ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε …!

μηδένα-προ-του-τέλους-μακάριζε-822813

Της Νατάσας Λαμπρινάκου, Κλασικής φιλόλογου

[email protected]

«Μη θεωρείς κανέναν ευτυχισμένο πριν το τέλος του». Η φράση αυτή σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ανήκει στον Σόλωνα, ο οποίος και την χρησιμοποίησε σε στιχομυθία που είχε με τον Κροίσο. Βέβαια με παρόμοιες φράσεις ίδιου νοήματος τελειώνουν και διάφορες τραγωδίες του 5ου αι. π.Χ. Ήταν βλέπετε νοοτροπία της εποχής. Σε αντίθεση με την δική μας τάση να σχολιάζουμε και να κακολογούμε ακόμη όποιον προοδεύει, οι αρχαίοι ημών καιροφυλακτούσαν και περίμεναν καρτερικά στη γωνία να δουν την τελική άνοδο ή πτώση.

Κάθε τέτοια εποχή (δηλαδή λίγο πριν τις εξετάσεις) αυτή η φράση γίνεται σύνθημα για μένα. Ως καθηγητές βλέπουν πολλά τα μάτια μας! Παιδιά που διαβάζουν χρόνια και φτάνουν κουρασμένα στον μαραθώνιο που λέγεται «Πανελλήνιες», παιδιά που αποφασίζουν να «τρέξουν την κούρσα» στο τελευταίο έτος και καταλαμβάνουν ένα σκαλί στο βάθρο, παιδιά που ξεκινάν να τρέξουν αλλά δεν τα καταφέρνουν όπως θα ήθελαν επειδή η «προπόνηση» άργησε να αρχίσει ή δεν γινόταν σωστά, παιδιά που μεθοδευμένα και προσηλωμένα στο στόχο τους ασχολήθηκαν από την αρχή σε επίπεδο «πρωταθλητισμού» με το άθλημα και τέλος παιδιά που πολύ απλά κυνηγούν τον τερματισμό αλλά επειδή δεν είναι δικός τους στόχος στην πορεία ασυνείδητα στρέφουν το βλέμμα τους και την πορεία τους αλλού.

Η αλήθεια είναι μία. Οι δηλώσεις τύπου «είχα πρόγραμμα, έβγαινα, συμμετείχα σε όλα και πέρασα ξεκούραστα και χωρίς να στερηθώ τίποτα στην χ σχολή (η οποία παρεμπιπτόντως έχει 18000+ μόρια)» προφανώς και δεν ευσταθούν! Όλα έχουν το τίμημά τους και απαιτούν τις αντίστοιχες θυσίες. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται».

Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Ο κάθε μαθητής θα πρέπει να κάνει την προετοιμασία που θεωρεί απαραίτητη όχι γιατί αυτό θα τον οδηγήσει στην επιτυχία, αλλά επειδή αυτό θα αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας. Η επιτυχία από μόνη της είναι κάτι το τελείως υποκειμενικό και εξαρτάται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες. Κάνουμε, λοιπόν, την προσπάθειά μας στο έπακρο (το οποίο βέβαια από άτομο σε άτομο διαφέρει) όχι γιατί έτσι θα επιτύχουμε, αλλά για να είμαστε εντάξει απέναντι στον εαυτό μας. Έτσι, όταν έρθει εκείνη η λυτρωτική ώρα των αποτελεσμάτων θα πούμε «εγώ από μεριάς μου προσπάθησα, δεν νιώθω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω».

Πιστέψτε με! Δεν υπάρχει χειρότερο αίσθημα όταν εκ των υστέρων συνειδητοποιήσεις ότι θα μπορούσες να κάνεις και άλλα πράγματα που όμως δεν έκανες. Το αίσθημα ότι είχες την επιλογή να αλλάξεις κάτι, αλλά επέλεξες λάθος. Το αίσθημα που νιώθεις όταν έρχεται η ώρα και η στιγμή να αναμετρηθείς σε έναν εσωτερικό απολογισμό με τον εαυτό σου και να του πεις την αλήθεια. Γι αυτό ο εαυτός μας είναι ο πιο αυστηρός μας κριτής. Επειδή δεν μπορούμε να κρυφτούμε από εκείνον. Ούτε να ξεφύγουμε. Τον κουβαλάμε παντού σαν μια συνεχή υπενθύμιση αποφυγής του ίδιου λάθους στο μέλλον. Γιατί τελικά, αυτό που μας βελτιώνει συνεχώς σε όλα είναι η συνείδηση!

Και για να κάνω την δική μου ενδοσκόπηση: ξέρω ότι είχα καιρό να γράψω. Η αλήθεια είναι ότι αυτούς τους τελευταίους μήνες πριν τις εξετάσεις οφείλουμε να είμαστε δίπλα στους μαθητές μας και να τους στηρίζουμε με όποιον τρόπο μπορούμε και έχουν ανάγκη. Πιστεύετε ότι είναι δικαιολογία; Εγώ πάλι πιστεύω ότι αν και πληρωνόμαστε, ασκούμε λειτούργημα. Eξάλλου, κάπως έτσι ξεχωρίζουν οι εκπαιδευτικοί από τους καθηγητές…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου