιδέες τους να δώσουν περαιτέρω ώθηση στο βιοτικό επίπεδο των δικών τους των ξένων παιδιών. Απελπισία γιατί το πιθανότερο, η γενιά των εγγονών τους, θα θεωρούσε την Ελλάδα ως τόπο διακοπών και μόνο, όχι σαν τη δική τους πατρίδα. Και όταν κάποιος της παρέας ανέφερε ότι, σύμφωνα με εμπεριστατωμένες μελέτες, μεταξύ των κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου (εν ζωή ή όχι), το ποσοστό των Ελλήνων πλησιάζει το ποσοστό του 3% (ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό νούμερο αν αναλογισθεί κανείς ότι οι Έλληνες πληθυσμιακά αποτελούν κάτι λιγότερο από το 0,2% του παγκόσμιου πληθυσμού) και δυστυχώς απ’ αυτούς, μόλις ένας στους επτά (δηλ. ένα μόλις 14%) έζησε ή ζει στην Ελλάδα ενώ οι υπόλοιποι (δηλ. το 86%) έζησαν ή ζουν στο εξωτερικό, η απελπισία εξωτερικεύθηκε. Έγινε πόνος, έγινε οργή και την πλήρωσε… το κρασί.
Η συζήτηση συνεχίσθηκε, άλλοτε σε υψηλούς και άλλοτε σε νηφάλιους αλλά λυπητερούς πλέον τόνους, αναζητώντας και τελικά καταλήγοντας στη γενεσιουργό αιτία του κακού. Στην «κατά κράτος» επικράτηση της ΜΕΤΡΙΟΚΡΑΤΙΑΣ στη χώρα και στην κοινωνία. Στην επικράτηση εκείνων που επιζητούν!!!! κάποια στιγμή την καταστροφή επειδή ενδόμυχα κατανοούν ότι, όντες στείροι ιδεών και ικανοτήτων, είναι ανίκανοι να κατακτήσουν μια θέση στην Ιστορία ως δημιουργοί. Στην επικράτηση του λαϊκισμού και της ευνοιοκρατίας. Στην επικράτηση της ημιμάθειας που πλασάρεται συνήθως ως υψηλού επιπέδου διανόηση. Στην επικράτηση της ιδεοληψίας έναντι της κοινωνικής, εγχώριας και παγκόσμιας, ιστορικής και επιστημονικής πραγματικότητας.
Με λίγα λόγια….. στη επικράτηση μιας νέας, επαχθούς μορφής ανθρωπίνου είδους Ελλήνων. Των Homus Syrizaious. Εκείνων των Homus (sic!) που θεωρούν την αριστεία βαρίδι, την εργασία ανοησία, την προσπάθεια για αυτοβελτίωση και ευρύτερη κοινωνική αναβάθμιση ως ταξικό ανοσιούργημα. Των Homus (sic!) που προκρίνουν την ισοπέδωση έναντι της αξιοκρατικά δομημένης κοινωνίας και προτάσσουν το ταξικό μίσος, ανατροφοδοτούμενο απ’ το κόμπλεξ της ανικανότητάς τους, απέναντι σε κάθε προσπάθεια που προάγει την ελευθερία απέναντι στην κακώς νοούμενη (αλλά τι ωραία ακούγεται;) ισότητα. Αποτελεί η κοινωνία αυτή περιβάλλον το οποίο μπορεί να αποτελέσει δέλεαρ παραμονής ή έστω επιστροφής σ’ αυτήν των παιδιών μας που σταδιοδρομούν στο εξωτερικό ή περιβάλλον απόλυτης αποστροφής;
Εκτιμώ πως η εκλεκτή παρέα των φίλων διέγνωσε απολύτως σωστά το πρόβλημα. Η μετριοκρατία, η ημιμάθεια και η ιδεοληψία δημιούργησαν τελικά ένα περιβάλλον σκοταδισμού. Ένα κυριολεκτικά αποκρουστικό περιβάλλον στο οποίο μπορούν να αισθάνονται ευτυχισμένοι οι λούμπεν, οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές, ο πολιτικός και κοινωνικός υπόνομος. Είναι σίγουρο πως στο περιβάλλον αυτό αποκλείεται να υπάρξει Εθνική, κοινωνική και πνευματική ανάταση. Είναι σίγουρο πως η Ελλάδα οδεύει στην παρακμή χορεύοντας. Έχω την εντύπωση πως ο Αριστοτέλης επιβεβαιώνεται πλήρως θεωρώντας τη Δημοκρατία ως το χειρότερο των πολιτευμάτων σε περίπτωση που στην κορυφή της δεν αναδεικνύονται οι άριστοι της κοινωνίας. Και στην Ελλάδα οι δημοκρατικοί κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας έχουν υποχωρήσει αισθητά.
Πώς άλλωστε να εξηγηθεί το γεγονός της απόλυτης αίσθησης ασφάλειας που απολαμβάνουν κρατικές και κοινωνικές δομές βουτηγμένες μέχρι τα αυτιά στη φαυλότητά τους. Γιατί όχι άλλωστε αφού δομές όπως τα πειθαρχικά συμβούλια επανήλθαν μετά βαΐων και κλάδων ενώ η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών καταργήθηκε; Αφού ο Κουρής μεν απεβίωσε αλλά την μία Αυριανή του διαδέχθηκαν η Αυγιανή, η εμετική ΕΡΤ, το Παρόν, η Κontra News, η εφημερίδα των Συκοφαντών, το Χωνί, το Documento… Κοινωνία σε σήψη. Άρα ποιος ο σκοπός ύπαρξης της δημοκρατίας αφού αυτή σκοπό έχει την ανάδειξη της αριστείας ώστε οι άριστοι με τη σειρά τους να υπερασπίζονται τη δημοκρατία; Μήπως, με την άνοδο στην εξουσία των Homus που περιέγραψα, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στα πρότυπα του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, και τόσων άλλων λαμπρών προγόνων μας μετασχηματίζεται ταχέως σε δημοκρατία τύπου Πολ Ποτ ή Μαδούρο; Ίσως δεν φθάσαμε ακόμη ως εκεί αλλά σίγουρα βιώνουμε μια μορφή εικονικής, μιας άκυρης δημοκρατίας, στην οποία υπάρχουν δικαιώματα αλλά δεν υπάρχει ουσία.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει ώστε τα παιδιά μας να επιστρέψουν; Παρατηρώ να γίνεται συνεχώς λόγος για επενδύσεις, ανάπτυξη κλπ. Αυτά όμως είναι παρεπόμενα και εντέλει σε συνάρτηση με τη δημιουργία περιβάλλοντος ασφάλειας, σταθερότητας και εμπιστοσύνης. Οι λύσεις εκτιμώ πως είναι δύο. Κατά πρώτον η συντριβή του εμετού που κυβερνά και κατά δεύτερον η δημιουργία περιβάλλοντος κοινωνικής, πνευματικής και Εθνικής ανάτασης. Και το μεν πρώτο, εφόσον φθάσουμε ομαλά (;) σε διεξαγωγή εκλογών, εκτιμώ πως θα συμβεί. Όμως το δεύτερο απαιτεί δουλειά πολλή και κυρίως αξιοκρατία. Απαιτεί δημιουργία δομών και κανόνων που θα εγγυώνται την ανάδειξη στην εξουσία των αρίστων της κοινωνίας. Απαιτεί την δημιουργία κλίματος βεβαιότητας σχετικά με την εφαρμογή των θεσμών και των νόμων με όποιο κόστος. Και βεβαίως απαιτεί τιμωρία όσων ασέλγησαν σε βάρος της κοινωνίας, του Έθνους και της Δημοκρατίας. Ακόμη και με ειδικά δικαστήρια.
