Του Βασίλη Τίρχα,
Μέλους της Γραμματείας Μαγνησίας του Π.Α.ΜΕ, μέλους του Δ.Σ. του Ν.Τ. Μαγνησίας Α.Δ.Ε.Δ.Υ
Στα ρεπορτάζ του τοπικού Τύπου για την απεργιακή κινητοποίηση της 30ής Μαΐου 2018 καταγράφεται ο προβληματισμός των εκπροσώπων των φορέων που συγκροτούν τη λεγόμενη «Κοινωνική συμμαχία» τοπικά και ο σκεπτικισμός τους για τη συγκέντρωση χωρίς… εργαζομένους στην πλ. Ελευθερίας. Επίσης, σε παραπολιτικό σχόλιο εγκαλείται το Π.Α.ΜΕ. για το γεγονός ότι ασκεί σκληρή κριτική στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, ενώ, παραλλήλως, απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης σε όλους τους εργαζομένους, την οποία «πάγια τακτική» του η γράφουσα θεωρεί οξύμωρη (απολύτως σεβαστή η άποψή της). Έχουμε κάτι καινούριο; Σίγουρα όχι! Μήπως δεν ακούμε καθημερινά ότι δεν μπορεί σήμερα, που «κατέρρευσαν» τα πάντα, που οι ελπίδες του λαού έγιναν φύλλο και φτερό, εμείς να συμπεριφερόμαστε σαν μην έγινε τίποτε; Ότι γίνεται απεργία ή κάποια κινητοποίηση και γίνονται χωριστές συγκεντρώσεις… και μετά λέμε γιατί δε συμμετέχει ο κόσμος και γιατί αισθάνεται ηττημένος και απογοητευμένος; Ότι γίνεται συνέλευση του συλλόγου μας και δε συμμετέχουν οι εργαζόμενοι …και συνεχίζουμε σαν να μην τρέχει τίποτε;
Όμως, ποιος έχει αποκόψει τα σωματεία και τους εργαζόμενους του Δημοσίου από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα; Ποιος φορά παραμορφωτικούς φακούς και «δεν βλέπει» την εντατικοποίηση της εργασίας στο Δημόσιο, τη χρηματοδότηση των παιδικών σταθμών να συναρτάται από το πρόγραμμα του Ε.Σ.Π.Α., εκπαιδευτικούς να είναι όμηροι των ελαστικών εργασιακών σχέσεων; Ποιος έχει μετατρέψει τα σωματεία σε δεκανίκι της συγκυβέρνησης (έως και έχει ταυτιστεί μαζί της), αφού λειτουργούν συμπληρωματικά; Κόπτονται δήθεν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες για τη συμμετοχή των εργαζομένων στους αγώνες, τη στιγμή που δεν τους οργανώνουν. Στην πραγματικότητα, φοβούνται μην τυχόν και γίνουν με μαζικούς όρους.
Εγκαλούν το Π.Α.ΜΕ. εκείνοι που δεν έχουν πει κουβέντα, δεν έχουν οργανώσει έναν αγώνα ενάντια στην επίθεση συγκυβέρνησης – Ε.Ε – κεφαλαίου, που, με μοναδικό σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας, προωθούν όλες τις μορφές εκμετάλλευσης, τον άθλιο διαχωρισμό στους μισθούς με βάση την ηλικία (586 ευρώ και 511 για τους νέους), που δεν έκαναν τίποτε όταν η κυβέρνηση χτυπούσε το απεργιακό δικαίωμα, που δεν έκαναν τίποτε όταν η κυβέρνηση ψήφιζε τα 100 προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, τη φοροληστεία, την απελευθέρωση των πλειστηριασμών και για χρέη προς το δημόσιο.
Αλήθεια, τι διασπά και τι ενώνει τους εργαζομένους; Το Π.Α.ΜΕ. προσπαθεί να ενώσει τους εργαζομένους σε ταξική κατεύθυνση. Άραγε, είναι ενότητα να στηρίζεις την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ψελλίζοντας διεκδικήσεις – ψίχουλα για τους εργαζομένους; Είναι ενότητα να καλλιεργείς αυταπάτες ότι υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, ότι υπάρχει φιλολαϊκή εκδοχή της Ε.Ε; Είναι ενότητα να συσκοτίζεις τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων;
Πολύς λόγος έγινε για την «πανεθνική μέρα δράσης» και την «κοινωνική συμμαχία». Οι εργαζόμενοι χρειάζεται να απορρίψουν τις σκόπιμα παραπλανητικές απόψεις των εκπροσώπων αυτών των φορέων περί εθνικών παραγωγικών στόχων και προβλημάτων παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, επιχειρηματικότητας, συναίνεσης για την έξοδο από την κρίση, αναζήτησης ρυθμίσεων εξυγίανσης, εξανθρωπισμού του καπιταλισμού ή απόψεις που δαιμονοποιούν τον φιλελευθερισμό μόνο και μόνο για να σώσουν τον καπιταλισμό. Διαβάζουμε στη διακήρυξη της «κοινωνικής συμμαχίας» (η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι διακήρυξη του Σ.Ε.Β, άλλωστε Γ.Σ.Ε.Ε – Α.Δ.Ε.Δ.Υ, οι οποίες συνυπογράφουν τη διακήρυξη, είναι εκείνες που πριν από ορισμένες μέρες συμφώνησαν στην Ο.Κ.Ε μαζί με τον Σ.Ε.Β το Εθνικό Σχέδιο Δράσης, δηλαδή τις απαιτήσεις των μεγαλοεργοδοτών για τα επόμενα χρόνια) ότι διεκδικείται «δημιουργία μακροπρόθεσμα βιώσιμων θέσεων εργασίας με αξιοπρεπείς όρους και αμοιβές»! Αλλά πώς ορίζεται και πώς μετριέται η «θολή» αξιοπρέπεια; Γεγονός είναι πως όσο να ψάχνουμε δεν θα βρούμε στις διεκδικήσεις την επαναφορά 13ου και 14ου μισθού, την ανάκτηση των απωλειών μας κλπ. Ούτε, βεβαίως, θα βρούμε στις διεκδικήσεις την κατάργηση του αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου για την «αξιολόγηση» και την κινητικότητα στο Δημόσιο. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι Έλληνες μεγαλοεργοδότες και οι εργαζόμενοι, δηλαδή θύτες και θύματα, έχουμε κοινά συμφέροντα, επομένως πρέπει να προχωρήσουμε σε κοινές κινητοποιήσεις (Πανεθνική Ημέρα Δράσης). Βαπτίζουν τα συμφέροντα των μεγαλοεργοδοτών «εθνικά» συμφέροντα. Ό,τι δεν έχουν καταφέρει Ε.Ε και κυβερνήσεις στα 9 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης προσπαθούν να το πετύχουν οι Γ.Σ.Ε.Ε και Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Οι δε ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α) καθόλου δεν βοηθούν κι είναι καθαρό πως αποτελούν κομμάτι του προβλήματος παρακμής του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Με τη στάση τους να καλούν τα σωματεία και τους εργαζομένους να μην απεργήσουν στις 30 Μαΐου φανερώνεται ότι υποτιμούν το γεγονός ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ακόμη κρατά στα χέρια της το όπλο της κήρυξης των γενικών απεργιών και υποτιμούν την ίδια την εργατική τάξη για τις δυνατότητες που έχει να παίρνει μία απεργία στα χέρια της, να δίνει άλλο περιεχόμενο, να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Ας μην κοροϊδευόμαστε: τώρα κατάλαβαν τον ρόλο των Γ.Σ.Ε.Ε – Α.Δ.Ε.Δ.Υ;
Οι αγώνες για να είναι νικηφόροι, για να εμπνέουν τους εργαζομένους και να φοβίζουν τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις, πρέπει να είναι ενωτικοί και μαζικοί! Η δράση των δυνάμεων της ενσωμάτωσης και του συμβιβασμού μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα συνιστά πολιτικό ρεύμα με στόχο τη χειραγώγηση της συνείδησης της εργαζομένων. Είναι το κύριο εμπόδιο για να μαζικοποιηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα, για να δυναμώσει ο ταξικός πόλος στις γραμμές του και για ν’ απομονωθεί ο κυβερνητικός – συναινετικός συνδικαλισμός.
