Της Ελενας Αντωνοπούλου
Τα κακά νέα από την προσφυγή της Αργεντινής στο ΔΝΤ και μας ξυπνούν πάλι μνήμες από την κακή οικονομική της κατάσταση που τελειωμό δεν έχει όταν μπεις στο χορό , άλλωστε είμαστε ομοιοπαθείς, αλλά απορούμε τι έχουν άραγε να υποστηρίξουν αυτοί που κραύγαζαν να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της. Η Αργεντινή εκείνο … η Αργεντινή το άλλο … να τη η Αργεντινή πάλι…
Η έξοδος από την κρίση όχι μόνον είναι ένα πολύ δύσκολο γεγονός αλλά όταν αυτή την κρίση την διαχειρίζονται λαϊκιστές πολιτικοί που δίνουν απραγματοποίητες ελπίδες στο λαό τα πράγματα καταλήγουν σε επώδυνες λύσεις .
Η Αργεντινή είναι μια χώρας της Λατινικής Αμερικής που διαθέτει πολλές πλουτοπαραγωγικές πηγές, όμως εδώ και περίπου δυο και επιπλέον δεκαετίες ταλαιπωρείται από οικονομικές κρίσεις. Ηγεσίες έρχονται και φεύγουν αλλά δυστυχώς η οικονομία και το νόμισμά της πάει από το κακό στο χειρότερο. Κι εδώ βασιλεύει ο λαϊκισμός και η υποσχεσιολογία με αποτέλεσμα το νόμισμά τους το πέσος να κατρακυλά. Λόγια από τους πολίτικους, το πλήθος να κραυγάζει, και η οικονομία στον πάτο.
Θα τολμούσα να πω ότι το ανάλογο συμβαίνει και στη χώρα μας. Βρισκόμαστε για δέκα χρόνια τώρα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Πολιτικοί που τολμούν να πουν την αλήθεια στο λαό καταψηφίζονται ενώ αντίθετα όσοι υπόσχονται , τάζουν η λένε ψέματα υπερψηφίζονται… Δεν μπορεί μία χώρα να βγει από την κρίση όταν οι πολιτικές της ηγεσίες δεν μπορούν να διαμορφώσουν μία μακροπρόθεσμη πολιτική εξόδου από την κρίση και όταν το κομματικό συμφέρον υπερέχει του εθνικού.
Έχει αρχίσει λοιπόν η κυβέρνηση να μας καλλιεργεί την ψευδαίσθηση της καθαρής εξόδου από τα μνημόνια. Μπράβο, ποιος θα ήθελε το αντίθετο. Όμως τα ερωτήματα που έχουμε όλοι μας από ποιόν θα απαντηθούν; Πώς θα είναι η χώρα μας οικονομικά ανεξάρτητη; Πώς θα ζήσουμε χωρίς δανεικά; Πώς θα έρθουν οι περιβόητες επενδύσεις σε μία χώρα που τα γραφειοκρατικά της πλαίσια και κυρίως η φορολογία είναι απαγορευτικά για τους επενδύτες; Δεκάδες προαπαιτούμενα εκκρεμούν, ο βραχνάς του χρέους αιωρείται και δεν αποφασίζουμε μόνο εμείς για εμάς αλλά και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν και τα δικά τους πολιτικά προβλήματα. Οι αγορές δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, το συμφέρον είναι πάνω απ όλα και φυσικά ο δανεισμός γίνεται με όρους που τους αποφέρουν κέρδη και σε δεύτερη μοίρα βάζουν τις χώρες και τις κυβερνήσεις. Μία λάθος κίνηση και γκρεμίζονται όλα. Τρανό παράδειγμα η Αργεντινή. Ας μην προσπαθεί λοιπόν η κυβέρνηση να πείσει ότι η ανηφόρα τελειώνει. Θαύματα δεν γίνονται πια και ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το λαϊκισμό και τις υποσχέσεις . Ο ελληνικός λαός έχει αποδείξει ότι αντέχει στις θυσίες όμως όταν το βαρέλι αποδειχθεί ότι δεν έχει πάτο η οργή θα είναι ανεξέλεγκτη . Ευχόμαστε να διαψευστούμε γιατί πάνω από το συμφέρον κάθε κόμματος είναι πρώτα η πατρίδα.
