Του Κωνσταντίνου Τσιούμα, Ιεροψάλτη
Εκείνο που προκαλεί πόνο και θλίψη, είναι το ότι εμείς οι Έλληνες, με το μυαλό που κουβαλάμε, δεν πρόκειται ποτέ να προκόψουμε. Διότι ενώ ζητάμε να βαδίσουμε μπροστά, γυρίζουμε προς τα πίσω. Και ενώ επιθυμούμε το φως, παραμένουμε στο σκοτάδι. Θέλουμε την ευημερία, αλλά εμείς παραμένουμε εις την κακομοιριά. Μπαλώματα προσπαθούμε να βάλουμε εις το κράτος μας, όμως καινούργια και χειρότερα σχίσματα ανοίγονται. Και εκεί όπου αγωνιζόμαστε να φράξουμε μια ρωγμή, άλλη παρουσιάζεται, και μετά από αυτή άλλη, και ξανά άλλη. Έτσι λοιπόν τα νερά, εισβάλλουν ορμητικά, απειλώντας τον καταποντισμό του σκάφους μας.
Από τη μια άκρη εις την άλλη, σε όλους τους κύκλους σε όλους τους κλάδους σε όλους τους θεσμούς, εργαζόμαστε το κακό και την ανομία. Αυτά διατρέχουν όλη τη χώρα μας, τη σφίγγουν, τη διαφθείρουν, τη μολύνουν την καταπατούν, τη συμπνίγουν, τη θανατώνουν. Και όμως κατά των κακών αυτών ακούγονται αναρίθμητες κραυγές απελπισίας και αγανάκτησης. Όμως τα πράγματα αντιτίθενται εις τα λόγια μας. και εξακολουθούμε να κατεδαφίζουμε ότι ακόμη έμεινε όρθιο, να διαλύουμε με οιονδήποτε τρόπο ότι συγκρατούσε αυτή τη χώρα, η δε τάση για την καταστροφή των πάντων φαίνεται πιο ισχυρή από κάθε εμπόδιο και από κάθε χαλινό.
Ποια είναι η αιτία;
Μήπως λοιπόν απωλέσαμε την στοιχειώδη φιλοτιμία; Μήπως εξαφανίσθηκε κάθε ίχνος φιλοπατρίας από τα ελληνικά μας εδάφη; Μήπως αποβάλλαμε κάθε κόκκο σύνεσης; Μα δεν έμεινε εις τον άδειο εγκέφαλό μας λίγη αντίληψη, ώστε να καταλάβουμε επί τέλους, ότι βαδίζουμε προς το γκρεμό, η δε άβυσσος μας περιμένει;
Δυστυχώς! Η καταστροφή μας είναι προφανής, και καταστροφή γενική. Αλλά γιατί μένουμε αδρανείς και δεν κάνουμε ότι πρέπει για να την αποφύγουμε;
Αν εξαιρέσουμε τους αθεράπευτους εκείνους πολιτικούς, εις τα χέρια των οποίων παραδώσαμε την εξουσία της χώρας μας και οι οποίοι, χωρίς Θεό, άρα και χωρίς πατρίδα, δεν συγκινούνται από καμία συμφορά, σαπροί εις την ψυχή και τη θέληση, ενεργετικοί μόνο όταν πρόκειται για ιδιοτελείς λόγους, ισχυροί μόνο όταν ορμούν για να βλάψουν ή να κακουργήσουν, ο υπόλοιπος Ελληνικός λαός είμαστε θύματα άλλης αρρώστιας.
Πάσχουμε από το σύνδρομο της αντίθεσης μεταξύ θελήσεως και πράξεως. Αντί να υπηρετήσουμε το καλό για το συμφέρον όλων μας και της πατρίδος, υπηρετούμε το κακό παρ’ ότι γνωρίζουμε ότι, αυτή η δύναμη της θελήσεως του κακού, μας οδηγεί εις τον αφανισμό και τον όλεθρο.
Ήδη πορευόμαστε σε μονοπάτια πνευματικής συσκότισης. Εγκαταλείψαμε το Θεό και απεμπολήσαμε την ψυχή μας εις τον Εωσφόρο Σατανά. Απομακρυνθήκαμε από το απαστράπτον πρόσωπο του Χριστού το οποίο εμείς οι «πολιτισμένοι και προοδευτικοί Χριστιανοί» το παραμορφώσαμε, διότι λόγω χλιαρότητας, απουσιάζει η αληθινή προς τον Σωτήρα πίστη, και ως όχλος ανεγκέφαλος και ως ηλίθιοι υπήκοοι, συρόμαστε πίσω από το άρμα των εκάστοτε πολιτικών λαοπλάνων και αγυρτών, οι οποίοι φωνασκούν και κομπάζουν ως οι δήθεν μελλοντικοί σωτήρες της πατρίδος.
Όλα αυτά τα σφάλματά μας, οι ενέργειές μας οι κακές, έχουν ως συνέπεια τον εκφυλισμό και την αποσύνθεση του ελληνικού λαού. Ακολουθούμε την όπισθεν με τέτοια ταχύτητα, που η Χριστιανική μας Ελλάδα λόγω της ραγδαίας μεταστροφής μας, να γίνεται – ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός «Ελλάδα διεφθαρμένων Ελλήνων», και πορευομένη να αυτοκαταστρέφεται, να αυτοεξοντώνεται, με τα ΣΟΔΟΜΑ και τα ΓΟΜΟΡΡΑ της εποχής μας, μέσα εις τον ιερό αυτό χώρο.
Όσο η πατρίδα μας θα κυβερνάται από άβουλους, αδέξιους και δόλιους ανθρώπους, δεν πρόκειται ποτέ να βαδίσει προς την πρόοδο και την ευημερία. Ούτε πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσει και να ανακτήσει την υγιώς νοούμενη έννοια της πατρίδος, την Ελευθερία, την Αλήθεια, τη Δικαιοσύνη, την Αξιοπρέπεια και την ως Έθνος κυριαρχία της.
Ποιος από μας θα αρνηθεί ότι, για τις φοβερές και ανήκουστες πράξεις και ενέργειες αυτών των πολιτικών, συντελέσαμε όλοι μας με τις ατομικές μας επιδιώξεις εις βάρος της πατρίδος; Ποιος από μας τους «πατριώτες» ύψωσε το ανάστημά του και στάθηκε εις το ύψος των περιστάσεων προς υπεράσπιση των ιδανικών της πατρίδος μας και της πίστεώς μας; Κανείς!
Γι’ αυτή λοιπόν την αδιαφορία μας, και τα τραγικά λάθη προς τη πατρίδα μας, σύντομα θα υποστούμε τη Θεία τιμωρία, την υποδούλωση.
Αλλά και αν ακόμη δεχθούμε ότι εμείς ο λαός με τη στάση μας δεν φέρουμε καμία ενοχή και καμία ευθύνη εις τα όσα δεινά διαδραματίζονται εις την πατρίδα μας, και ότι μέσα μας υπάρχει το αίσθημα του πατριωτισμού, αυτό και μόνο δεν αρκεί.
Για να είναι ωφέλιμο το αίσθημα της φιλοπατρίας – όπως και το αίσθημα της πίστεως – πρέπει να είναι κατ’ επίγνωση. Διότι δεν αρκεί το να θεωρεί κανείς ιερό τον πατριωτισμό και την ευσέβεια. Αλλά πρέπει και να γνωρίζει να είναι πραγματικά ευσεβής και πραγματικά πατριώτης και να το αποδεικνύει εμπράκτως.
Είμαστε λοιπόν πατριώτες κατ’ επίγνωση; Γνωρίζουμε ότι εμείς ο λαός είμαστε η καθαρτήρια δύναμη του κράτους; Θέλουμε αληθινά να ορθοποδήσει η πατρίδα μας, να προοδεύσει και να γίνει κύρια του εαυτού της; Επιθυμούμε να επανορθώσουμε για τα τρομερά λάθη που πράξαμε προς αυτήν; Εάν ναι, τότε δεν μένει τίποτε άλλο παρά να αναστήσουμε την «νεκρή» ελληνική ψυχή μας, να κλάψουμε και να δείξουμε εγκάρδια και ειλικρινή μετάνοια, η οποία όταν εκπορεύεται από τα κατάβαθα της ψυχής, πολλές φορές φυτρώνει δροσερή και καρποφόρα ανάμεσα στα συντρίμμια και στα ερείπια, για να ανοικοδομήσει αυτά επάνω σε στερεά και ασάλευτα θεμέλια.
