Του Περικλή Βασιλού
Σήμερα, θα κάνω αγωνιώδη έκκληση προς τον πολιτικό κόσμο της χώρας, με την ιδιότητα του επί είκοσι δύο χρόνια Προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Τρικάλων και της επί εξήντα χρόνια αδιάκοπης προσπάθειας στην κατεύθυνση της ανάπτυξης (και προκοπής) του λαού μας, κι αυτό χωρίς προσωπικά οφέλη (μάλλον το αντίθετο συνέβη), αποσκοπώντας κάθε φορά στη δικαίωση των πατριωτικών αισθημάτων του Έλληνα πολίτη που έκανε μέχρι τώρα το χρέος του και με το παραπάνω…
Το τονίζω αυτό, γιατί αποκόμισα πολλές γνώσεις και εμπειρίες στο μακρύ αυτό διάβα της ζωής μου, κατακτήσεις που ήρθαν μέσα από πολλές εντρυφήσεις σε καθημερινά προβλήματα -που συνεχώς αναδύονταν- και σε κάνουν έτσι να αισθάνεσαι πιο χρήσιμος και πιο ικανοποιημένος σ’ αυτό, που η θέση και η όποια προσωπικότητα επιβάλλουν…
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τελείως αψυχολόγητα και αμελέτητα, ψήφισαν έναν νόμο, τον ΕΝΦΙΑ, που στρέφεται «κατά παντός ακινήτου», το φορολογεί βάναυσα, είτε αποδίδει έσοδα στον ιδιοκτήτη είτε όχι, με μόνο σκοπό τη φορολόγηση, χωρίς να λογαριάζει τις επιπτώσεις στην οικονομία και την ανάπτυξη του τόπου…
Η τότε αντιπολίτευση καινυν κυβέρνηση, «έσχιζε τα ιμάτιά της» ότι αν ερχότανε στην εξουσία, θα καταργούσε, με ένα μόνο νόμο, αυτό τον νόμο και την άδικη και βάναυση φορολογία που τον ακολουθούσε…
Αντίστοιχοι φόροι περιέρχονται στην κατοχή του κράτους, μέσω ΦΠΑ αλλά και τις πάσης φύσεως «άδειες» που απαιτούνται, ένα ατελείωτο «πάρε – δώσε» στη σχέση πολίτη – κράτους, αλλά και τη φορολόγηση από τα όποια έσοδα των ακινήτων των πολιτών… (τα έσοδα…).
Με τον ΕΝΦΙΑ φορολογούνται ακίνητα που στην Ελλάδα της κρίσης, όχι μόνο δεν ενοικιάζονται ή δεν χρησιμοποιούνται, αλλά τουναντίον με το πέρασμα του χρόνου καταρρέουν κιόλας…
Όλο αυτό το «μακάβριο σκηνικό», έφερε απελπισία και δημιούργησε πανικό στους νέους ανθρώπους στην Ελλάδα, και που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και να ξενιτευτούν, προκειμένου να επιβιώσουν, όπως καταφάνηκε και από την εδώ παρουσία του Υπουργείου Οικονομικών και συγκεκριμένα του κ. Παπαδημητρίου, στον οποίο επέδωσα «υπόμνημα», μαζί με πλήθος δημοσιευμάτων και καταγγελιών, προσθέτοντας υποδείξεις για κατάργηση του Αντιαναπτυξιακού (αυτού) Νόμου, που φρέναρε στην κυριολεξία την ανάπτυξη, αλλά πιο πολύ κατέστρεψε την όποια ελπίδα των πολιτώντης χώρας, που προσπαθούν να αγκιστρωθούν στον τόπο που μεγάλωσαν και αγάπησαν, δίνοντας τις μικρές -έως ανύπαρκτες- πλέον οικονομίες τους στο κράτος, που είναι όμως τόσο σημαντικές, όταν γίνονται από όλους…
Κι όμως, σ’ αυτή την με τόσο κόπο και «αίμα» προσφορά των πολιτών, το κράτος αδιαφορεί και «διαψεύδει τον εαυτό του», η σχέση εμπιστοσύνης και ανταποδοτικότητας ανάμεσα στον πολίτη και τους κυβερνώντες, «έχει διαρραγεί προ πολλού», αφού δεν μπορεί κανείς να λάβει στα σοβαρά, ό,τι υπόσχεται ή ό,τι «εύχεται» ο κάθε πολιτικός, μια σχέση «διαζυγίου» ανεπιστρεπτί, που λύθηκε «μονόπρακτα» και καταχρηστικά, χωρίς συζητήσεις, χωρίς συναισθηματισμούς και χωρίς πατριωτική συνείδηση…
Έχει μπερδευτεί ο πολίτης αυτής της χώρας με τα «πισωγυρίσματα» αυτά, κι αναρωτιέται, πότε είχαν δίκιο – οι άνθρωποι που τον κυβερνούσαν και τον κυβερνούν – τότε που τον εφάρμοζαν (τον ΕΝΦΙΑ), τότε που έλεγαν ότι θα τον καταργήσουν ή τώρα που τον διατηρούν, τσακίζοντας και την τελευταία ελπίδα για όποιον επενδυτή θα σκεφτόταν να επενδύσει και καταρρακώνοντας το ηθικό εκατομμυρίων πολιτών;
Κάνουμε έκκληση σε όλο τον πολιτικό κόσμο, να καταργήσουν αυτό τον αντιαναπτυξιακό (και επαίσχυντο) νόμο, πρόκειται για νόμο-καταστροφή της Ελλάδας, καταστροφή της οικονομίας της και πιο πολύ ίσως όλων των ψυχικών και συναισθηματικών αποθεμάτων των πολιτών της, όποιος χάνει την ελπίδα χάνει τα πάντα…
Φορολογείστε, αλλά από τα κέρδη, όχι από τα «ντουβάρια», που δεν αποφέρουν κανένα κέρδος, η «οικοδομή» αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά και το σπουδαιότερο «γρανάζι» στην οικονομική μηχανή με απασχολούμενα είδη επαγγελμάτων πάνω από εκατό, τώρα βλέπουμε τους μισούς Έλληνες να χρωστούν τον ΕΝΦΙΑ για «ντουβάρια χωρίς κέρδος», φτάνοντας στο σημείο νέοι άνθρωποι να αποποιούνται κληρονομιές και να αναγκάζονται να ξενιτευτούν (μόνο ο Καζαντζίδης τους λείπει να τους τραγουδήσει…) και να χάσει έτσι η χώρα ό,τι καλύτερο διαθέτει από επιστημονικό και εργατικό δυναμικό, το καλύτερό της «όπλο» δηλαδή, για την έξοδο από την κρίση…
